πλήθω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *pleh₁- with root extension like plebs. Cognates include Latin pleo, Sanskrit पिपर्ति (piparti, “to fill”) and Avestan 𐬵𐬀𐬨𐬞𐬁𐬟𐬭𐬁𐬌𐬙𐬌 (hampāfrāiti).

Pronunciation
 

Verb

πλήθω • (plḗthō)

  1. to be or become full, to swell
    1. (transitive, only in later poets)
  2. to go through a period of time (from the filling of the moon)

Usage notes

Intransitive counterpart of πίμπλημῐ (pímplēmi).

Inflection
   Present: πλήθω
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative πλήθω πλήθεις πλήθει πλήθετον πλήθετον πλήθομεν πλήθετε πλήθουσῐ(ν)
subjunctive πλήθω πλήθῃς πλήθῃ πλήθητον πλήθητον πλήθωμεν πλήθητε πλήθωσῐ(ν)
optative πλήθοιμῐ πλήθοις πλήθοι πλήθοιτον πληθοίτην πλήθοιμεν πλήθοιτε πλήθοιεν
imperative   πλῆθε πληθέτω πλήθετον πληθέτων   πλήθετε πληθόντων
active
infinitive πλήθειν
participle m πλήθων
f πλήθουσᾰ
n πλῆθον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἔπληθον
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔπληθον ἔπληθες ἔπληθε(ν) ἐπλήθετον ἐπληθέτην ἐπλήθομεν ἐπλήθετε ἔπληθον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: πέπληθᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative πέπληθᾰ πέπληθᾰς πέπληθε(ν) πεπλήθᾰτον πεπλήθᾰτον πεπλήθᾰμεν πεπλήθᾰτε πεπλήθᾱσῐ(ν)
subjunctive πεπλήθω πεπλήθῃς πεπλήθῃ πεπλήθητον πεπλήθητον πεπλήθωμεν πεπλήθητε πεπλήθωσῐ(ν)
optative πεπλήθοιμῐ,
πεπληθοίην		 πεπλήθοις,
πεπληθοίης		 πεπλήθοι,
πεπληθοίη		 πεπλήθοιτον πεπληθοίτην πεπλήθοιμεν πεπλήθοιτε πεπλήθοιεν
imperative   πέπληθε πεπληθέτω πεπλήθετον πεπληθέτων   πεπλήθετε πεπληθόντων
active
infinitive πεπληθέναι
participle m πεπληθώς
f πεπληθυῖᾰ
n πεπληθός
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐπεπλήθειν
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπεπλήθειν,
ἐπεπλήθη		 ἐπεπλήθεις,
ἐπεπλήθης		 ἐπεπλήθει(ν) ἐπεπλήθετον ἐπεπληθέτην ἐπεπλήθεμεν ἐπεπλήθετε ἐπεπλήθεσᾰν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms
  • ἀνᾰπλήθω (anaplḗthō)
  • ἐμπλήθομαι (emplḗthomai)
  • περιπλήθω (periplḗthō)

Descendants
  • English: Plethon

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.