ναρκόω

Ancient Greek

Etymology

νάρκη (nárkē, “numbness”) +‎ -όω (-óō)

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /nar.kó.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /narˈko.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /narˈko.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /narˈko.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /narˈko.o/

Verb

ναρκόω • (narkóō)

to benumb

Inflection

Present: ναρκῶ, ναρκοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ναρκῶ	ναρκοῖς	ναρκοῖ	ναρκοῦτον	ναρκοῦτον	ναρκοῦμεν	ναρκοῦτε	ναρκοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ναρκῶ	ναρκοῖς	ναρκοῖ	ναρκῶτον	ναρκῶτον	ναρκῶμεν	ναρκῶτε	ναρκῶσῐ(ν)
	optative	ναρκοίην, ναρκοῖμῐ	ναρκοίης, ναρκοῖς	ναρκοίη, ναρκοῖ	ναρκοῖτον, ναρκοίητον	ναρκοίτην, ναρκοιήτην	ναρκοῖμεν, ναρκοίημεν	ναρκοῖτε, ναρκοίητε	ναρκοῖεν, ναρκοίησᾰν
	imperative		νάρκου	ναρκούτω	ναρκοῦτον	ναρκούτων		ναρκοῦτε	ναρκούντων
middle/ passive	indicative	ναρκοῦμαι	ναρκοῖ	ναρκοῦται	ναρκοῦσθον	ναρκοῦσθον	ναρκούμεθᾰ	ναρκοῦσθε	ναρκοῦνται
	subjunctive	ναρκῶμαι	ναρκοῖ	ναρκῶται	ναρκῶσθον	ναρκῶσθον	ναρκώμεθᾰ	ναρκῶσθε	ναρκῶνται
	optative	ναρκοίμην	ναρκοῖο	ναρκοῖτο	ναρκοῖσθον	ναρκοίσθην	ναρκοίμεθᾰ	ναρκοῖσθε	ναρκοῖντο
	imperative		ναρκοῦ	ναρκούσθω	ναρκοῦσθον	ναρκούσθων		ναρκοῦσθε	ναρκούσθων
		active				middle/passive
infinitive		ναρκοῦν				ναρκοῦσθαι
participle	m	ναρκῶν				ναρκούμενος
	f	ναρκοῦσᾰ				ναρκουμένη
	n	ναρκοῦν				ναρκούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐνάρκουν, ἐναρκούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐνάρκουν	ἐνάρκους	ἐνάρκου	ἐναρκοῦτον	ἐναρκούτην	ἐναρκοῦμεν	ἐναρκοῦτε	ἐνάρκουν
middle/ passive	indicative	ἐναρκούμην	ἐναρκοῦ	ἐναρκοῦτο	ἐναρκοῦσθον	ἐναρκούσθην	ἐναρκούμεθᾰ	ἐναρκοῦσθε	ἐναρκοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ναρκώσω, ναρκώσομαι, ναρκωθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ναρκώσω	ναρκώσεις	ναρκώσει	ναρκώσετον	ναρκώσετον	ναρκώσομεν	ναρκώσετε	ναρκώσουσῐ(ν)
active	optative	ναρκώσοιμῐ	ναρκώσοις	ναρκώσοι	ναρκώσοιτον	ναρκωσοίτην	ναρκώσοιμεν	ναρκώσοιτε	ναρκώσοιεν
middle	indicative	ναρκώσομαι	ναρκώσῃ, ναρκώσει	ναρκώσεται	ναρκώσεσθον	ναρκώσεσθον	ναρκωσόμεθᾰ	ναρκώσεσθε	ναρκώσονται
middle	optative	ναρκωσοίμην	ναρκώσοιο	ναρκώσοιτο	ναρκώσοισθον	ναρκωσοίσθην	ναρκωσοίμεθᾰ	ναρκώσοισθε	ναρκώσοιντο
passive	indicative	ναρκωθήσομαι	ναρκωθήσῃ	ναρκωθήσεται	ναρκωθήσεσθον	ναρκωθήσεσθον	ναρκωθησόμεθᾰ	ναρκωθήσεσθε	ναρκωθήσονται
passive	optative	ναρκωθησοίμην	ναρκωθήσοιο	ναρκωθήσοιτο	ναρκωθήσοισθον	ναρκωθησοίσθην	ναρκωθησοίμεθᾰ	ναρκωθήσοισθε	ναρκωθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ναρκώσειν			ναρκώσεσθαι		ναρκωθήσεσθαι
participle	m	ναρκώσων			ναρκωσόμενος		ναρκωθησόμενος
	f	ναρκώσουσᾰ			ναρκωσομένη		ναρκωθησομένη
	n	ναρκῶσον			ναρκωσόμενον		ναρκωθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐνάρκωσᾰ, ἐναρκωσᾰ́μην, ἐναρκώθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐνάρκωσᾰ	ἐνάρκωσᾰς	ἐνάρκωσε(ν)	ἐναρκώσᾰτον	ἐναρκωσᾰ́την	ἐναρκώσᾰμεν	ἐναρκώσᾰτε	ἐνάρκωσᾰν
	subjunctive	ναρκώσω	ναρκώσῃς	ναρκώσῃ	ναρκώσητον	ναρκώσητον	ναρκώσωμεν	ναρκώσητε	ναρκώσωσῐ(ν)
	optative	ναρκώσαιμῐ	ναρκώσειᾰς, ναρκώσαις	ναρκώσειε(ν), ναρκώσαι	ναρκώσαιτον	ναρκωσαίτην	ναρκώσαιμεν	ναρκώσαιτε	ναρκώσειᾰν, ναρκώσαιεν
	imperative		νάρκωσον	ναρκωσᾰ́τω	ναρκώσᾰτον	ναρκωσᾰ́των		ναρκώσᾰτε	ναρκωσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐναρκωσᾰ́μην	ἐναρκώσω	ἐναρκώσᾰτο	ἐναρκώσᾰσθον	ἐναρκωσᾰ́σθην	ἐναρκωσᾰ́μεθᾰ	ἐναρκώσᾰσθε	ἐναρκώσᾰντο
	subjunctive	ναρκώσωμαι	ναρκώσῃ	ναρκώσηται	ναρκώσησθον	ναρκώσησθον	ναρκωσώμεθᾰ	ναρκώσησθε	ναρκώσωνται
	optative	ναρκωσαίμην	ναρκώσαιο	ναρκώσαιτο	ναρκώσαισθον	ναρκωσαίσθην	ναρκωσαίμεθᾰ	ναρκώσαισθε	ναρκώσαιντο
	imperative		νάρκωσαι	ναρκωσᾰ́σθω	ναρκώσᾰσθον	ναρκωσᾰ́σθων		ναρκώσᾰσθε	ναρκωσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐναρκώθην	ἐναρκώθης	ἐναρκώθη	ἐναρκώθητον	ἐναρκωθήτην	ἐναρκώθημεν	ἐναρκώθητε	ἐναρκώθησᾰν
	subjunctive	ναρκωθῶ	ναρκωθῇς	ναρκωθῇ	ναρκωθῆτον	ναρκωθῆτον	ναρκωθῶμεν	ναρκωθῆτε	ναρκωθῶσῐ(ν)
	optative	ναρκωθείην	ναρκωθείης	ναρκωθείη	ναρκωθεῖτον, ναρκωθείητον	ναρκωθείτην, ναρκωθειήτην	ναρκωθεῖμεν, ναρκωθείημεν	ναρκωθεῖτε, ναρκωθείητε	ναρκωθεῖεν, ναρκωθείησᾰν
	imperative		ναρκώθητῐ	ναρκωθήτω	ναρκώθητον	ναρκωθήτων		ναρκώθητε	ναρκωθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ναρκῶσαι			ναρκώσᾰσθαι		ναρκωθῆναι
participle	m	ναρκώσᾱς			ναρκωσᾰ́μενος		ναρκωθείς
	f	ναρκώσᾱσᾰ			ναρκωσᾰμένη		ναρκωθεῖσᾰ
	n	ναρκῶσᾰν			ναρκωσᾰ́μενον		ναρκωθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: νενάρκωκᾰ, νενάρκωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	νενάρκωκᾰ	νενάρκωκᾰς	νενάρκωκε(ν)	νεναρκώκᾰτον	νεναρκώκᾰτον	νεναρκώκᾰμεν	νεναρκώκᾰτε	νεναρκώκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	νεναρκώκω	νεναρκώκῃς	νεναρκώκῃ	νεναρκώκητον	νεναρκώκητον	νεναρκώκωμεν	νεναρκώκητε	νεναρκώκωσῐ(ν)
	optative	νεναρκώκοιμῐ, νεναρκωκοίην	νεναρκώκοις, νεναρκωκοίης	νεναρκώκοι, νεναρκωκοίη	νεναρκώκοιτον	νεναρκωκοίτην	νεναρκώκοιμεν	νεναρκώκοιτε	νεναρκώκοιεν
	imperative		νενάρκωκε	νεναρκωκέτω	νεναρκώκετον	νεναρκωκέτων		νεναρκώκετε	νεναρκωκόντων
middle/ passive	indicative	νενάρκωμαι	νενάρκωσαι	νενάρκωται	νενάρκωσθον	νενάρκωσθον	νεναρκώμεθᾰ	νενάρκωσθε	νενάρκωνται
	subjunctive	νεναρκωμένος ὦ	νεναρκωμένος ᾖς	νεναρκωμένος ᾖ	νεναρκωμένω ἦτον	νεναρκωμένω ἦτον	νεναρκωμένοι ὦμεν	νεναρκωμένοι ἦτε	νεναρκωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	νεναρκωμένος εἴην	νεναρκωμένος εἴης	νεναρκωμένος εἴη	νεναρκωμένω εἴητον/εἶτον	νεναρκωμένω εἰήτην/εἴτην	νεναρκωμένοι εἴημεν/εἶμεν	νεναρκωμένοι εἴητε/εἶτε	νεναρκωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		νενάρκωσο	νεναρκώσθω	νενάρκωσθον	νεναρκώσθων		νενάρκωσθε	νεναρκώσθων
		active				middle/passive
infinitive		νεναρκωκέναι				νεναρκῶσθαι
participle	m	νεναρκωκώς				νεναρκωμένος
	f	νεναρκωκυῖᾰ				νεναρκωμένη
	n	νεναρκωκός				νεναρκωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐνεναρκώκειν, ἐνεναρκώμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐνεναρκώκειν, ἐνεναρκώκη	ἐνεναρκώκεις, ἐνεναρκώκης	ἐνεναρκώκει(ν)	ἐνεναρκώκετον	ἐνεναρκωκέτην	ἐνεναρκώκεμεν	ἐνεναρκώκετε	ἐνεναρκώκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐνεναρκώμην	ἐνενάρκωσο	ἐνενάρκωτο	ἐνενάρκωσθον	ἐνεναρκώσθην	ἐνεναρκώμεθᾰ	ἐνενάρκωσθε	ἐνενάρκωντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

νάρκωσις (nárkōsis)

References

“ναρκόω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ναρκόω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Wörterbuch altgriechisch-deutsch

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.