μοναρχέω

Ancient Greek

Alternative forms
  • μουναρχέω (mounarkhéō) – Ionic

Etymology

Derived from μόναρχος (mónarkhos, “monarch”) +‎ -έω (-éō, verb-forming suffix).

Pronunciation
 

Verb

μοναρχέω • (monarkhéō)

  1. to rule alone, to be a monarch

Inflection
   Present: μοναρχέω, μοναρχέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μοναρχέω μοναρχέεις μοναρχέει μοναρχέετον μοναρχέετον μοναρχέομεν μοναρχέετε μοναρχέουσῐ(ν)
subjunctive μοναρχέω μοναρχέῃς μοναρχέῃ μοναρχέητον μοναρχέητον μοναρχέωμεν μοναρχέητε μοναρχέωσῐ(ν)
optative μοναρχέοιμῐ μοναρχέοις μοναρχέοι μοναρχέοιτον μοναρχεοίτην μοναρχέοιμεν μοναρχέοιτε μοναρχέοιεν
imperative   μονάρχεε μοναρχεέτω μοναρχέετον μοναρχεέτων   μοναρχέετε μοναρχεόντων
middle/
passive		 indicative μοναρχέομαι μοναρχέῃ,
μοναρχέει		 μοναρχέεται μοναρχέεσθον μοναρχέεσθον μοναρχεόμεθᾰ μοναρχέεσθε μοναρχέονται
subjunctive μοναρχέωμαι μοναρχέῃ μοναρχέηται μοναρχέησθον μοναρχέησθον μοναρχεώμεθᾰ μοναρχέησθε μοναρχέωνται
optative μοναρχεοίμην μοναρχέοιο μοναρχέοιτο μοναρχέοισθον μοναρχεοίσθην μοναρχεοίμεθᾰ μοναρχέοισθε μοναρχέοιντο
imperative   μοναρχέου μοναρχεέσθω μοναρχέεσθον μοναρχεέσθων   μοναρχέεσθε μοναρχεέσθων
active middle/passive
infinitive μοναρχέειν μοναρχέεσθαι
participle m μοναρχέων μοναρχεόμενος
f μοναρχέουσᾰ μοναρχεομένη
n μοναρχέον μοναρχεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: μοναρχῶ, μοναρχοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μοναρχῶ μοναρχεῖς μοναρχεῖ μοναρχεῖτον μοναρχεῖτον μοναρχοῦμεν μοναρχεῖτε μοναρχοῦσῐ(ν)
subjunctive μοναρχῶ μοναρχῇς μοναρχῇ μοναρχῆτον μοναρχῆτον μοναρχῶμεν μοναρχῆτε μοναρχῶσῐ(ν)
optative μοναρχοίην,
μοναρχοῖμῐ		 μοναρχοίης,
μοναρχοῖς		 μοναρχοίη,
μοναρχοῖ		 μοναρχοῖτον,
μοναρχοίητον		 μοναρχοίτην,
μοναρχοιήτην		 μοναρχοῖμεν,
μοναρχοίημεν		 μοναρχοῖτε,
μοναρχοίητε		 μοναρχοῖεν,
μοναρχοίησᾰν
imperative   μονάρχει μοναρχείτω μοναρχεῖτον μοναρχείτων   μοναρχεῖτε μοναρχούντων
middle/
passive		 indicative μοναρχοῦμαι μοναρχεῖ,
μοναρχῇ		 μοναρχεῖται μοναρχεῖσθον μοναρχεῖσθον μοναρχούμεθᾰ μοναρχεῖσθε μοναρχοῦνται
subjunctive μοναρχῶμαι μοναρχῇ μοναρχῆται μοναρχῆσθον μοναρχῆσθον μοναρχώμεθᾰ μοναρχῆσθε μοναρχῶνται
optative μοναρχοίμην μοναρχοῖο μοναρχοῖτο μοναρχοῖσθον μοναρχοίσθην μοναρχοίμεθᾰ μοναρχοῖσθε μοναρχοῖντο
imperative   μοναρχοῦ μοναρχείσθω μοναρχεῖσθον μοναρχείσθων   μοναρχεῖσθε μοναρχείσθων
active middle/passive
infinitive μοναρχεῖν μοναρχεῖσθαι
participle m μοναρχῶν μοναρχούμενος
f μοναρχοῦσᾰ μοναρχουμένη
n μοναρχοῦν μοναρχούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: μονάρχεον, μοναρχεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μονάρχεον μονάρχεες μονάρχεε(ν) μοναρχέετον μοναρχεέτην μοναρχέομεν μοναρχέετε μονάρχεον
middle/
passive		 indicative μοναρχεόμην μοναρχέου μοναρχέετο μοναρχέεσθον μοναρχεέσθην μοναρχεόμεθᾰ μοναρχέεσθε μοναρχέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: μονάρχουν, μοναρχούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μονάρχουν μονάρχεις μονάρχει μοναρχεῖτον μοναρχείτην μοναρχοῦμεν μοναρχεῖτε μονάρχουν
middle/
passive		 indicative μοναρχούμην μοναρχοῦ μοναρχεῖτο μοναρχεῖσθον μοναρχείσθην μοναρχούμεθᾰ μοναρχεῖσθε μοναρχοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: μοναρχήσω, μοναρχήσομαι, μοναρχηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μοναρχήσω μοναρχήσεις μοναρχήσει μοναρχήσετον μοναρχήσετον μοναρχήσομεν μοναρχήσετε μοναρχήσουσῐ(ν)
optative μοναρχήσοιμῐ μοναρχήσοις μοναρχήσοι μοναρχήσοιτον μοναρχησοίτην μοναρχήσοιμεν μοναρχήσοιτε μοναρχήσοιεν
middle indicative μοναρχήσομαι μοναρχήσῃ,
μοναρχήσει		 μοναρχήσεται μοναρχήσεσθον μοναρχήσεσθον μοναρχησόμεθᾰ μοναρχήσεσθε μοναρχήσονται
optative μοναρχησοίμην μοναρχήσοιο μοναρχήσοιτο μοναρχήσοισθον μοναρχησοίσθην μοναρχησοίμεθᾰ μοναρχήσοισθε μοναρχήσοιντο
passive indicative μοναρχηθήσομαι μοναρχηθήσῃ μοναρχηθήσεται μοναρχηθήσεσθον μοναρχηθήσεσθον μοναρχηθησόμεθᾰ μοναρχηθήσεσθε μοναρχηθήσονται
optative μοναρχηθησοίμην μοναρχηθήσοιο μοναρχηθήσοιτο μοναρχηθήσοισθον μοναρχηθησοίσθην μοναρχηθησοίμεθᾰ μοναρχηθήσοισθε μοναρχηθήσοιντο
active middle passive
infinitive μοναρχήσειν μοναρχήσεσθαι μοναρχηθήσεσθαι
participle m μοναρχήσων μοναρχησόμενος μοναρχηθησόμενος
f μοναρχήσουσᾰ μοναρχησομένη μοναρχηθησομένη
n μοναρχῆσον μοναρχησόμενον μοναρχηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: μονάρχησᾰ, μοναρχησᾰ́μην, μοναρχήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μονάρχησᾰ μονάρχησᾰς μονάρχησε(ν) μοναρχήσᾰτον μοναρχησᾰ́την μοναρχήσᾰμεν μοναρχήσᾰτε μονάρχησᾰν
subjunctive μοναρχήσω μοναρχήσῃς μοναρχήσῃ μοναρχήσητον μοναρχήσητον μοναρχήσωμεν μοναρχήσητε μοναρχήσωσῐ(ν)
optative μοναρχήσαιμῐ μοναρχήσειᾰς,
μοναρχήσαις		 μοναρχήσειε(ν),
μοναρχήσαι		 μοναρχήσαιτον μοναρχησαίτην μοναρχήσαιμεν μοναρχήσαιτε μοναρχήσειᾰν,
μοναρχήσαιεν
imperative   μονάρχησον μοναρχησᾰ́τω μοναρχήσᾰτον μοναρχησᾰ́των   μοναρχήσᾰτε μοναρχησᾰ́ντων
middle indicative μοναρχησᾰ́μην μοναρχήσω μοναρχήσᾰτο μοναρχήσᾰσθον μοναρχησᾰ́σθην μοναρχησᾰ́μεθᾰ μοναρχήσᾰσθε μοναρχήσᾰντο
subjunctive μοναρχήσωμαι μοναρχήσῃ μοναρχήσηται μοναρχήσησθον μοναρχήσησθον μοναρχησώμεθᾰ μοναρχήσησθε μοναρχήσωνται
optative μοναρχησαίμην μοναρχήσαιο μοναρχήσαιτο μοναρχήσαισθον μοναρχησαίσθην μοναρχησαίμεθᾰ μοναρχήσαισθε μοναρχήσαιντο
imperative   μονάρχησαι μοναρχησᾰ́σθω μοναρχήσᾰσθον μοναρχησᾰ́σθων   μοναρχήσᾰσθε μοναρχησᾰ́σθων
passive indicative μοναρχήθην μοναρχήθης μοναρχήθη μοναρχήθητον μοναρχηθήτην μοναρχήθημεν μοναρχήθητε μοναρχήθησᾰν
subjunctive μοναρχηθῶ μοναρχηθῇς μοναρχηθῇ μοναρχηθῆτον μοναρχηθῆτον μοναρχηθῶμεν μοναρχηθῆτε μοναρχηθῶσῐ(ν)
optative μοναρχηθείην μοναρχηθείης μοναρχηθείη μοναρχηθεῖτον,
μοναρχηθείητον		 μοναρχηθείτην,
μοναρχηθειήτην		 μοναρχηθεῖμεν,
μοναρχηθείημεν		 μοναρχηθεῖτε,
μοναρχηθείητε		 μοναρχηθεῖεν,
μοναρχηθείησᾰν
imperative   μοναρχήθητῐ μοναρχηθήτω μοναρχήθητον μοναρχηθήτων   μοναρχήθητε μοναρχηθέντων
active middle passive
infinitive μοναρχῆσαι μοναρχήσᾰσθαι μοναρχηθῆναι
participle m μοναρχήσᾱς μοναρχησᾰ́μενος μοναρχηθείς
f μοναρχήσᾱσᾰ μοναρχησᾰμένη μοναρχηθεῖσᾰ
n μοναρχῆσᾰν μοναρχησᾰ́μενον μοναρχηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: μονάρχηκᾰ, μονάρχημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μονάρχηκᾰ μονάρχηκᾰς μονάρχηκε(ν) μοναρχήκᾰτον μοναρχήκᾰτον μοναρχήκᾰμεν μοναρχήκᾰτε μοναρχήκᾱσῐ(ν)
subjunctive μοναρχήκω μοναρχήκῃς μοναρχήκῃ μοναρχήκητον μοναρχήκητον μοναρχήκωμεν μοναρχήκητε μοναρχήκωσῐ(ν)
optative μοναρχήκοιμῐ,
μοναρχηκοίην		 μοναρχήκοις,
μοναρχηκοίης		 μοναρχήκοι,
μοναρχηκοίη		 μοναρχήκοιτον μοναρχηκοίτην μοναρχήκοιμεν μοναρχήκοιτε μοναρχήκοιεν
imperative   μονάρχηκε μοναρχηκέτω μοναρχήκετον μοναρχηκέτων   μοναρχήκετε μοναρχηκόντων
middle/
passive		 indicative μονάρχημαι μονάρχησαι μονάρχηται μονάρχησθον μονάρχησθον μοναρχήμεθᾰ μονάρχησθε μονάρχηνται
subjunctive μοναρχημένος ὦ μοναρχημένος ᾖς μοναρχημένος ᾖ μοναρχημένω ἦτον μοναρχημένω ἦτον μοναρχημένοι ὦμεν μοναρχημένοι ἦτε μοναρχημένοι ὦσῐ(ν)
optative μοναρχημένος εἴην μοναρχημένος εἴης μοναρχημένος εἴη μοναρχημένω εἴητον/εἶτον μοναρχημένω εἰήτην/εἴτην μοναρχημένοι εἴημεν/εἶμεν μοναρχημένοι εἴητε/εἶτε μοναρχημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   μονάρχησο μοναρχήσθω μονάρχησθον μοναρχήσθων   μονάρχησθε μοναρχήσθων
active middle/passive
infinitive μοναρχηκέναι μοναρχῆσθαι
participle m μοναρχηκώς μοναρχημένος
f μοναρχηκυῖᾰ μοναρχημένη
n μοναρχηκός μοναρχημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: μοναρχήκειν, μοναρχήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μοναρχήκειν,
μοναρχήκη		 μοναρχήκεις,
μοναρχήκης		 μοναρχήκει(ν) μοναρχήκετον μοναρχηκέτην μοναρχήκεμεν μοναρχήκετε μοναρχήκεσᾰν
middle/
passive		 indicative μοναρχήμην μονάρχησο μονάρχητο μονάρχησθον μοναρχήσθην μοναρχήμεθᾰ μονάρχησθε μονάρχηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.