μετόπη

Ancient Greek

From μετᾰ- (meta-, “in the midst of”) +‎ ὀπή (opḗ, “hole, opening”).

μετόπη • (metópē) f (genitive μετόπης); first declension

First declension of ἡ μετόπη; τῆς μετόπης (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μετόπη hē metópē	τὼ μετόπᾱ tṑ metópā	αἱ μετόπαι hai metópai
Genitive	τῆς μετόπης tês metópēs	τοῖν μετόπαιν toîn metópain	τῶν μετοπῶν tôn metopôn
Dative	τῇ μετόπῃ têi metópēi	τοῖν μετόπαιν toîn metópain	ταῖς μετόπαις taîs metópais
Accusative	τὴν μετόπην tḕn metópēn	τὼ μετόπᾱ tṑ metópā	τᾱ̀ς μετόπᾱς tā̀s metópās
Vocative	μετόπη metópē	μετόπᾱ metópā	μετόπαι metópai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“μετόπη”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
μετόπη in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.