μείρομαι

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *(h)méřřomai, from Proto-Indo-European *(s)mer- (“to assign, allot”). See also Latin mereō, merx and Hittite 𒈥𒀝𒍣 (mar-ak-zi /⁠marktsi⁠/, “to divide”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /měː.ro.mai̯/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmi.ro.mɛ/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmi.ro.mɛ/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmi.ro.me/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmi.ro.me/

Verb

μείρομαι • (meíromai)

to receive as one's portion

Conjugation

Present: μείρομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	μείρομαι	μείρῃ, μείρει	μείρεται	μείρεσθον	μείρεσθον	μειρόμεθᾰ	μείρεσθε	μείρονται
	subjunctive	μείρωμαι	μείρῃ	μείρηται	μείρησθον	μείρησθον	μειρώμεθᾰ	μείρησθε	μείρωνται
	optative	μειροίμην	μείροιο	μείροιτο	μείροισθον	μειροίσθην	μειροίμεθᾰ	μείροισθε	μείροιντο
	imperative		μείρου	μειρέσθω	μείρεσθον	μειρέσθων		μείρεσθε	μειρέσθων
						middle/passive
infinitive						μείρεσθαι
participle	m					μειρόμενος
	f					μειρομένη
	n					μειρόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἔμμορᾰ, εἵμαρμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔμμορᾰ	ἔμμορᾰς	ἔμμορε(ν)	ἐμμόρᾰτον	ἐμμόρᾰτον	ἐμμόρᾰμεν	ἐμμόρᾰτε	ἐμμόρᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐμμόρω	ἐμμόρῃς	ἐμμόρῃ	ἐμμόρητον	ἐμμόρητον	ἐμμόρωμεν	ἐμμόρητε	ἐμμόρωσῐ(ν)
	optative	ἐμμόροιμῐ, ἐμμοροίην	ἐμμόροις, ἐμμοροίης	ἐμμόροι, ἐμμοροίη	ἐμμόροιτον	ἐμμοροίτην	ἐμμόροιμεν	ἐμμόροιτε	ἐμμόροιεν
	imperative		ἔμμορε	ἐμμορέτω	ἐμμόρετον	ἐμμορέτων		ἐμμόρετε	ἐμμορόντων
middle/ passive	indicative	εἵμαρμαι	εἵμαρσαι	εἵμαρται	εἵμαρθον	εἵμαρθον	εἱμάρμεθᾰ	εἵμαρθε	εἱμάρᾰται
	subjunctive	εἱμαρμένος ὦ	εἱμαρμένος ᾖς	εἱμαρμένος ᾖ	εἱμαρμένω ἦτον	εἱμαρμένω ἦτον	εἱμαρμένοι ὦμεν	εἱμαρμένοι ἦτε	εἱμαρμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	εἱμαρμένος εἴην	εἱμαρμένος εἴης	εἱμαρμένος εἴη	εἱμαρμένω εἴητον/εἶτον	εἱμαρμένω εἰήτην/εἴτην	εἱμαρμένοι εἴημεν/εἶμεν	εἱμαρμένοι εἴητε/εἶτε	εἱμαρμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		εἵμαρσο	εἱμάρθω	εἵμαρθον	εἱμάρθων		εἵμαρθε	εἱμάρθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐμμορέναι				εἱμᾶρθαι
participle	m	ἐμμορώς				εἱμαρμένος
	f	ἐμμορυῖᾰ				εἱμαρμένη
	n	ἐμμορός				εἱμαρμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: εἱμάρμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	εἱμάρμην	εἵμαρσο	εἵμαρτο	εἵμαρθον	εἱμάρθην	εἱμάρμεθᾰ	εἵμαρθε	εἱμάρᾰτο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

μέρος (méros)
μόρος (móros)
μοῖρᾰ (moîra)
Μοῖραι (Moîrai)

References

“μείρομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“μείρομαι”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“μείρομαι”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
μείρομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
μείρομαι in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.