μαίνομαι

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *məňňómai, from Proto-Indo-European *mn̥yétor (“to think”), from *men-. Cognates include Sanskrit मन्यते (manyate), Old Church Slavonic мьнѣти (mĭněti), Old Irish ·muinethar, and Lithuanian miniu.

Pronunciation
 

Verb

μαίνομαι • (maínomai)

  1. to be mad, angry, to rage
  2. to be mad, raving, out of one's mind

Inflection
   Present: μαίνομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive		 indicative μαίνομαι μαίνῃ,
μαίνει		 μαίνεται μαίνεσθον μαίνεσθον μαινόμεθᾰ μαίνεσθε μαίνονται
subjunctive μαίνωμαι μαίνῃ μαίνηται μαίνησθον μαίνησθον μαινώμεθᾰ μαίνησθε μαίνωνται
optative μαινοίμην μαίνοιο μαίνοιτο μαίνοισθον μαινοίσθην μαινοίμεθᾰ μαίνοισθε μαίνοιντο
imperative   μαίνου μαινέσθω μαίνεσθον μαινέσθων   μαίνεσθε μαινέσθων
middle/passive
infinitive μαίνεσθαι
participle m μαινόμενος
f μαινομένη
n μαινόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: μᾰνέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative μᾰνέομαι μᾰνέῃ,
μᾰνέει		 μᾰνέεται μᾰνέεσθον μᾰνέεσθον μᾰνεόμεθᾰ μᾰνέεσθε μᾰνέονται
optative μᾰνεοίμην μᾰνέοιο μᾰνέοιτο μᾰνέοισθον μᾰνεοίσθην μᾰνεοίμεθᾰ μᾰνέοισθε μᾰνέοιντο
middle
infinitive μᾰνέεσθαι
participle m μᾰνεόμενος
f μᾰνεομένη
n μᾰνεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: μᾰνοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative μᾰνοῦμαι μᾰνῇ μᾰνεῖται μᾰνεῖσθον μᾰνεῖσθον μᾰνούμεθᾰ μᾰνεῖσθε μᾰνοῦνται
optative μᾰνοίμην μᾰνοῖο μᾰνοῖτο μᾰνοῖσθον μᾰνοίσθην μᾰνοίμεθᾰ μᾰνοῖσθε μᾰνοῖντο
middle
infinitive μᾰνεῖσθαι
participle m μᾰνούμενος
f μᾰνουμένη
n μᾰνούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: μᾰνήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative μᾰνήσομαι μᾰνήσῃ,
μᾰνήσει		 μᾰνήσεται μᾰνήσεσθον μᾰνήσεσθον μᾰνησόμεθᾰ μᾰνήσεσθε μᾰνήσονται
optative μᾰνησοίμην μᾰνήσοιο μᾰνήσοιτο μᾰνήσοισθον μᾰνησοίσθην μᾰνησοίμεθᾰ μᾰνήσοισθε μᾰνήσοιντο
middle
infinitive μᾰνήσεσθαι
participle m μᾰνησόμενος
f μᾰνησομένη
n μᾰνησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐμηνᾰ́μην, ἐμᾰ́νην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἐμηνᾰ́μην ἐμήνω ἐμήνᾰτο ἐμήνᾰσθον ἐμηνᾰ́σθην ἐμηνᾰ́μεθᾰ ἐμήνᾰσθε ἐμήνᾰντο
subjunctive μήνωμαι μήνῃ μήνηται μήνησθον μήνησθον μηνώμεθᾰ μήνησθε μήνωνται
optative μηναίμην μήναιο μήναιτο μήναισθον μηναίσθην μηναίμεθᾰ μήναισθε μήναιντο
imperative   μῆναι μηνᾰ́σθω μήνᾰσθον μηνᾰ́σθων   μήνᾰσθε μηνᾰ́σθων
passive indicative ἐμᾰ́νην ἐμᾰ́νης ἐμᾰ́νη ἐμᾰ́νητον ἐμᾰνήτην ἐμᾰ́νημεν ἐμᾰ́νητε ἐμᾰ́νησᾰν
subjunctive μᾰνῶ μᾰνῇς μᾰνῇ μᾰνῆτον μᾰνῆτον μᾰνῶμεν μᾰνῆτε μᾰνῶσῐ(ν)
optative μᾰνείην μᾰνείης μᾰνείη μᾰνεῖτον,
μᾰνείητον		 μᾰνείτην,
μᾰνειήτην		 μᾰνεῖμεν,
μᾰνείημεν		 μᾰνεῖτε,
μᾰνείητε		 μᾰνεῖεν,
μᾰνείησᾰν
imperative   μᾰ́νηθῐ μᾰνήτω μᾰ́νητον μᾰνήτων   μᾰ́νητε μᾰνέντων
middle passive
infinitive μήνᾰσθαι μᾰνῆναι
participle m μηνᾰ́μενος μᾰνείς
f μηνᾰμένη μᾰνεῖσᾰ
n μηνᾰ́μενον μᾰνέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: μέμηνᾰ (present sense)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μέμηνᾰ μέμηνᾰς μέμηνε(ν) μεμήνᾰτον μεμήνᾰτον μεμήνᾰμεν μεμήνᾰτε μεμήνᾱσῐ(ν)
subjunctive μεμήνω μεμήνῃς μεμήνῃ μεμήνητον μεμήνητον μεμήνωμεν μεμήνητε μεμήνωσῐ(ν)
optative μεμήνοιμῐ,
μεμηνοίην		 μεμήνοις,
μεμηνοίης		 μεμήνοι,
μεμηνοίη		 μεμήνοιτον μεμηνοίτην μεμήνοιμεν μεμήνοιτε μεμήνοιεν
imperative   μέμηνε μεμηνέτω μεμήνετον μεμηνέτων   μεμήνετε μεμηνόντων
active
infinitive μεμηνέναι
participle m μεμηνώς
f μεμηνυῖᾰ
n μεμηνός
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms
  • ἀντιμαίνομαι (antimaínomai)
  • ἀπομαίνομαι (apomaínomai)
  • ἐκμαίνω (ekmaínō)
  • ἐμμαίνομαι (emmaínomai)
  • ἐρυγμαίνω (erugmaínō)
  • καταμαίνομαι (katamaínomai)
  • παραμαίνομαι (paramaínomai)
  • περιμαίνομαι (perimaínomai)
  • σκυδμαίνω (skudmaínō)
  • συμμαίνομαι (summaínomai)
  • ὑπερμαίνομαι (hupermaínomai)
  • ὑπομαίνομαι (hupomaínomai)
  • ἀμήνιτος (amḗnitos)
  • μάνη (mánē)
  • μανία (manía)
  • μανικός (manikós)
  • μεγαλομανής (megalomanḗs)
  • μηνιθμός (mēnithmós)
  • μήνιμα (mḗnima)
  • μῆνις (mênis)
  • μηνιτής (mēnitḗs)

References

Greek

Verb

μαίνομαι • (maínomai) deponent found only in the present and imperfect tenses

  1. to rage (act in an angry or mad manner)

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.