αὐτοκρατής

Ancient Greek

Etymology

From αὐτο- (auto-, auto-) +‎ κράτος (krátos, “power, strength”) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /au̯.to.kra.tɛ̌ːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aʍ.to.kraˈte̝s/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /aɸ.to.kraˈtis/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /af.to.kraˈtis/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /af.to.kraˈtis/

Adjective

αὐτοκρᾰτής • (autokratḗs) m or f (neuter αὐτοκρᾰτές); third declension

ruling by oneself, absolute, independent

Inflection

Third declension of αὐτοκρᾰτής; αὐτοκρᾰτές (contracted, Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	αὐτοκρᾰτής autokratḗs	αὐτοκρᾰτές autokratés	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτεῖς autokrateîs	αὐτοκρᾰτῆ autokratê
Genitive	αὐτοκρᾰτοῦς autokratoûs	αὐτοκρᾰτοῦς autokratoûs	αὐτοκρᾰτοῖν autokratoîn	αὐτοκρᾰτοῖν autokratoîn	αὐτοκρᾰτῶν autokratôn	αὐτοκρᾰτῶν autokratôn
Dative	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτοῖν autokratoîn	αὐτοκρᾰτοῖν autokratoîn	αὐτοκρᾰτέσῐ / αὐτοκρᾰτέσῐν autokratési(n)	αὐτοκρᾰτέσῐ / αὐτοκρᾰτέσῐν autokratési(n)
Accusative	αὐτοκρᾰτῆ autokratê	αὐτοκρᾰτές autokratés	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτεῖς autokrateîs	αὐτοκρᾰτῆ autokratê
Vocative	αὐτοκρᾰτές autokratés	αὐτοκρᾰτές autokratés	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτεῖ autokrateî	αὐτοκρᾰτεῖς autokrateîs	αὐτοκρᾰτῆ autokratê
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	αὐτοκρᾰτῶς autokratôs		αὐτοκρᾰτέστερος autokratésteros		αὐτοκρᾰτέστᾰτος autokratéstatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.