Wyrzutnia rakietowa – zespół urządzeń przeznaczony do wystrzeliwania pocisków rakietowych, nadający im początkowy kierunek lotu[1].
Podział wyrzutni rakietowych
W zależności, od konstrukcji i sposobu pracy rozróżnia się wyrzutnie prowadnicowe i zerowe (nie mające prowadnic). Wyrzutnie prowadnicowe stosowane są do niekierowanych oraz niektórych kierowanych pocisków rakietowych, np. lotniczych klasy powietrze-powietrze i przeciwlotniczych. Wyrzutnie zerowe służą do startu rakiet startujących pionowo lub pod dużym kątem podniesienia[2].
Inny podział to wyrzutnie ruchome i stałe. Wyrzutnie ruchome mogą zmieniać miejsce swego położenia, a w zależności od sposobu, w jaki odbywa się ta zmiana, dzielą się na przenośne i przewoźne. Wyrzutnie przewoźne są umieszczane na własnym samobieżnym podwoziu lub zamontowane na różnych obiektach ruchomych (samochody, czołgi, samoloty, okręty). Wyrzutnie stałe mogą być umieszczane na powierzchni ziemi lub pod ziemią. Bywają zakryte, gdy na powierzchni ziemi znajduje się schron do przechowywania pocisków rakietowych w położeniu poziomym, oraz podziemne, składające się z jednego lub więcej szybów, w których pociski rakietowe przechowywane są w położeniu pionowym[2].
Prosta, rynnowa wyrzutnia oparta na kozłach, dla prymitywnej rakiety prochowej
Hwacha, koreańska, przewoźna, kołowa, wieloprowadnicowa wyrzutnia dla rakiet prochowych
Wieloprowadnicowa, rurowa wyrzutnia na kołowym podwoziu samobieżnym%252C_2_May_1962_(NH_98548).jpg.webp)
Dwuprowadnicowa, obrotowa, naprowadzana wyrzutnia pocisków RIM-2 Terrier
Jednoprowadnicowa, belkowa wyrzutnia podskrzydłowa z pociskiem Rafael Python
Przekrój okrętowej wyrzutni typu VLS
Pocisk V2 na wyrzutni bezprowadnicowej (stole startowym)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 503.
- 1 2 Laprus (red.) 1979 ↓, s. 504.
Bibliografia
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.