Wymowa krakowsko-poznańska – normatywna forma wymowy języka polskiego, opozycyjna względem ogólnopolskiej wymowy warszawskiej, charakteryzująca się:

  • wymową udźwięczniającą, polegającą na dźwięcznym wymawianiu wygłosu wyrazu poprzedzającego (niebędącego przyimkiem) przed wyrazem o nagłosie samogłoskowym lub sonornym, np. [brad matḱi], [ʒ́iź nagle], [kož mal’in]
  • Realizacją [ŋ] (tzw. n tylnojęzykowe) w obrębie morfemu oraz na granicy morfologicznej wyrazu, przed głoskami zwartymi tylnojęzykowymi [k], [g] oraz przed głoskami zwartymi postpalatalnymi [ḱ], [ǵ]. W wymowie krakowsko-poznańskiej [n] zębowe zmienia się na [ŋ] tylnojęzykowe, czyli upodabnia się do [k], [ḱ], [g], [ǵ] pod względem artykulacji, np. [pańeŋka], [saŋk’i], [ok’eŋko]

Zobacz też

Bibliografia

  • Danuta Ostaszewska, Jolanta Tabor, Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego, Warszawa: PWN, 2000.
  • Janusz Strutyński, Gramatyka polska, Kraków: Wydawnictwo Tomasz Strutyński, 2006.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.