[W głębinie syberyjskich rud...], także Pismo na Sybir, ros. [Во глубине сибирских руд...], [Wo głubinie sibirskich rud…] – wiersz Aleksandra Puszkina, napisany w 1827 roku. Utwór został adresowany dekabrystom, którzy zostali zesłani na Syberię. Opublikowany w 1856 roku.

Geneza

Po upadku powstania dekabrystów w 1825 roku buntownicy zostali zesłani na Syberię. Część z nich Puszkin znał osobiście, na przykład, Wilhelma Küchelbeckera i Iwana Puszczyna. Poeta napisał wiersz [W głębinie syberyjskich rud...], który miał za zadanie podnieść na duchu przyjaciół. Przekazał go wraz z wierszem do Iwana Puszczyna [Mój pierwszy przyjacielu, mój przyjacielu bezcenny...] ([Мой первый друг, мой друг бесценный...]) przez Aleksandrę Murawjową, która udała się na zesłanie za mężem Nikitą Murawjowem.

Wiersz był rozpowszechniony w odpisach. Opublikowano go dopiero w 1856 roku. Autograf utworu nie zachował się. Tekst zrekonstruowano na podstawie kopii, należących do Dołgorukowa, Puszczyna, Tichonrawowa, Bartieniewa.

Tytuł wiersza

Podczas przepisywania utworowi nadawano różne tytuły, pełniące czasem funkcję komentarza. Ogólnie znanych jest 11 tytułów, dla przykładu: Do męczenników 1826 roku (К страдальцам 1826-го года), Na Syberię zesłanym po 14 grudnia (В Сибирь сосланным после 14 декабря), Podczas posłania Cyganów i 2 części Oniegina do Azji (При посылке Цыган и 2 главы Онегина в Азию) itd.

Treść

Podmiot liryczny nakazuje przebywającym na Syberii zesłańcom dumnie milczeć i obiecuje, że ich wysiłek nie popadnie w zapomnienie. Najdejdzie pora, gdy nadzieja na radość spełni się. Pokonawszy przeszkody, dotrze do nich miłość i przyjaźń, podobnie jak dociera wołanie podmiotu lirycznego. Runą ściany więzienne, spadną kajdany, a przy wyjściu powita ich wolność i będą mogli walczyć o swoje ideały. Podmiot liryczny łączy się w nieszczęściu z adresatami utworu. Wieści, że nastąpi zwycięstwo ich ideałów.

Recepcja wiersza

Znana jest odpowiedź zesłańców do poety. Wiersz napisał Aleksandr Odojewski. Zawarł w nim zapewnienia, że słowa poety dotarły do zbiorowego podmiotu lirycznego (dekabrystów). Powraca do wydarzeń sprzed uwięzienia, gdy zamiast mieczy otrzymali kajdany, jednak są z tego dumni i w więzieniu naśmiewają się z władzy. Wyraża nadzieję, że wysiłek buntowników nie zostanie zapomniany i kiedyś naród powstanie. Wówczas łańcuchy zostaną przekute na nowe miecze, które będą użyte przeciwko carowi.

Bibliografia

• Puszkin A., Wybór wierszy, oprac. B. Galster, Wrocław 1982, s. LXIV, 241–242. ISBN 83-04-00257-4.
• Бонди С. М., Во глубине сибирских руд.