Władysław Wójcik (ur. 28 marca 1880 w Golcowej, zm. 20 października 1940 w KL Auschwitz) – polski prezbiter, Sługa Boży Kościoła katolickiego, męczennik.

Zjazd absolwentów rzeszowskiego gimnazjum z 1904 w 1924^[1]

Tablica upamiętniająca w kościele w Zagórzu

Symboliczna inskrypcja na Starym Cmentarzu w Zagórzu

Upamiętnienie na Mauzoleum w Sanoku

Życiorys

Urodził się 28 marca 1880 w Golcowej^[2][3][4]. Był synem Kazimierza i Barbary^[2][3]. Kształcił się w C. K. I Gimnazjum w Rzeszowie, gdzie 17 czerwca 1904 zdał egzamin dojrzałości^[3]. W 1920 odbyło się spotkanie jubileuszowe absolwentów z tego roku po 20 latach od matury^[1].

Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu^[4]. 29 czerwca 1911 otrzymał Sakrament święceń kapłańskich z rąk biskupa przemyskiego Józefa Sebastiana Pelczara (wyświęceni wtedy zostali także Józef Panaś, Jan Wawszczak)^[5][6]. Następnie został skierowany do posługi jako wikariusz w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie^[7]. W kwietniu 1918 jako wikary w Grodzisku zdał egzamin konkursowy na proboszczów^[8]. Z tego miejsca w drugiej połowie 1919 został przeniesiony na posadę ekspozyta w Boryni^[9][6].

W 1923 otrzymał prezentę na probostwo parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu^[10], gdzie w tym samym roku został instytuowany^[11]. Stanowisko proboszcza sprawował od 1924^[6][12]. Otrzymał tytuł kanonika^[12].

Apostolat Władysława Wójcika nacechowany był altruizmem, pokorą i miłością bliźniego^[6]. Jego postawa zjednywała szacunek zarówno duchowieństwa, jak i wyznawców grekokatolicyzmu, a także miejscowych Żydów^[6]. Po nastaniu okupacji niemieckiej uczynił z plebanii punkt przerzutowy dla osób nielegalnie przedostających się do Europy przez Węgry^[6][13]. Mimo ostrzeżeń o niebezpieczeństwie aresztowania ze strony niemieckiego oficera odmówił opuszczenia wiernych oznajmiając:

„Co to byłby za pasterz, który w niebezpieczeństwie opuszcza swe owieczki”^[6],

dobrowolne przyjmując zagrożenie życia – męczeństwo za wiarę^[14]. 14 kwietnia 1940^[6] działalność ta za sprawą donosu zdekonspirowana, a Władysław Wójcik aresztowany przez gestapo^[13], od 16 kwietnia do 9 sierpnia 1940 więziony w więzieniu w Sanoku^[2], potem w Tarnowie^[4][12] i wywieziony został do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau^[12]. Tam był zaangażowany do prac przy regulacji rzeki Soły^[12]. Poniósł śmierć utopiony przez strażnika podczas próby napicia się wody ze zbiornika^{[12][15][6][16]}.

Działalność Władysława Wójcika charakteryzowało zaangażowanie w życie społeczne, patriotyzm i tolerancja^[13]. Rozpoczął starania o koronację obrazu przedstawiającego Matkę Bożą Zagórską^[13]. Aktywnie uczestniczył w rozwoju Zagórza^[13].

Upamiętnienie

W 1962 ks. Władysław Wójcik został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku. W 1966 w krużganku kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu wmurowano granitową tablicę upamiętniającą jego osobę, odsłoniętą przez kuzyna uhonorowanego, ks. Józefa Wójcika^[12][6]. W tym samym kościele ks. Wójcik został wymieniony na innej tablicy (2000), upamiętniającej proboszczów miejscowej parafii. Jego nazwisko znalazło się na tablicy upamiętniającej zamordowanych kapłanów diecezji przemyskiej wmurowanej w bazylice archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu^[17]. Ponadto duchowny został upamiętniony symboliczną inskrypcją na grobowcu Anieli Polińskiej z domu Wójcik (1896-1951) na Starym Cmentarzu w Zagórzu.

Proces beatyfikacyjny

Został jednym z 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 rozpoczął się drugi proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej^[18][19].

Zobacz też

• 108 błogosławionych męczenników
• wstawiennictwo świętych

Przypisy