Węzeł zatokowo-przedsionkowy, węzeł Keitha-Flacka, węzeł SA (łac. nodus sinuatrialis, ang. sinoatrial node) – nadrzędny ośrodek układu bodźco-przewodzącego serca, znajdujący się w ścianie prawego przedsionka, pomiędzy ujściem żyły głównej górnej a grzebieniem granicznym (crista terminalis) pod nasierdziem. Węzeł zatokowy posiada wyspecjalizowane komórki posiadające zdolność do spontanicznych wyładowań, które rozpoczynają każdy cykl pracy serca.
Stanowi ośrodek pierwszorzędowy, narzucając swój rytm całemu sercu. W przypadku prawidłowej jego funkcji mówi się o rytmie zatokowym miarowym. Depolaryzacja z węzła zatokowo-przedsionkowego przenosi się do węzła przedsionkowo-komorowego (Aschoffa-Tawary) za pośrednictwem trzech pęczków międzywęzłowych: przedniego (Bachmana), środkowego (Wenckebacha) i tylnego (Thorela).
Zaburzenia pracy węzła przedsionkowo-zatokowego prowadzą do aktywizacji drugorzędowych ośrodków pobudzenia i w efekcie mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca.
Ta struktura anatomiczna opisana została przez Arthura Keitha i Martina Flacka w 1907 roku.
Bibliografia
- Henryk Chlebus,Włodzimierz Januszewicz: Zarys kardiologii. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich. ISBN 83-200-1569-3
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.