Tukotukowate
Ctenomyidae
Lesson, 1842[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodziny – samica tukotuko patagońskiego (C. haigi)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Nadgromada

żuchwowce

Gromada

ssaki

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

Nadrodzina

Octodontoidea

Rodzina

tukotukowate

Typ nomenklatoryczny

Ctenomys Blainville, 1826

Synonimy
  • Ctenomysideae[uwaga 1] Lesson, 1842[1]
  • Ctenomyidae: P. Gervais, 1849[2]
  • Ctenomyinae: P. Gervais, 1849[2]
  • Ctenomydae: P. Gervais, 1852[3]
  • Ctenomysitæ: Chenu, 1854[4]
  • Ctenomyinae: Lahille, 1899[5]
  • Ctenomyini: McKenna & Bell, 1997[6]
Rodzaje

7 rodzajów (w tym 6 wymarłych) – zobacz opis w tekście

Tukotukowate[7], tukotuki[8] (Ctenomyidae) – rodzina ssaków z podrzędu jeżozwierzowców (Hystricomorpha) w obrębie rzędu gryzoni (Rodentia).

Zasięg występowania

Rodzina obejmuje żyjące współcześnie gatunki występujące w Ameryce Południowej (Brazylia, Peru, Boliwia, Chile, Paragwaj, Urugwaj i Argentyna)[9][10][11].

Morfologia

Ciało przedstawicieli tego rodzaju jest osadzone na krótkich nogach. Ich skóra jest luźna, tak by swobodnie mogła się obsuwać podczas przemieszczania się w tunelach. Długie przednie łapy ułatwiają rycie pod ziemią. Głowy tukotukowatych są stosunkowo duże, uszy małe, a ich ogony są owłosione.

Podział systematyczny

Do rodzaju należy jeden występujący współcześnie rodzaj[12][9][7]:

Opisano również kilka rodzajów wymarłych[13]:

  • Actenomys Burmeister, 1888[14]
  • Chasichimys Pascual, 1967[15]
  • Chasicomys Pascual, 1967[16] – jedynym przedstawicielem był Chasicomys octodontiformis Pascual, 1967
  • Eucelophorus Ameghino, 1908[17]
  • Palaeoctodon Rovereto, 1914[18] – jedynym przedstawicielem był Palaeoctodon simplicidens Rovereto, 1914
  • Xenodontomys Kraglievich, 1927[19]

Uwagi

  1. ↑ Pisownia oryginalna.

Przypisy

  1. 1 2 R.-P. Lesson: Nouveau Tableau du Règne Animal: Mammifères. Paris: Arthus Bertrand, 1842, s. 105. (fr.).
  2. 1 2 P. Gervais: Rongeurs. Glires. Mam. W: Ch. d’Orbigny (red.): Dictionnaire universel d’histoire naturelle: résumant et complétant tous les faits présentés par les encyclopédies, les anciens dictionnaires scientifiques, les Oeuvres complètes de Buffon, et les meilleurs traités spéciaux sur les diverses branches des sciences nautrelles; donnant la description des etres et des divers phénomènes de la nature, l’étymologie et la définition des noms scientifiques, et les principales applications des corps organiques et inorganiques à l’agriculture, à la médecine, aux arts industriels, etc. T. 11. Paris: MM. Renard, 1848, s. 203. (fr.).
  3. ↑ P. Gervais: Zoologie et paléontologie françaises (animaux vertébrés): ou nouvelles recherches sur les animaux vivants et fossiles de la France. T. 1: Contenant l’énumération méthodique et descriptive des espèces ainsi que les principes de leur distribution géographique et paléontologique. Paris: Arthus Bertrand, 1848–1852, s. 18. (fr.).
  4. ↑ J.Ch. Chenu: Encyclopédie d’histoire naturelle; ou, traité complet de cette science d’après les travaux des naturalistes les plus éminents de tous les pays et de toutes les époques: Buffon, Daubenton, Lacépède, G. Cuvier, F. Cuvier, Geoffroy Saint-Hilaire, Latreille, De Jussieu, Brongniart, etc.. Cz. 10: Rongeurs et pachydermes. Paris: Maresq, 1850, s. 72. (fr.).
  5. ↑ F. Lahille. Ensayo sobre la distribución geográfica de los mamíferos en la República Argentina. „Primera Reunión del Congreso Científico Latino Americano”. 3, s. 190, 1899. (hiszp.).
  6. ↑ M.C. McKenna & S.K. Bell: Classification of mammals above the species level. Nowy Jork: Columbia University Press, 1997, s. 204. ISBN 978-0-231-11013-6. (ang.).
  7. 1 2 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 291–292. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  8. ↑ tukotuki, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2009-11-17].
  9. 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 558–566. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  10. ↑ T. Freitas: Family Ctenomyidae (Tuco-tucos). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 513–534. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
  11. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Ctenomys. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2019-11-02].
  12. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  13. ↑ J.S. Zijlstra, Ctenomyidae Lesson, 1842, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-17] (ang.).
  14. ↑ C.V. Burmeister. Relación de un viaje á la gobernación del Chubut. „Anales del Museo Público de Buenos Aires”. 3 (3), s. 179, 1883–1891. (hiszp.).
  15. ↑ Pascual 1967 ↓, s. 262.
  16. ↑ Pascual 1967 ↓, s. 269.
  17. ↑ F. Ameghino. Las formaciones sedimentarias de la región litoral de Mar del Plata y Chapalmalán. „Anales del Museo Nacional de Buenos Aires”. Serie III. 10, s. 425, 1908. (hiszp.).
  18. ↑ Rovereto. Los Estratos Araucanos y sus fósiles. „Anales del Museo Nacional de Historia Natural de Buenos Aires”. 25, s. 221, 1914. (hiszp.).
  19. ↑ L.J. Kraglievich. Nota preliminar sobre nuevos géneros y especies de roedores de la fauna Argentina. „Physis”. 8, s. 592, 1927. (hiszp.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.