Teofil Wojciech Załuski
Herb
Załuski Hrabia
Rodzina

Załuscy herbu Junosza

Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1760
Kraków

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 1831
Andrychów

Ojciec

Ignacy Załuski

Matka

Marianna z Dębińskich

Żona

1. ż.: Honorata ze Stępkowskich
2. ż.: Marianna Górska

Dzieci

z Honoratą ze Stępkowskich:
Józef Bonawentura Załuski
Karol Załuski
Franciszka Maria Załuska
Maria Załuska
Helena Załuska
z Marianną Górską:
Jan Konrad Załuski

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Teofil Wojciech Załuski herbu Junosza (ur. 19 kwietnia 1760 w Krakowie, zm. 9 sierpnia 1831 w Andrychowie) – hrabia, kasztelan buski 1786–1791, podskarbi nadworny koronny od 1793, starosta grodzki chęciński, poseł na sejm grodzieński, rotmistrz Kawalerii Narodowej, tajny radca rosyjski od 1801, szambelan i tajny radca austriacki od 1808[1].

Przeciwnik Konstytucji 3 maja, konsyliarz konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[2], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[3].

Pochodzenie i rodzina

Był protoplastą jednej z linii rodu Załuskich. Ojcem jego był Ignacy Załuski a matka Marianna Dębińska. Poślubił Honoratę Stępkowską (1750–1819) - córkę Józefa - wojewody kijowskiego, z którą miał synów późniejszych powstańców listopadowych; gen. Józefa Bonawenturę (1787–1866), Karola Załuskiego (1794–1845) i córki; Franciszkę Marię Załuską (1793–1844), Marię (1800) i Helenę (1800). Ponownie ożenił się w 1820 r. z Marianną Górską (1800–1833) i miał z nią syna Jana Konrada Załuskiego.

Kariera

Poseł z województwa sandomierskiego na sejm 1784[4].

W 1784 został odznaczony Orderem św. Stanisława[5], a 7 września 1787 Orderem Orła Białego[1]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[6]. Przeciwnik Konstytucji 3 maja, po jej uchwaleniu ostentacyjnie zrzekł się swojego krzesła w Senacie. Od 9 września 1792 był konsyliarzem konfederacji targowickiej, wszedł w skład Rady Nieustającej. Jako poseł z województwa sandomierskiego na sejm grodzieński posłusznie wypełniał polecenia posła rosyjskiego Jakoba Sieversa. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem[7]. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[8].

Dzięki poparciu Osipa Igelströma, który był kochankiem jego żony został 11 lipca 1793 podskarbim nadwornym koronnym. Rankiem 17 kwietnia 1794 po wybuchu insurekcji warszawskiej opuścił w popłochu Warszawę.

Zmarł 9 sierpnia 1831 w Andrychowie.

Przypisy

  1. 1 2 Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 1011-1012.
  2. ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 - styczeń 1793), Katowice 2000,s. 163.
  3. ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
  4. ↑ Dyaryusz Seymu Wolnego Ordynaryinego Grodzienskiego Szescioniedzielnego Roku Panskiego MDCCLXXXIV. Dnia 4. Miesiąca Pazdziernika Oprawującego Się. Warszawa 1785, s. 3.
  5. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 191.
  6. ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 313.
  7. ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11-23.
  8. ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 36.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.