Tadeusz Wróbel

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	14 listopada 1926 Borysław
Data i miejsce śmierci	9 listopada 2012 Warszawa
Profesor nauk technicznych
Specjalność: elektronik
Alma Mater	WAT
Doktorat	1964 – nauki techniczne WAT
Habilitacja	1977
Profesura	1992
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	WAT
Okres zatrudn.	1954 — 2000
Odznaczenia

Tadeusz Wróbel (ur. 14 listopada 1926 w Borysławiu, zm. 9 listopada 2012 w Warszawie) – polski inżynier elektronik, prof. dr hab. inż. Wojskowej Akademii Technicznej, pułkownik Wojska Polskiego

Życiorys

Urodził się w rodzinie właściciela firmy odlewniczej Jakuba Wróbla i Eugenii ze Stafińskich. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1939 zdał egzaminy do gimnazjum, ale po wkroczeniu Armii Czerwonej i wprowadzeniu radzieckiego modelu szkolnictwa rozpoczął naukę w szkole średniej. W 1941 po wkroczeniu hitlerowców zamieszkał na wsi, gdzie pracował fizycznie, a następnie powrócił do Borysławia, gdzie podjął pracę w warsztacie elektromechanicznym jako uczeń elektromonter. Po ponownym wkroczeniu Armii Czerwonej i przywróceniu władzy radzieckiej ukończył dziewiątą klasę. Latem 1945 razem z przesiedleńcami przyjechał na Górny Śląsk. Pracował w warsztacie elektromechanicznym w Katowicach, a wieczorowo uczęszczał na tzw. zerowy kurs Politechniki Śląskiej. W 1947 zdał egzamin maturalny w zabrzańskim Państwowym Liceum Męskim i rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej, w 1950 otrzymał powołanie do służby wojskowej, podczas której postanowił ze służbami mundurowymi związać swój przyszły los. Początkowo przeszedł szkolenie w Oficerskiej Szkole Łączności Radiowej w Zegrzu, po awansie do stopnia porucznika rozpoczął pracę w Szefostwie Wojsk Łączności jako odbiorca-kontroler sprzętu. Od lipca 1951 był zatrudniony jako kierownik Laboratorium Instalacji Elektrycznych Pojazdów Mechanicznych i Konstrukcji Czołgów Wojskowej Akademii Technicznej. W 1952 przedstawił na Politechnice Śląskiej inżynierską pracę dyplomową, jego promotorem był prof. Zygmunt Gorgolewski. Od 1954 przez dwa lata wykładał w Katedrze Elektrotechniki, w 1956 obronił pracę magisterską, a następnie był docentem kontraktowym. W 1962 został starszym wykładowcą i rozpoczął prace badawcze dotyczące optymalizacji konstrukcji maszyn elektrycznych induktorowych o większej częstotliwości. Pod koniec 1964 przedstawił pracę doktorską i uzyskał tytuł doktora nauk technicznych, a następnie prowadził badania nad prądnicami tachometrycznymi, opracował modele o zmniejszonych pulsacjach napięcia – unipolarne i indukcyjne o wyjściu stałoprądowym. Od 1968 do przejścia w stan spoczynku pełnił funkcję kierownika Zakładu Elektromaszynowych Elementów Automatyki, w 1969 przez rok był zastępcą kierownika Katedry Elementów Magnetycznych i Urządzeń Elektrycznych, następnie przez rok kierownikiem i od 1972 przez dziewięć lat ponownie zastępcą kierownika. Od 1972 przez dwa lata pełnił funkcję prodziekana do spraw szkolenia w Wydziale Elektroniki, w listopadzie 1977 zakończył przewód habilitacyjny i uzyskał tytuł naukowy doktora habilitowanego, rok później otrzymał etat docenta mianowanego. Pomimo przejścia w stan spoczynku w stopniu pułkownika w 1991 pozostał czynny zawodowo, w tym samym roku został profesorem nadzwyczajnym, a w marcu 1992 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych. W 1994 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, pracę na uczelni zakończył w 2000.

Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kw. W-II-13, rząd 3, grób 18).

Dorobek naukowy

Dorobek naukowy obejmuje 166 prac, wśród nich 14 skryptów akademickich, 5 książek naukowo-technicznych i 9 zawierających wspomnienia oraz liczne artykuły w czasopismach naukowych i periodykach wydawanych przez uczelnie techniczne.

• Książki wspomnieniowe:
  • Borysławskie retrospekcje /1998/ i /2000/;
  • Na studiach (Ze wspomnień ekspatrianta) /2000/;
  • 40 lat 8 miesięcy i 10 dni Część I. /1999/;
  • 40 lat 8 miesięcy i 10 dni Część II. /2001/;
  • Po pożegnaniu z bronią /2002/;
  • Borysław płacze /2002/;
  • Borysław nie śmieje się /2003/;
  • Przystanek Gliwice (Dalsze losy chłopca z Borysławia) /2004/;
  • Sekcja szachowa AZS Gliwice /2009/.

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi /1968/;
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski /1973/;
• Medal Komisji Edukacji Narodowej /1982/;
• Zasłużony Nauczyciel PRL /1986/;
• Medal "Za Szczególne Zasługi dla Rozwoju Wojskowego Szkolnictwa Zawodowego /1996/;
• nagrody rektora WAT:
  • 6 nagród indywidualnych;
  • 5 nagród zespołowych (w dwóch przypadkach Tadeusz Wróbel był kierownikiem zespołów).

Szachy

Zainteresowanie grą w szachy zaszczepił w Tadeuszu Wróblu ojciec, po rozpoczęciu studiów należał do grona organizatorów sekcji szachowej na Politechnice Śląskiej. Następnie był współzałożycielem Sekcji Szachowej AZS Gliwice, a po przeprowadzce do Warszawy grał w drużynie Domu Wojska Polskiego i klubu szachowego w Wojskowej Akademii Technicznej.

• Osiągnięcia:
  • Drużynowy mistrz Śląska 1947, 1948;
  • Drużynowy mistrz Polski 1949;
  • II miejsce w Drużynowych Mistrzostwach Polski 1954;
  • I miejsce w Drużynowych Mistrzostwach Polski 1956.
• Nagroda:
  • Złotą Honorową Odznaką Polskiego Związku Szachowego /2011/.

Bibliografia

• nekrolog, Stowarzyszenie Przyjaciół WAT
• Tadeusz Glinka "Prof. dr hab. inż. Tadeusz Wróbel profesor zwyczajny Wojskowej Akademii

Technicznej" Zeszyty problemowe – Maszyny Elektryczne Nr 100/2013 cz. II]

• Andrzej Dobrowolski "Profesor dr hab. inż. Tadeusz Wróbel 1926 - 2012" Mazowiecki Związek Szachowy
• nekrolog, Gazeta Wyborcza 14 listopada 2012