Strumień indukcji magnetycznej, strumień pola magnetycznego, strumień magnetyczny – strumień pola dla indukcji magnetycznej.

Strumień przepływający przez powierzchnię ${\displaystyle S}$ jest zdefiniowany jako iloczyn skalarny wektora indukcji magnetycznej i wektora powierzchni ${\displaystyle S.}$

Dla powierzchni płaskiej i jednorodnego pola magnetycznego wzór na strumień ma postać:

${\displaystyle \Phi ={\vec {B}}\cdot {\vec {S}}=BS\cos \alpha ,}$

gdzie:

${\displaystyle {\vec {B}}}$ – wektor indukcji magnetycznej,

${\displaystyle {\vec {S}}}$ – wektor powierzchni ${\displaystyle S,}$

${\displaystyle \alpha }$ – kąt między wektorami ${\displaystyle {\vec {B}}}$ i ${\displaystyle {\vec {S}}.}$

Dla dowolnej powierzchni:

${\displaystyle \Phi =\int \limits _{S}{\vec {B}}\cdot {\vec {dS}}=\int \limits _{S}BdS\cos \alpha ,}$

gdzie ${\displaystyle {\vec {dS}}}$ jest wektorem nieskończenie małego fragmentu ${\displaystyle dS}$ powierzchni ${\displaystyle S.}$

Jednostką strumienia indukcji magnetycznej jest weber (Wb).

Strumień indukcji magnetycznej przyjmuje wartość maksymalną, gdy wektor indukcji magnetycznej jest prostopadły do powierzchni, a najmniejszą (równą 0), gdy jest do niej równoległy.

Strumień pola magnetycznego przechodzący przez powierzchnię zamkniętą jest równy zero. Wynika to z faktu, że nie istnieją źródła pola magnetycznego w postaci pojedynczych biegunów magnetycznych (monopoli magnetycznych).

Zobacz też

• równania Maxwella