Lista rodzajów walk w wrestlingu – rodzaje walk w wrestlingu mogą być definiowane ze względu na liczbę uczestniczących zawodników, dodatkowe zasady lub specjalne warunki zwycięstwa. Czasem walki mogą się zaliczać do więcej, niż jednej kategorii. Na przykład Tables, Ladders and Chairs match może być dodatkowo singles matchem, jeśli biorą w nim udział dwie osoby[1] lub triple threat matchem, jeśli biorą w nim udział trzy osoby[2]. W liście nie uwzględniono rodzajów walk, które miały miejsce tylko raz, chyba że w ramach przykładu lub uznania za prekursora innych rodzajów.

Choć walki w wrestlingu mają określone zasady, są one luźno przestrzegane i egzekwowane. Umiejętności zawodnika nie determinują wyniku. Rezultat, a czasem także przebieg są z góry ustalone. Zasady mogą też być modyfikowane w zależności od decyzji organizatorów[3].

Podstawowe typy walk

Poniżej znajdują się podstawowe rodzaje walk, w których zwycięstwo następuje w wyniku przypięcia lub zmuszenia przeciwnika do poddania się. Zawodnicy są ograniczeni ringiem, a użycie przedmiotu w walce lub interwencja kogoś spoza uczestników pojedynku skutkuje dyskwalifikacją.

Standardowa walka (normal match)

Paige przypinająca AJ Lee na gali Raw
Chris Jericho wykonujący swój charakterystyczny chwyt Walls of Jericho na CM Punku w celu zmuszenia go do poddania się

W standardowym pojedynku zwycięzcą jest pierwszy zawodnik, któremu uda się zdobyć określoną liczbę punktów (fall). Walki, w których do zwycięstwa wymagane jest zdobycie jednego punktu nazywane są one-fall[3], a takie, w których wymagane są dwa punkty three-fall lub two out of three falls match[3][4] lub Best Two Out Of Three Falls Match[5]. W niektórych organizacjach, szczególnie w europejskich, walki są dzielone na rundy, które zwykle trwają 5 minut, ale runda może zakończyć się przed upływem czasu, jeśli wrestler zdobędzie w jej trakcie punkt – warunkiem zwycięstwa jest zdobycie więcej punktów, niż przeciwnik[6]. Metody zdobycia punktu to:

  • Przypięcie (pinfall / pin) – przytrzymanie przeciwnika tak aby obie jego łopatki stykały się z podłogą dopóki sędzia nie policzy do trzech. Dotknięcie liny ringu przez przypinającego lub przypinanego przerywa liczenie. Przypięcie jest najczęstszym sposobem kończenia pojedynków.
  • Zmuszenie do poddania się (submission) – doprowadzenie przeciwnika do poddania się poprzez założenie mu bolesnego chwytu[3][4]. Ból może być powodowany na przykład poprzez wykręcanie przeciwnikowi kończyn lub wbijanie paznokci w jego skórę[7]. Wrestler może się poddać dając sygnał sędziemu. Za oddanie zwycięstwa uznawana jest również utrata przytomności[3]. Sprawdzanie tego czy wrestler jest przytomny może się odbywać na różne sposoby. 23 marca 1997 na gali WrestleMania 13 sędzia uznał przegraną Steve’a Austina, gdy ten przestał odpowiadać arbitrowi na pytania[8]. 23 lutego 1997 na gali SuperBrawl VII sędzia uznał utratę przytomności Hulka Hogana po trzykrotnym uniesieniu ręki zawodnika, która za każdym razem bezwładnie opadała[9]. Jeśli wrestler, któremu zakładany jest chwyt, lub ten, który zakłada chwyt, dotknie liny ringu, to atakujący musi puścić przeciwnika[3].

Dyskwalifikacja (DQ) ma miejsce kiedy jeden z zawodnik złamie ustalone zasady. Może być to użycie niedozwolonego przedmiotu, wykonanie zabronionego manewru, korzystanie z pomocy osób niebiorących oficjalnie udziału w walce lub przebywanie poza ringiem zbyt długo (count-out). Dyskwalifikacja, w zależności od zasad gali, może oznaczać, że zawodnik zostaje wyeliminowany, przegrywa lub walka zostaje uznana za nierozstrzygniętą[3].

Pinfall Only match

Walka, w której warunkiem zwycięstwa jest przypięcie przeciwnika, poddanie się nie jest uznawane[10].

Submission match

Walka, w której warunkiem zwycięstwa jest zmuszenie przeciwnika do poddania się, przypięcia nie są uznawane[4][10].

Iron Man

Walka trwająca określoną ilość czasu. Zawodnik, który więcej razy przypnie przeciwnika lub zmusi go do poddania się (jedno i drugie jest liczone tak samo) wygrywa[4].

Kategorie walk ze względu na liczbę zawodników

Poniżej znajdują się rodzaje walk, które charakteryzują się przede wszystkim tym, że bierze w nich udział więcej, niż dwóch wrestlerów. Elimination Chamber match został opisany w sekcji Walki w klatce, a King of the Mountain match w Walki wymagające używania przedmiotów.

Podstawowy podział

Big Show atakujący Edge’a (po lewej) i Johna Cenę (po prawej) w walce typu triple threat

W niektórych walkach przeciwko sobie walczą trzy lub więcej osób albo trzy lub więcej drużyn. Te walki mogą odbywać się na standardowych zasadach, na zasadach elimination matchu lub być łączone z innymi rodzajami walki, takimi jak ladder match[11], czy steel cage match[12]. Szczególnym rodzajem wieloosobowej walki w klatce jest elimination chamber match[4].

W zależności od liczby uczestników (wrestlerów występujących indywidualnie lub tag teamów) dla wieloosobowych pojedynków stosuje się różne nazwy :

Standardowe walki

W standardowej walce, w której biorą udział trzy lub więcej osób wygrywa wrestler, który przypnie dowolnego przeciwnika lub zmusi go do poddania się wygrywa[4][16]. W przypadku walk drużynowych tag team wygrywa gdy jeden z należących do niego zawodników przypnie lub zmusi do poddania się członka dowolnej drużyny przeciwnej[17].

Elimination match

W walce tego typu przypięcie lub zmuszenie przeciwnika do poddania się skutkuje eliminacją przeciwnika[18]. Zawodnik wygrywa jeśli wszyscy pozostali uczestnicy bitwy zostaną wyeliminowani. W przypadku walk drużynowych przypięcie lub zmuszenie do poddania się dowolnego członka przeciwnego tag teamu skutkuje eliminacją całego tag teamu[19].

Handicap match

Walka, w której jedna z dwóch stron pojedynku ma liczebną przewagę. Może to być starcie między jednym wrestlerem, a tag teamem, albo między tag teamem, a liczniejszym tag teamem[4]. W zwykłym handicap matchu w ringu jednocześnie może przebywać tylko dwóch zawodników. Aby zamienić się miejscami z osobą ze swojej drużyny, obaj zawodnicy muszą się dotknąć gdy aktualny uczestnik znajduje się wewnątrz ringu, a druga w narożniku po drugiej stronie lin[20]. W odmianie handicap matchu zwanej tornado match, w ringu przez cały czas mogą przebywać wszyscy uczestnicy bitwy. Standardowymi warunkiem zwycięstwa jest przypięcie lub zmuszenie do poddania się dowolnego członka strony przeciwnej[21]. W odmianie zwanej elimination match przypięcie lub zmuszenie do poddania się skutkuje eliminacją przeciwnika, a warunkiem zwycięstwa jest wyeliminowanie wszystkich przeciwników[20].

Gauntlet match

Walka, w której bierze udział wielu wrestlerów, ale w ringu może jednocześnie przebywać tylko dwóch, a każdy kolejny może dołączyć tylko w przypadku wyeliminowania któregoś z uczestników. Wyeliminować przeciwnika można poprzez przypięcie lub zmuszenie do poddania się. Wrestler wygrywa jeśli wszyscy pozostali uczestnicy bitwy zostaną wyeliminowani[22][23][24]. Czasem gauntlet match jest łączony z handicap matchem. W takim wypadku jeden z zawodników jest głównym uczestnikiem bitwy, a celem walki jest wyeliminowanie go. Główny uczestnik wygrywa jeśli wyeliminuje wszystkich swoich przeciwników[25].

Battle Royal

Battle Royal kobiet na gali WrestleMania XXV

W Battle Royal wszyscy uczestnicy biorą udział w walce od samego początku. Zawodnik jest eliminowany gdy zostanie wyrzucony z ringu ponad najwyższą liną tak aby obie jego stopy dotknęły podłogi poza ringiem. Wrestler wygrywa jeśli wszyscy pozostali uczestnicy bitwy zostaną wyeliminowani[4].

Royal Rumble

Połączenie battle royal i Gauntlet matchu. Każdy wrestler losuje numer. Na samym początku w ringu znajdują się tylko zawodnicy, którzy wylosowali 1 i 2. Co dwie minuty na ring wchodzi uczestnik, który wylosował kolejny numer. Przeciwnik jest eliminowany przez wyrzucenie z ringu ponad najwyższą liną tak aby obie jego stopy dotknęły podłogi poza ringiem. Wrestler zwycięża, jeśli wszyscy pozostali uczestnicy bitwy zostaną wyeliminowani[4].

Tag team match

Tag team match to nazwa określająca wszelkiego rodzaju walki pomiędzy co najmniej dwuosobowymi drużynami, zwanymi tag teamami.

Walki oparte na specjalnych zasadach

Poniżej znajdują się rodzaje walk, które charakteryzują się specjalnymi zasadami, ale warunki zwycięstwa są standardowe.

Chairs match

Johnny Grunge uderzający swojego przeciwnika stalowym krzesłem

Rodzaj walki, w której jedyną dopuszczalną bronią są krzesła[26].

Falls Count Anywhere / Street Fight match

Warunki zwycięstwa są takie same jak w standardowej walce, z tą różnicą, że nie ma dyskwalifikacji, a przypięcia i zmuszenie do poddania się są uznawane również poza ringiem. Sędzia musi podążać za wrestlerami przez cały czas, niezależnie od tego gdzie przeniesie się starcie[4][27].

Blindfold match

Chris Harris i James Storm w trakcie walki typu Blindfold match

W tego typu walce przynajmniej jeden wrestler musi mieć zasłonięte oczy – poza tym obowiązują takie same zasady jak w standardowej walce[4]. Czasem publiczność pomaga zawodnikom, informując ich głośno o tym gdzie znajduje się przeciwnik. Tego typu walki zwykle mają charakter komediowy, w których humor zwykle jest oparty o komedię omyłek. Takie pojedynki stoczyli ze sobą między innymi: Jake Roberts i Rick Martel, Triple H i D’Lo Brown, Santino Marella i Drew McIntyre, a także Chavo Guerrero i Hornswoggle[28].

Lumberjack/Lumberjill match

Rodzaj walki, w której ring jest otoczony przez wrestlerów, którzy nie mogą wygrać lub przegrać w walce, gdyż nie są jej uczestnikami. Jeśli jednak którykolwiek uczestnik walki znajdzie się poza ringiem, wrestlerzy powinni zmusić go siłą do powrotu na ring. Mogą go też do woli osłabić ciosami[4].

Pillow Fight

Walki organizowane w WWE zarezerwowane dla kobiet. Od standardowych walk różnią się tym, że zawodniczki są ubrane w damską bieliznę lub pidżamy, a w czasie walki mogą używać znajdujących się na ringu poduszek, materacy i innych elementów pościeli jako broni[28].

Pure Wrestling Rules match

Pure Wrestling Rules match najczęściej pojawiał się w Ring of Honor (ROH). Jest to pojedynek, w którym każdy zapaśnik może wykorzystać tylko trzy rope breaki. Gdy wszystkie zostaną zużyte, wrestler nie może używać lin do ucieczki przed przypięciami lub poddaniami. Zaciśnięte pięści są nielegalne, a użycie ich spowoduje ukaranie wrestlera, który nie może już używać rope breaków - jeśli już nie ma limitu rope breaków, a wykorzysta rope breaka, zostanie zdyskwalifikowany. Tą walkę można wygrać przez przypięcie lub poddanie.

Three Stages of Hell match

Three Stages of Hell match to walka która jest podobna do two out of three falls matchu, gdzie zawodnik musi odnieść dwa zwycięstwa przed drugim, różnica jest taka że wrestlerzy mierzą się w trzech różnych typach walki[29].

Walki oparte na specjalnych warunkach zwycięstwa

Poniżej znajdują się rodzaje walk, które mają specjalne warunki zwycięstwa, ale nie wymagają używania dodatkowych przedmiotów i nie zaliczają się do hardcore'owego wrestlingu.

Championship Scramble

WWE oferuje walkę o nazwie Championship Scramble, w którym żaden z wrestlerów nie jest eliminowany. Dwóch wrestlerów rozpoczyna walkę i co pięć minut wchodzi inny zawodnik, aż do obecności wszystkich pięciu uczestników. Po wejściu ostatniego wrestlera obowiązuje z góry ustalony limit czasu. Za każdym razem, gdy wrestler zdobędzie pinfall lub poddanie, zostaje tymczasowym mistrzem. Takie panowania nie są rejestrowane jako panowania tytułowe. Zwycięzcą jest wrestler, który zdobędzie ostatni pinfall lub poddanie przed upływem limitu czasu[30].

Hog Pen match

Walka, która rozpoczyna się w ringu, ale warunkiem zwycięstwa jest wrzucenie przeciwnika do znajdującej się poza ringiem zagrody, w której znajdują się błoto i trzoda chlewna. Pierwszy taki pojedynek miał miejsce 17 grudnia 1995 na gali In Your House 5 i odbył się między świniopasem z Arkansas, Henrym Godwinnem, a arystokratą z Connecticut, Hunterem Hearstem Helmsleyem. Podobną walkę stoczyli ze sobą Stone Cold Steve Austin i Eric Bischoff. Vickie Guerrero i Santina Marella również stoczyli ze sobą tego rodzaju pojedynek, z tą różnicą, że walka zaczęła się w zagrodzie wypełnionej błotem, a warunkiem zwycięstwa było wrzucenie przeciwnika do mniejszej zagrody, w której znajdowały się świnie[28][31].

Mask vs. Mask

Walka, w której warunkiem zwycięstwa jest pozbawienie przeciwnika maski. Jest to typ walki uważany za jeden z najbardziej upokarzających. Zazwyczaj odbywa się między luchadorami, którzy nigdy nie pokazują się z nieosłoniętą twarzą. W meksykańskim wrestlingu maska jest traktowana jako tożsamość wrestlera i symbolizuje godność oraz szacunek, a jej utrata oznacza także utratę wszystkiego co reprezentuje[31]. Jednym z bardziej współczesnych przypadków takiej walki była walka między dwoma luchadorami – Luisem Ignascio Urive Alvirde i Jorge Ariasem, którzy walczyli o prawo do tożsamości Sin Cary w World Wrestling Federation[32]. Alvirde przegrał, w związku z czym opuścił organizację[33].

I Quit match

Szczególny rodzaj falls count anywhere matchu, w którym nie ma przypięć, a warunkiem zwycięstwa jest zmuszenie przeciwnika do wypowiedzenia słów I Quit, co w tłumaczeniu oznacza wychodzę lub odchodzę[4].

Iron Survivor Challenge

WWE NXT zawiera walkę o nazwie Iron Survivor Challenge, w którym żaden z wrestlerów nie jest eliminowany. Zasady walki są takie:

  • W pojedynku, który trwa 25 minut, rywalizuje pięciu wrestlerów.
  • Dwóch wrestlerów rozpoczyna walkę, który rozpoczyna odliczanie czasu, a co pięć minut wchodzi inny wrestler, a piąty i ostatni uczestnik wchodzi po 15 minutach.
  • Za każdym razem, gdy wrestler zdobędzie pinfall, poddanie lub stanie się ofiarą dyskwalifikacji, zdobywa punkt. Punkty można zdobyć jeszcze zanim dołączą do niego inni uczestnicy.
  • Wrestler, który jest przypięty, poddany lub zdyskwalifikowany trafia na pudła karnego na 90 sekund.
  • Zwycięzcą walki, nazywanym Żelaznym Ocalałym, jest wrestler, który zdobędzie najwięcej punktów po upływie 25 minut. W wyniku remisu remisujący w dogrywce dostają nagłą śmierć[34].

Last Man Standing

Walka, w której nie ma dyskwalifikacji, ani wyliczeń, a przypięcia i poddania się nie mają znaczenia. Jedynym warunkiem zwycięstwa jest powalenie przeciwnika tak, aby nie mógł się podnieść przez 10 sekund. Dotknięcie leżącego przeciwnika przerywa odliczanie lub powoduje konieczność odliczania od początku[4].

Texas Deathmatch

Wariantem Last Man Standing matchu jest Texas Deathmatch (znany również jako Mexican Deathmatch lub Armageddon Rules match), w którym wrestler musi zostać przypięty lub zmuszony do poddania się / utraty przytomności, zanim sędzia rozpocznie liczyć do dziesięciu.

Strip match

Aby wygrać, wrestler musi rozebrać przeciwnika do samej bielizny. Walki te mają zazwyczaj charakter komediowy lub są nastawione na seksualne podniecenie publiczności[35][28].

Bra and Panties match

Walka, w której zazwyczaj biorą udział kobiety[4], rzadziej mężczyźni, na przykład Joey Ryan[36]. Warunkiem zwycięstwa jest rozebranie przeciwniczki do samych majtek i stanika[4]. W przypadku więcej, niż jednej zawodniczki, kolejne rozebrane wrestlerki są eliminowane, a wygrywa ta, która jako jedyna pozostanie nierozebrana do samej bielizny[37]. Walki bra and panties zostały spopularyzowane przez takie wrestlerki jak Trish Stratus, Stacy Keibler, Lita, Torrie Wilson, Terri Runnels i Sable[31].

Evening Gown match

Strip match, który różni się od bra and panties matchu tym, że jego uczestniczki zaczynają walkę ubrane w suknie wieczorowe[38]. Najczęściej odbywa się między przynajmniej dwiema kobietami (np. Sable i Debra; Ivory, The Fabulous Moolah i Mae Young[39]), rzadziej w tego typu walkach czasem brali udział także mężczyźni (np. Pat Patterson i Gerald Brisco)[40].

Tuxedo match

Walka, w której bierze udział dwóch zawodników ubranych w garnitury. Najczęściej odbywa się między dwoma mężczyznami (np. Hillbilly Jim i Mr. Fuji[41], Howard Finkel i Harvey Wippleman[42] lub Stone Cold Steve Austin i Johnny B. Badd[43]), ale czasem udział biorą także kobiety (np. kobieta Christy Hemme stoczyła taką walkę z Big Fat Oily Guyem[44]).

Walka w basenie

Standardowa walka charakteryzująca się tym, że nie odbywa się w ringu, tylko w płytkim basenie. Basen może być wypełniony na przykład wodą, sosem[45], błotem, puddingiem[28] lub puchem[46].

Walki wymagające używania przedmiotów

Poniżej znajdują się rodzaje walk, które charakteryzują się tym, że aby spełnić warunki zwycięstwa konieczne jest użycie przedmiotu.

Tables match

Walka, w której nie ma wyliczeń i dyskwalifikacji. Jedynym warunkiem zwycięstwa jest zniszczenie blatu jednego ze stołów znajdujących się w okolicach ringu ciałem przeciwnika[4].

Ambulance match

Jedynym warunkiem zwycięstwa jest umieszczenie przeciwnika wewnątrz stojącego w pobliżu ringu ambulansu i zamknięcie drzwi. W walce tego rodzaju wszystkie chwyty są dozwolone[4].

Buried Alive match

Warunkiem zwycięstwa jest wrzucenie przeciwnika do dołu o głębokości około 1,8 metra i zasypanie go ziemią[4]. W walkach tego typu organizowanych przez WWE zawsze uczestniczył The Undertaker[47].

Casket / Grave Consequences match

Warunkiem zwycięstwa w tego typu walce jest pobicie przeciwnika tak aby nie był on w stanie się podnieść, a następnie umieszczenie go w trumnie leżącej obok ringu i zamknięcie wieka. Ten rodzaj pojedynków został spopularyzowany przez WWE i wrestlera The Undertakera. W walce wykorzystywana jest trumna z czterema ścianami (en. casket)[4]. W organizacji Lucha Underground ten sam rodzaj pojedynków jest nazywany Grave Consequences. Prekursorem tych walk był Coffin match, który odbył się w latach 70. i zakończył zwycięstwem Dusty Rhodesa oraz przegraną Ivana Koloffa. Był to jednak standardowy pojedynek, któremu towarzyszył zakład. Przegrany miał zostać umieszczony w trumnie z sześcioma ścianami (en. coffin), a sama trumna zabita gwoździami[48].

Last Rites match

Last Rites match to odmiana Impact Wrestling, w której trumna jest opuszczana na środek ringu, a celem jest umieszczenie przeciwnika w trumnie, która jest podnoszona do sufitu po walce.

Dumpster match

Walka, w której warunkiem zwycięstwa jest umieszczenie przeciwnika w stojącym poza ringiem śmietniku i zamknięcie wieka. Pierwsza taka walka odbyła się 29 marca 1998 na gali WrestleMania 14 i był to tag team match, co oznaczało, że warunkiem zwycięstwa było umieszczenie i zamknięcie obu przeciwników w śmietniku[49][50].

Flag match

W każdym narożniku, w których uczestnicy zaczynają walkę, zawieszona jest flaga. Warunkiem zwycięstwa jest przechwycenie flagi przeciwnika[51].

Item on a Pole

Walka, w której warunkiem zwycięstwa jest zdobycie przedmiotu zawieszonego na słupie zanim zrobi to przeciwnik. Jeśli jest to broń, to zwycięzca zazwyczaj musi użyć jej na swoim przeciwniku lub dodatkowym warunkiem zwycięstwa jest użycie broni na przeciwniku. W przeszłości w tego typu pojedynkach organizowanych przez WWE, na słupie wisiały między innymi: dokument o rozwiązaniu umowy, puchate kostki, kij do kendo, pałka policyjna, kontrakt, jemioła i noga figurki[4][28].

Paddle On A Pole

Walka typu Item on a Pole, w której na słupie zawieszone jest krótkie wiosło o szerokim piórze. Pojedynek odbywa się między dwiema kobietami i z założenia jest poniżający dla przegranej osoby[31].

Ladder match

Money in the Bank ladder match na gali Money in the Bank w 2011 roku

Walka, w której warunkiem zwycięstwa jest zdobycie przedmiotu (na przykład tytułu mistrzowskiego) wiszącego ponad ringiem. Aby go dosięgnąć, zawodnicy muszą użyć składanej drabiny. W tego typu walkach nie ma wyliczeń, ani dyskwalifikacji[4].

Tables, Ladders and Chairs match

Ladder match, w którym zezwala się na używanie znajdujących się w pobliżu ringu stołów i krzeseł jako broni[4].

King of the Mountain

W pojedynku bierze udział pięciu zawodników, którzy na początku nie spełniają odpowiednich warunków, by przejąć pas. Aby spełnić warunki, zawodnik musi przypiąć lub zmusić do poddania się innego uczestnika w ringu bądź poza nim, zgodnie z zasadami walki typu falls count anywhere. Przegrany musi spędzić dwie minuty w klatce, a wygrany odbiera z rąk sędziego tytuł. We wspomnianej klatce możliwe jest przebywanie nawet kilku wrestlerów jednocześnie. Często w środku toczą oni ze sobą pojedynek lub tworzą sojusz. Gdy pas trafia do któregoś z zawodników, każdy inny zawodnik spełniający warunki może ukraść pas. Jeśli pas zostaje upuszczony i żaden uczestnik nie zdoła szybko go przejąć, wraca do sędziego. Zwycięzcą uznaje się tego, kto wspiąwszy się na drabinę zawiesi pas na haku umieszczonym nad ringiem[52].

Last Ride match

Last Ride match to hardcore match podobny do Ambulance matchu, w którym warunkiem zwycięstwa jest, aby jeden wrestler wepchnął przeciwnika na tył karawanu, zamknął drzwi i wypchnął go z areny.

Strap match

W tego typu walce przeciwnicy są ze sobą związani skórzanym paskiem, który może też być wykorzystywany jako broń. Czasem zamiast paska używa się liny lub łańcucha. Warunkiem zwycięstwa jest dotknięcie wszystkich czterech narożników ringu – jeśli drugi zawodnik przeszkodzi w tym swojemu przeciwnikowi, ten musi zaczynać od początku[4]. Jeśli przeciwnicy noszą obroże, które są ze sobą połączone liną, to taki rodzaj walki można nazwać Dog Collar match[53].

Ultimate X

Ultimate X match na House show organizacji TNA z 30 stycznia 2010

Ultimate X match wymaga przygotowania odpowiedniego metalowego rusztowania. Jego podstawę stanowią cztery słupy ustawione przy narożnikach ringu, które spięte są dwiema linami krzyżującymi się na środku. Na szczycie słupów umieszczone są dwie poziome belki przecinające się pośrodku, co nadaje im kształt litery X. Całość wykonana jest w taki sposób, aby zawodnicy mogli swobodnie wspinać się na konstrukcję. Zawodnik, aby zwyciężyć, musi zdjąć zawieszony ponad ringiem i rusztowaniem specjalnie zawieszony przedmiot[54].

Stretcher match

Walka, w której warunkiem zwycięstwa jest umieszczenie przeciwnika w noszach poza ringiem i popchnięcie noszy z przeciwnikiem za linię mety[4].

Hardcore match

Abdullah the Butcher (atakujący Andy’ego Ellisona) – wrestler słynący z udziału w walkach typu hardcore match, w uznaniu za co został dołączony do WWE Hall of Fame w 2011 roku

Ogólna nazwa na brutalny typ walki w wrestlingu, w którym nie ma dyskwalifikacji i wyliczeń. Często używa się broni, takiej jak metalowe kosze na śmieci, drabiny, kije do kendo i gaśnice. Uczestnicy często doznają w tych walkach poważnych obrażeń lub krwawią[4].

No Holds Barred match

Czasem jest też nazywany No Disqualification match, Anything Goes match, Boot Camp match lub Extreme Rules match. W dosłownym tłumaczeniu oznacza żadne chwyty nie zakazane. W tego rodzaju walkach wrestlerzy mogą używać broni i nie ma wyliczeń, ani dyskwalifikacji, ale przypięcia i poddania liczą się tylko w ringu. Dopuszczalna jest też interwencja osób trzecich[55][56][57].

Unsanctioned match

Odmianą hardcore matchu jest non-sanctioned match lub unsanctioned match. Oprócz tego, że walka nie ma żadnych zasad, a celem jest osiągnięcie pinfallu lub poddania w dowolnym miejscu, walka nie jest oficjalnie uznawana przez federację (na przykład w All Elite Wrestling, gdzie walka nie liczy się do rekordu wygranych i przegranych wrestlera). W kayfabe stypulacja jest czasami używana, gdy wrestlwe jest „kontuzjowany” (z rąk innego wrestrlera) i chce zemsty, ale nie może zostać „dopuszczony medycznie”, dlatego zgadza się na non-sanctioned match, w którym „federacja nie odbywa się odpowiedzialności” za wszelkie kontuzje odniesione podczas walki.

Lights Out match

Walka, w której podczas niej oświetlenie areny jest podczas walki ograniczone.

Barbed Wire match

Joey Kings atakujący Warheda ciosem dropkick w walce typu Barbed Wire match

Walka, w której zamiast linami, ring jest ogrodzony drutem kolczastym[58].

No-Rope Explosive Barbed Wire Match

Walka, w której zamiast linami, ring jest ogrodzony drutem kolczastym, przez który przepływa silny ładunek elektryczny lub do którego podpięte są drobne ładunki wybuchowe aktywowane w momencie zetknięcia się wrestlera z drutem[58].

Boiler Room Brawl

Walka, która ma miejsce w kotłowni. Zwycięzcą jest pierwsza osoba, która ucieknie z pomieszczenia. Wszystkie chwyty są dozwolone. Do atakowania przeciwnika można też wykorzystywać przedmioty i elementy otoczenia. Często wykorzystywanymi przedmiotami w boiler room brawl są stalowe rury i składane drabiny[4].

Empty Arena match

Walka, w czasie której na arenie obecni są tylko sędzia i uczestniczący zawodnicy. Publiczność jest nieobecna. Nie pojawiają się też komentatorzy, ani reszta personelu. Cała arena jest do dyspozycji wrestlerów – nie obowiązują ich jakiekolwiek zasady poza warunkami zwycięstwa standardowej walki. Takie pojedynki stoczyli ze sobą między innymi The Rock i Mankind oraz Terry Funk i Jerry Lawler[59].

Fans Bring the Weapons

Rodzaj walki, w której fani przynoszą na arenę przedmioty, które mogą podawać wrestlerom w trakcie walki aby zostały użyte jako broń[60][61].

First Blood match

Walka bez dyskwalifikacji i wyliczeń. Jej celem jest doprowadzenie przeciwnika do krwawienia. Wrestler, który pierwszy zacznie krwawić przegrywa, a jego przeciwnik zostaje zwycięzcą[4].

Sadistic Madness match

Odmiana walki typu First Blood match. Aby zwyciężyć wrestler musi doprowadzić przeciwnika do krwawienia, a potem skutecznie go przypiąć[62].

Inferno match

Walka, w której ring jest otoczony ścianami ognia, a warunkiem zwycięstwa jest podpalenie swojego przeciwnika[4].

Monster’s Ball match

Odmiana Hardcore matchu, rozgrywana w federacji Impact Wrestling. Kluczowym założeniem meczu jest to, że rywalizujący zawodnicy są odseparowywani od siebie i zamykani na dwadzieścia cztery godziny przed meczem w pomieszczeniu bez dostępu wody, światła ani pożywienia. Głód i samotność miały wzbudzać w zawodnikach zwiększoną agresję wobec siebie. Pojedynek odbywa się bez dyskwalifikacji (można używać przedmiotów), a do zwycięstwa potrzebne jest przypięcie rywala lub zmuszenie go do poddania się. Niebawem opisany warunek wstępny został zarzucony, a całość zaczęła przypominać Street Fight match, gdyż starcie musi zakończyć się w ringu.

Stadium Stampede match

Stadium Stampede match to rodzaj hybrydowego tag team matchu, lokalizacji i filmu, który powstał w All Elite Wrestling i był prowadzony dwukrotnie podczas gali pay-per-view Double or Nothing. W tej walce zazwyczaj bierze udział 10 zapaśników w pojedynku 5 na 5, a każdy z pięciu zapaśników z obu drużyn należy do ustalonej frakcji w AEW. Ten często brutalny pojedynek rozgrywany jest według hardcorowych zasad i zaczyna się na ringu pośrodku pola TIAA Bank Field w Jacksonville na Florydzie i przebiega przez różne środowiska, takie jak bary, obszary załadunku towarów i biura. Edycja tej walki w 2020 roku odbywała się na pustym stadionie Jaguars i obejmowała bójki drużyn wokół stadionu, podczas gdy w edycji tej walki w 2021 roku zawodnicy opuszczali pusty stadion, a następnie ostatecznie trafiali do centralnej przestrzeni wydarzenia, obecnej dla publiczności, przy stadionie przyległy amfiteatr plenerowy Daily's Place, gdzie walka zakończyła się na ringu Daily's Place. Trzecia walka Stadium Stampede odbyła się na All In na stadionie Wembley w Londynie w 2023 roku. Zespół Inner Circle wziął udział w pierwszych dwóch Stadium Stampede matchach.

Walki w klatce

Steel Cage

Walka na zasadach Steel Cage matchu i Hardcore matchu na gali BJW 15th Anniversary Show i z udziałem Ryuji Ito oraz Yuko Miyamoto

Walka w stalowej klatce bez dachu. Warunki zwycięstwa mogą być różne, jednak najczęściej jest to przypięcie przeciwnika, zmuszenie go do poddania się lub ucieczka z klatki, czyli kto pierwszy dotknie obiema stopami podłogi poza klatką ten wygrywa[4].

Hell in a Cell match

Rodzaj walk organizowanych przez federację WWE. W tym pojedynku ring oraz przestrzeń wokół niego są otoczone przez pięciometrową stalową klatkę. W przeciwieństwie do klatki używanej w steel cage matchu, ta z Hell in a Cell posiada dach, więc nie można z niej uciec. W Hell in a Cell nie występują dyskwalifikacje, ani wyliczenia pozaringowe[63].

Punjabi Prison

Arena przygotowana do walki typu Punjabi Prison match

W dosłownym tłumaczeniu na język polski – pendżabskie więzienie. Ring, w którym zawodnicy zaczynają walkę, znajduje się w klatce bez dachu, a tak klatka znajduje się w jeszcze większej klatce bez dachu. Obie klatki zrobione są z bambusów. Wymyślenie tych walk przypisuje się pendżabskiemu wrestlerowi The Great Khalemu[28]. Klatka, która otacza ring ma 5 metrów wysokości i czworo drzwi – po jednej parze z każdej strony – przy których stoi sędzia i otwiera je na życzenie wrestlera. Każde drzwi mogą być otwarte tylko raz i tylko na 60 sekund. Z klatki można też wyjść wspinając się po ścianie i przechodząc na drugą stronę. Walka się kończy w momencie gdy wrestler wydostanie się z obu klatek i dotknie stopami podłogi[4].

Elimination Chamber

Walka będąca głównym wydarzeniem gali o tej samej nazwie organizowanej przez WWE. W starciu bierze udział 6 osób. Na początku dwaj zawodnicy są wolni, a reszta czeka w zamkniętych szklanych konstrukcjach, znajdujących się w narożnikach ringu. Za każdym razem po upływie ustalonego wcześniej czasu kolejni zawodnicy są uwalniani. Wrestler może wyeliminować przeciwnika przez przypięcie lub zmuszenie do poddania się. Wrestler wygrywa jeśli wszyscy jego przeciwnicy zostaną wyeliminowani[4].

WarGames match

Dwa ringi stoją obok siebie i są otoczone wielką klatką. W walce biorą udział dwie lub trzy drużyny. Jeden zawodnik z każdej drużyny zaczyna walkę, a kolejni wchodzą do klatki po określonym czasie. Wygrywa drużyna, która zmusi dowolnego członka drużyny przeciwnej do poddania się, dowolny członek drużyny przeciwnej zostanie przypięty lub kiedy dowolny członek drużyny przeciwnej jest niezdolny do dalszej walki, ale tylko wtedy kiedy wszyscy zawodnicy są już w klatce[64].

Fight Pit match

Fight Pit match jest odmianą walki w klatce, w którym ring jest otoczony stalową klatką, a nie linami i narożnikami, z wybiegiem otaczającym górę. Wybieg ma metalowe barierki otaczające zewnętrzną krawędź, na którą zapaśnicy mogą się wspinać i skakać. W walce obowiązuje również stypulacja no-pinfall, co oznacza, że można go wygrać tylko przez poddanie się lub niemożność wstawania przy liczeniu do dziesięciu[65].

Podział bez względu na zasady walki

Poniżej znajdują się rodzaje walki, które mogą mieć różne reguły, warunki zwycięstwa i liczbę uczestników, a definiowane są ze względu na ich znaczenie, cechy uczestników lub wcześniejsze ustalenia niezwiązane z zasadami przebiegu pojedynku.

Cinematic match

Z technicznego punktu widzenia cinematic match nie jest typem walki, ale raczej terminem odnoszącym się do walk wyprodukowanych przy użyciu różnych technik filmowych. Zasady różnią się w zależności od walki, ale generalnie opierają się na hardcore wrestlingu. W przeciwieństwie do zwykłego pojedynku wrestlingowego, który odbywa się za jednym podejściem i zazwyczaj przed publicznością na żywo, cinematic matche kręcone są przez kilka godzin z różnymi scenami, podobnie jak w przypadku produkcji filmowej, z udziałem produkcji o wyższym budżecie. Ostateczny produkt (kompletna walka) trwa zazwyczaj od 20 do 40 minut i jest emitowana w późniejszym czasie, zazwyczaj w przypadku gali pay-per-view. Zazwyczaj są one również filmowane na miejscu lub na niestandardowym planie[66][67].

Intergender match

LuFisto atakująca Warhed ruchem somersault senton w intergender matchu

Ogólna nazwa na walkę wrestlerską pomiędzy kobietą lub kobietami, a mężczyzną lub mężczyznami, w których konfrontacje między zawodnikami różnych płci są nieuniknione. Ten typ walk został spopularyzowany w WWF w latach 90. XX wieku przez takie zawodniczki jak Lita, Chyna i Jacqueline, jednak federacja wycofała się z organizowania tego rodzaju pojedynków po tym jak przyjęła bardziej familijny charakter. Obecnie intergender wrestling cieszy się dużą popularnością w Lucha Underground i niektórych organizacjach niezależnych. Walki kobiet z mężczyznami są uważane za kontrowersyjne[68]. Dan Higgins badając to zagadnienie dla magazynu The Independent wymienił jako najczęstsze powody kontrowersji: promowanie przemocy wobec kobiet; częstą opinię jakoby tego typu walki miały niefamilijny charakter; zbytnią niewiarygodność spowodowaną anatomicznymi różnicami między kobietami, a mężczyznami; a także zwykłe poczucie dyskomfortu u widzów. Zwolennicy tego typu walk uważają natomiast, że nie promują one przemocy wobec kobiet bardziej, niż wrestling ogólnie promuje przemoc, a czasem powołują się na równość płci lub feminizm[69].

Last Chance match

Last Chance match, zwany także walką typu "do or die match", jest pojedynkiem o mistrzostwo, w którym, jeśli pretendent nie zdobędzie tytułu, nie będzie mógł walczyć o to ponownie, dopóki zwycięzca tego samego pojedynku utrzyma go[70]. Rzadko kiedy przegrany może być pozbawiony możliwości walki o ten tytuł, dopóki pozostaje zatrudniony w firmie (przykładem tego jest walka wieczoru Slammiversary XI, w którym Sting został pokonany przez broniącego tytułu Bully Raya w wariancie No Holds Barred i nigdy więcej nie mógł walczyć o TNA World Heavyweight Championship, bez względu na to, kto je posiada). Te walki są zwykle sposobem na zakończenie feudu między mistrzem a określonym pretendentem, w którym albo tytuł zmienia właściciela, albo tworzy inną historię dla pretendenta po przegranej i niemożności walki o tytuł przez określony czas. Pomimo nazwy, te walki są głównie używane jako narzędzia fabularne, a przegrany walki w końcu znajduje sposób na ponowne wyzwanie tytułu, jeśli przegra, na przykład gdy inny pretendent pokonuje mistrza i pozwala jako pierwszemu walczyć ponownie o tytuł (np. gdy Drew McIntyre mógł walczyć z Big E o WWE Championship po tym, jak Big E pokonał Bobby’ego Lashleya o tytuł, który wcześniej pokonał McIntyre’a w walce Last Chance, w którym McIntyre nie mógł ponownie walczyć o tytuł, podczas gdy Lashley trzymał tytuł) lub zakaz zostaje zniesiony w inny sposób (kiedy Sting był w stanie rzucić wyzwanie Magnusowi o TNA World Heavyweight Championship w walce No Disqualification Title vs. Career match na Genesis (2014), chociaż Sting przegrał).

Spin the Wheel, Make the Deal

W Spin the Wheel, Make the Deal, przed walką kręci się kołem fortuny zawierające kilka rodzajów stypulacji walki, a stypulacja która zostanie wylosowana, jest używana w danej walce[71].

Squash match

Walka, która trwa stosunkowo krótko i przejawia się wyraźną dominacją jednego zawodnika. Jej prawdziwym celem jest sprawienie aby jeden z zawodników wyglądał na wyjątkowo silnego w oczach widzów. Pokonywanym przeciwnikiem często jest jobber, ale zdarzało się również, że był to wrestler o reputacji jednego z najlepszych zawodników[72], na przykład Brock Lesnar w walce z Goldbergiem w 2016[73] i John Cena w walce z The Undertakerem w 2018[74].

Winner Takes All match

Winner Takes All match, znany również jako title-versus-title match, to walka, w którym obaj wrestlerzy (lub drużyny w przypadku tag team matchu) są mistrzami wchodzącymi do walki, a zwycięzca otrzymuje mistrzostwo przegranego, w ten sposób „biorąc wszystko”[75][76]. Różni się to od unification matchu, w którym jedno mistrzostwo jest unifikowane z drugim i jest dezaktywowane.

Zakład

Walka, której towarzyszy zakład między uczestnikami pojedynku. Wrestlerzy mogą się założyć między innymi o tytuł (przegrany musi oddać swój pas mistrzowski przeciwnikowi)[77], karierę (przegrany musi opuścić organizację lub przejść na emeryturę)[78], maskę (przegrany musi zdjąć maskę i ujawnić publiczności swoją twarz) lub włosy (przegrany zostaje ostrzyżony na łyso)[31]. Zdarza się też, że każdy uczestnik walki stawia na szali coś innego. Na przykład na gali The Bash 2009 Chris Jericho i Rey Mysterio wzięli udział w walce, której towarzyszył zakład: Jericho postawił na szali swój tytuł, a Mysterio maskę. Walka ta nazywała się Championship vs. Mask Match (pl. Mistrzostwo kontra maska)[79]. Szczególnymi typami walki, której towarzyszy zakład jest Kiss My Foot match, po której przegrany musi pocałować stopę zwycięzcy[31] i Kiss My Ass match, po której przegrany całuje pośladki zwycięzcy[28].

Przypisy

  1. ↑ WWE TLC: Tables, Ladders and Chairs '13 at Toyota Center wrestling results – Internet Wrestling Database [online], Internet Wrestling Database [dostęp 2017-12-04] (ang.).
  2. ↑ Ryan Murphy, WWE Champion CM Punk def. The Miz and Alberto Del Rio in a Triple Threat TLC Match [online], WWE, 28 listopada 2011 [dostęp 2017-12-04] (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 Ed Grabianowski, How Pro Wrestling Works, „HowStuffWorks”, 13 stycznia 2006 [dostęp 2017-11-07] (ang.).
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 Specialty Matches [online], WWE, 10 lutego 2010 [dostęp 2017-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2010-02-10] (ang.).
  5. ↑ Sean Rueter, Is it too soon to start chanting ‘This is Awesome’? [online], Cageside Seats, 18 listopada 2016 [dostęp 2018-05-05] (ang.).
  6. ↑ John Lister, British Title [online], Wrestling-Titles.com, 2002 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  7. ↑ Top 25 most devastating submission holds [online], WWE [dostęp 2017-11-20] (ang.).
  8. ↑ WrestleMania 13 [online], WWE Network [dostęp 2017-12-04] (ang.).
  9. ↑ Superbrawl VII [online], WWE Network [dostęp 2017-12-04] (ang.).
  10. 1 2 Ryan Clark, TNA Final Resolution: Three Degrees Of Pain Match [online], WrestlingInc.com, 20 grudnia 2009 [dostęp 2017-12-05] (ang.).
  11. ↑ Intercontinental Championship Triple Threat Ladder Match [online], WWE [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  12. ↑ WWE Championship Triple Threat Steel Cage Match [online], WWE [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  13. ↑ Ryan Pappolla, A Fatal 5-Way Match will determine the captain of the SmackDown Women’s Survivor Series Team [online], WWE, 24 października 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  14. ↑ Six Way Scramble Match [online], Smash Wrestling [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  15. ↑ Dave Meltzer, WWE Fastlane live results: Six-pack challenge [online], WON/F4W, 11 marca 2018 [dostęp 2018-03-14] (ang.).
  16. ↑ Tim Fiorvanti, Brock Lesnar wins Fatal 4-way, retains Universal championship [online], ESPN, 21 sierpnia 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  17. ↑ NXT Takeover: Orlando – Triple Threat Tag Team Title Elimination Match [online], WrestlingInc.com, 1 kwietnia 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  18. ↑ Arya Winter, WWE NXT results: Triple threat elimination match [online], WON/F4W, 14 czerwca 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  19. ↑ 16-Man Elimination Fatal 4-Way Team Match [online], WWE [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  20. 1 2 The Shield vs. Daniel Bryan, Dolph Ziggler, Rob Van Dam, The Usos, The Prime Time Players, Zack Ryder, R-Truth, Kofi Kingston & Justin Gabriel: 11-on-3 Handicap Elimination Match [online], WWE, 23 września 2013 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  21. ↑ Ryback battles two athletes at the same time. WWE SmackDown. 2012-05-25. [dostęp 2017-12-16].
  22. ↑ James Wortman, Raw hosts its first Women’s Gauntlet Match tonight [online], WWE, 26 czerwca 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  23. ↑ Kyle Decker, GFW will crown a new champion in a gauntlet match next week [online], Cageside Seats, 17 sierpnia 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  24. ↑ MCMAHON'S GFW IMPACT REPORT 8/24: 20-man gauntlet match for the GFW Global Championship – [online], PWTorch, 24 sierpnia 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  25. ↑ Aaron Feigenbaum i inni, The Ultimate World Wrestling Entertainment Trivia Book, Simon and Schuster, 11 maja 2010, s. 50, ISBN 978-1-4391-2181-8 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  26. ↑ Anthony Benigno, Ryback def. Kane (Chairs Match) [online], WWE, 26 listopada 2014 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  27. ↑ Bobby Melok, The Usos and The New Day square off in Sin City Street Fight [online], WWE, 5 września 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  28. 1 2 3 4 5 6 7 8 Tom Gibbs, WWE: 13 Hilariously Bad Gimmick Matches [online], WhatCulture.com, 9 marca 2014 [dostęp 2017-12-05] (ang.).
  29. ↑ Armageddon 2002 results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-02-22)].
  30. ↑ Scramble matches make for wild Unforgiven. Slam! Sports, 2008-09-08.
  31. 1 2 3 4 5 6 Erik Beaston, 8 Most Humiliating WWE Specialty Matches Ever [online], WhatCulture.com, 17 października 2014 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  32. ↑ Raj Giri, Tough Enough Returns, CM Punk, Sin Cara Unmasked (Video) – WrestlingInc.com, „WrestlingInc.com”, 23 października 2011 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  33. ↑ WWE releases Luis Ignacio Urive Alvirde [online], WWE, 27 marca 2014 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  34. ↑ Shawn Michaels announces the Iron Survivor Challenge for NXT Deadline. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2022-11-15].
  35. ↑ J.K. McMillen, Shifting The Spotlight: Kana [online], Cageside Seats, 24 sierpnia 2015 [dostęp 2017-12-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-02] (ang.).
  36. ↑ Joey Ryan, Had my first bra & panties match last night with @Lady_Scarlett13. Turns out, I'm pretty good at em. [online], Twitter, 29 września 2017 [dostęp 2017-12-05] (ang.).
  37. ↑ Michael McAvennie, Ashley def. Victoria, Candice, Torrie Wilson and Maria (Bra & Panties Gauntlet Match) [online], WWE, 27 grudnia 2005 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  38. ↑ Michael Sidgwick, Development Hell: The NXT Story, Lulu.com, 20 marca 2017, s. 174, ISBN 978-1-326-97167-0 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  39. ↑ James Dixon i inni, The Raw Files: 1999, Lulu.com, 29 maja 2015, s. 143, ISBN 978-1-326-29040-5 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  40. ↑ James Dixon i inni, The Complete WWF Video Guide Volume V, Lulu.com, 3 kwietnia 2014, s. 90, ISBN 978-1-291-81693-8 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  41. ↑ James Dixon, Arnold Furious, Lee Maughan, Tagged Classics: Just The Reviews, Lulu.com, 2013, s. 113, ISBN 978-1-291-42878-0 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  42. ↑ James Dixon, Arnold Furious, Lee Maughan, The Raw Files: 1995, Lulu.com, 2013, s. 14, ISBN 978-1-291-47083-3 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  43. ↑ Arjun R, Video: Stone Cold Steve Austin vs Johnny B. Badd – 'Tuxedo' match [online], Sportskeeda, 20 czerwca 2013 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  44. ↑ Against All Odds 2007 results [online], onlineworldofwrestling.com [dostęp 2017-12-10].
  45. ↑ Barbara Bush, [w:] Heather Hickey, WWE: 19 Most Sexual Gimmicks, WhatCulture.com, 5 lutego 2014 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  46. ↑ Today in History: „Hervina” Wins the Women’s Championship – Diva Dirt [online], Diva Dirt, 31 stycznia 2015 [dostęp 2017-12-10] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-02] (ang.).
  47. ↑ Bobby Melok, Uncover the grave history of Buried Alive Matches [online], WWE, 28 października 2012 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  48. ↑ John Bills, 10 Superstar-Centric Gimmick Wrestling Matches [online], WhatCulture.com, 27 sierpnia 2016 [dostęp 2017-12-11] (ang.).
  49. ↑ Johny Payne, What does a WWE dumpster match exactly mean? [online], Sportskeeda, 23 kwietnia 2017 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  50. ↑ Brendan Morrow, WWE: What Are the Rules of a Dumpster Match? [online], Heavy.com, 24 kwietnia 2017 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  51. ↑ John Canton, 7 Best WWE Flag Matches Ever [online], WhatCulture.com, 15 sierpnia 2014 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  52. ↑ King of the Mountain Returns To Slammiversary [online], TNA, 18 czerwca 2015 [dostęp 2017-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-18] (ang.).
  53. ↑ Saturn vs Chris Jericho – Dog Collar Match: Uncensored 1999 [online], WWE (ang.).
  54. ↑ What is Ultimate X – Impact Wrestling [online], Impact Wrestling, 16 maja 2017 [dostęp 2017-12-16] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-02] (ang.).
  55. ↑ Vaibhav Sharma, Top 5 No Holds Barred Matches in WWE History [online], Sportskeeda, 20 marca 2016 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  56. ↑ Eric Milzarski, The 6 best WWE 'Tribute to the Troops' matches, „We Are The Mighty”, 7 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  57. ↑ Gary Martin, 'No holds barred' – the meaning and origin of this phrase [online], Phrasefinder [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  58. 1 2 History of the Death Match, „Online World of Wrestling” [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  59. ↑ Rich Kraetsch, No Fans? No Problem: The History of Empty Arena Matches [online], Voices of Wrestling, 29 kwietnia 2015 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  60. ↑ Alan Boon, The Week In British Wrestling: Fans bring the weapons at PROGRESS [online], WON/F4W, 30 marca 2017 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  61. ↑ Billy Bertrand, Top 15 Weirdest Weapons in Wrestling [online], TheSportster, 17 maja 2015 [dostęp 2017-12-17] (ang.).
  62. ↑ Chris Smith, TNA Review: Original Best of the Bloodiest Brawls (Rare DVD!) [online], Wrestling DVD Network, 9 maja 2012 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  63. ↑ Bobby Melok, Hell in a Cell by the numbers [online], WWE, 18 października 2013 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  64. ↑ Scott Taylor, What are the official WarGames Match rules? [online], WWE, 1 listopada 2017 [dostęp 2018-05-07] (ang.).
  65. ↑ Jordan Garretson: Kurt Angle to referee Matt Riddle and Timothy Thatcher in the NXT Fight Pit tonight. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2020-05-23].
  66. ↑ Backstage Details for WrestleMania 36 Boneyard Match: Improvised Lines, Accidental Blood, AJ Styles 'Hand' Idea, More. 411mania, 2020-04-06. [dostęp 2020-04-07].
  67. ↑ Chris Jericho Reveals AEW's Stadium Stampede Secrets. ComicBook.com, 2020-05-28. [dostęp 2020-06-01].
  68. ↑ Scarlett Harris, Why Is WWE So Afraid of Intergender Wrestling? [online], pastemagazine.com, 26 lipca 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  69. ↑ Dan Higgins, Is intergender wrestling empowering for women? [online], 20 sierpnia 2017 [dostęp 2017-12-16] (ang.).
  70. ↑ Vengeance 2007 results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-05)].
  71. ↑ John Moore: 10/26 NXT 2.0 results: Moore’s review of Halloween Havoc with Tommaso Ciampa vs. Bron Breakker for the NXT Title, plus Spin the Wheel, Make the Deal stipulations for Raquel Gonzalez vs. Mandy Rose for the NXT Women’s Title, and MSK vs. Fabian Aichner and Marcel Barthel for the NXT Tag Titles. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2021-10-26].
  72. ↑ Elliott Binks, 10 Most Notorious WWE Squash Matches [online], WhatCulture.com, 23 maja 2015 [dostęp 2018-04-15] (ang.).
  73. ↑ Suyash Maheshwari, WWE News: Fans enraged after Goldberg squashes Lesnar in 85 seconds [online], Sportskeeda, 21 listopada 2016 [dostęp 2018-04-15] (ang.).
  74. ↑ Alfred Konuwa, WWE WrestleMania 34 Results: The Undertaker Destroys John Cena As Bold Booking Decision Delivers [online], Forbes, 8 kwietnia 2018 [dostęp 2018-04-15] (ang.).
  75. ↑ United States Championship [online], WWE.
  76. ↑ Summerslam 2008 Winner Take All Match - WWE.com [online] [dostęp 2015-08-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-06].
  77. ↑ Sean Ross Sapp, Lucha Underground Results (4/29): Championship Vs. Career Match, Number One Contender Set, Fenix, – WrestlingInc.com, „WrestlingInc.com”, 29 kwietnia 2015 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  78. ↑ Ed Symkus, Ric Flair readies for Wrestlemania with his long career at stake [online], The Enterprise, 27 marca 2008 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
  79. ↑ Marc Middleton, Full Content Listing For WWE's 'Best Of The 2000s' DVD Set, WWE Hall Of Famer Hosting – WrestlingInc.com, „WrestlingInc.com”, 1 marca 2017 [dostęp 2017-12-10] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.