Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa). Dwuwargowo wymawia się na przykład /p/, /b/ i /m/. Spółgłoski wargowo-zębowe to między innymi /f/ i /v/ (polskie w). Głoska /w/ (polskie ł) to spółgłoska półotwarta wargowo-miękkopodniebienna[1][2].

W językach słowiańskich i w irlandzkim istnieją „zmiękczone” (palatalne) spółgłoski wargowe, jak początkowe spółgłoski w polskich wyrazach pies, bić, fistaszek i wiać, o artykulacji ze środkową częścią języka zbliżoną do podniebienia (łac. palatum)[3].

W dialektach frankońskich, zwłaszcza w okolicy Norymbergi, istnieje szczególna wymowa L zwana prelabialne L (prälabiales L) żuchwę wysuwa się do przodu, a język kładzie na górnych siekaczach.

Przypisy

  1. ↑ Gimson 2008 ↓, s. 28.
  2. ↑ Peter Roach: A Little Encycloedia of Phonetics. [w:] University of Reading [on-line]. s. 60. [dostęp 2017-06-25]. (ang.).
  3. ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 35 i nast..

Bibliografia

  • Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
  • A. C. Gimson: Pronunciation of English. Londyn: Hodder Education, 2008. ISBN 978-0-340-958773.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.