Mirunga północna
Mirounga angustirostris[1]
(Gill, 1866)
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica z młodym
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Parvordo

płetwonogie

Rodzina

fokowate

Rodzaj

mirunga

Gatunek

mirunga północna

Synonimy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[6]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     tereny lęgowe

     pozostałe

Mirunga północna[7], słoń morski północny (Mirounga angustirostris) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny fokowatych (Phocidae).

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1866 roku amerykański zoolog Theodore Nicholas Gill nadając mu nazwę Macrorhinus angustirostris[2]. Holotyp pochodził z Bahía Tórtola (tj. Bahía San Bartolomé), (27°39′N 114°51′W/27,650000 -114,850000, w Kalifornii Dolnej Południowej, w Meksyku[8].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[9].

Etymologia

  • Mirounga: rodzima, australijska nazwa miouroung dla mirungi południowej[10].
  • angustirostris: łac. angustus „wąski”; -rostris „-pyski”, od rostrum „pysk”[11].

Zasięg występowania

Mirunga północna występuje w północno-wschodnim Oceanie Spokojnym, na Aleutach, w Zatoce Alaska i zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej na południe do środkowej Kalifornii Dolnej w Meksyku; sporadycznie pojawia się na Hawajach i w Japonii oraz na Morzu Beringa[9].

Morfologia

Długość ciała samic około 215–300 cm, samców około 350–400 cm; masa ciała samic 300–600 kg, samców około 1800–2500 kg[12]. Noworodki obu płci osiągają długość około 115–125 cm i ciężar 25–35 kg[12]. Dymorfizm płciowy w wielkości zaczyna się ujawniać w wieku około 3–4 lat[12]. Wzór zębowy: I C PC = 30[13].

Ekologia

Mirungi żywią się głównie rybami i głowonogami. Północna odmiana nie migruje, rozmnaża się na lądzie z tym, że zimę spędza na morzu, prawdopodobnie w pobliżu kry lodowej. Mirungi spędzają 80% czasu w wodzie, potrafią wytrzymać bez pobierania powietrza ponad 80 minut, tj. dłużej niż jakikolwiek inny niewaleniowaty ssak morski (nurkują do głębokości sięgających do 1500 m). Na lądzie (w piasku przybrzeżnym) mimo dużych rozmiarów mogą poruszać się szybciej niż człowiek[14]. W jednym z badań średnia prędkość lądowa wyznaczona z 70 pomiarów wyniosła 3,6 km/h, a maksymalna 9,2 km/h. Wzorzec ruchu polega na falowaniu ciałem z oparciem na miednicy, mostku i kończynach przednich, przy czym zrywy trwają poniżej 30 sekund i kończą się dłuższymi odpoczynkami[15].

W czasie sezonu rozrodczego samce stają się w stosunku do siebie wyjątkowo agresywne. Walczą wtedy między sobą o terytoria, a „haremy” poszczególnych samców dochodzą do 40 samic. Samice mają każdego roku tylko jedno młode, ciąża trwa ok. 11 miesięcy. Samice dożywają 20 lat, a samce 14.

Status zagrożenia i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern „najmniejszej troski”)[6]. Na słonia morskiego polowano w XIX w. dla ich cennego tłuszczu, wtedy też znalazły się one na granicy wymarcia. W XX w. w wyniku programu ochrony tych ssaków ich liczebność znacząco się podniosła a ich istnienie nie jest już zagrożone.

Uwagi

  1. 1 2 Kombinacja nazw.
  2. ↑ Pierwsze użycie obecnej kombinacji nazw.

Przypisy

  1. ↑ Mirounga angustirostris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 T.S. Gill. Prodrome of a Monograph of the Pinnipedes. „Communications of the Essex Institute”. 5, s. 13, 1866–1867. (ang.).
  3. ↑ J.E. Gray: Catalogue of seals and whales in the British museum. Supplement. London: The Trustees, 1871, s. 5. (ang.).
  4. ↑ W.C.H. Peters. Über eine neue Art von Seebaren, Arctophoca gazella, von den Kerguelen-Inseln. „Monatsberichte der Königlichen Preussische Akademie des Wissenschaften zu Berlin”. Aus dem Jahre 1875, s. 394, 1876. (niem.).
  5. ↑ D.G. Elliot. The land and sea mammals of Middle America and the West Indies. „Publication. Field Columbian Museum. Zoological series”. 4 (2), s. 545, 1904. (ang.).
  6. 1 2 L. Hückstädt, Mirounga angustirostris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2022-1 [dostęp 2022-08-15] (ang.).
  7. ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 154. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  8. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Mirounga angustirostris. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-08-15].
  9. 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 442. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  10. ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 428, 1904. (ang.).
  11. ↑ angustirostris, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-08-15] (ang.).
  12. 1 2 3 B. Stewart: Family Phocidae (Earless Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 170–171. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).
  13. ↑ B.S. Stewart & H.R. Huber. Mirounga angustirostris. „Mammalian Species”. 449, s. 2, 1993. DOI: 10.2307/3504174. (ang.).
  14. ↑ The Elephant Seal Is Faster Than You (and Other Fun Facts) [online], ThoughtCo [dostęp 2023-09-25] (ang.).
  15. ↑ Kelsey A. Tennett i inni, Terrestrial locomotion of the northern elephant seal [online].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.