Raúl Castro
Ilustracja
Raúl Castro (2015)
Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1931
Birán

Pierwszy Sekretarz Komunistycznej Partii Kuby
Okres

od 19 kwietnia 2011
do 19 kwietnia 2021

Poprzednik

Fidel Castro

Następca

Miguel Díaz-Canel

Przewodniczący Rady Państwa Republiki Kuby
Okres

od 24 lutego 2008
do 19 kwietnia 2018

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Kuby

Poprzednik

Fidel Castro

Następca

Miguel Díaz-Canel

Przewodniczący Rady Ministrów Kuby
Okres

od 24 lutego 2008
do 19 kwietnia 2018

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Kuby

Poprzednik

Fidel Castro

Następca

Miguel Díaz-Canel

Minister Obrony
Okres

od 16 lutego 1959
do 24 lutego 2008

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Kuby

Następca

Julio Casas Regueiro

podpis
Odznaczenia
Bohater Republiki Kuby
Order Playa Girón Order Cienfuegos Order Flagi Narodowej I klasy (KRLD) Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy Order Przyjaźni Wielki Łańcuch Orderu Oswobodziciela (Wenezuela) Krzyż Wielki Orderu Narodowego (Mali) Order Krzyża Grunwaldu I klasy Order Złotej Gwiazdy (Wietnam) Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina”

Raúl Modesto Castro Ruz (ur. 3 czerwca 1931 w Biránie) – kubański polityk, rewolucjonista, odegrał znaczącą rolę w działaniach Ruchu 26 Lipca i rewolucji kubańskiej, która doprowadziła w 1959 roku do przejęcia władzy przez jego brata Fidela.

Minister sił zbrojnych (1959–2008), przewodniczący Rady Państwa i Rady Ministrów (2008–2018) oraz pierwszy sekretarz Komunistycznej Partii Kuby (2011–2021)[1][2].

Życiorys

Najmłodszy z trójki braci. Jego ojciec był Hiszpanem, a matka Kubanką. W młodości został zadeklarowanym zwolennikiem lewicy. Należał do komunistycznej organizacji młodzieżowej. W 1953 roku wziął udział w zorganizowanym przez Fidela Castro ataku na koszary Moncada. Atak stanowił nieudaną próbę obalenia dyktatora Fulgencio Batisty. Za udział w akcji został skazany na karę więzienia. Spędził tam dwa lata. Został wypuszczony na wolność w wyniku amnestii. Udał się do Meksyku, gdzie jego brat organizował działalność Ruchu 26 Lipca. W 1956 roku powrócił na Kubę na jachcie Granma. Wziął czynny udział w rewolucji kubańskiej. Walki zakończyły się w lutym 1959 roku, gdy Fidel został premierem. W tym samym roku Raúl poślubił rewolucjonistkę Vilmę Espín[1][2].

W porewolucyjnej Kubie objął urząd wicepremiera i ministra sił zbrojnych. Uchodził za drugą najważniejszą postać w państwie. Optował za nawiązaniem bliskich relacji ze Związkiem Radzieckim. Odwiedził ten kraj w 1962 roku celem negocjacji pomocy wojskowej dla wyspy. Od 1962 roku II sekretarz Zjednoczonej Partii Rewolucji Socjalistycznej, a od 1965 roku II sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Kuby. Choć był zadeklarowanym marksistą, wykazywał o wiele większe zainteresowanie reformami gospodarczymi aniżeli jego starszy i bardziej umiarkowany brat. W połowie lat 80. pozwolił na rynkowe reformy w kilku przedsiębiorstwach państwowych kontrolowanych przez wojsko. Opowiedział się za dalszą liberalizacją gospodarki w chwili gdy rozpad ZSRR (a tym samym wstrzymanie wymiany handlowej z tym krajem) wywołał na wyspie kryzys gospodarczy. W połowie lat 90. przeprowadził wiele reform, które przyczyniły się do częściowego ożywienia gospodarki i rolnictwa[1][2].

Po tym, gdy stan zdrowia Fidela znacznie się pogorszył, 31 lipca 2006 Raúl tymczasowo przejął pełnienie obowiązków głowy państwa, szefa rządu i partii oraz naczelnego dowódcy sił zbrojnych. Gdy w lutym 2008 roku Fidel ogłosił wycofanie się z życia politycznego, Raúl został przewodniczącym Rady Państwa i Rady Ministrów (reelekcja w lutym 2013 roku). Jego wpływy w państwie umocniły się jeszcze bardziej w 2011 roku, gdy został wybrany na stanowisko pierwszego sekretarza rządzącej partii[1][2]. Ze stanowiska tego zrezygnował w 2021 roku.

Jego rządy związane są z liberalizacją życia społecznego i gospodarczego. We wrześniu 2010 roku zwiększył zakres możliwości prowadzenia prywatnej przedsiębiorczości i zapowiedział zwolnienia w sektorze publicznym. Reformy kontynuował w sierpniu 2011 roku, kiedy wprowadzone zmiany znacznie zmniejszyły rolę państwa w gospodarce. Reformie towarzyszyły masowe zwolnienia pracowników sektora publicznego. Usprawnieniu uległ sektor turystyczny, co pozwoliło na możliwość przyjmowania większej liczby zagranicznych turystów. Zlikwidował również obowiązujące dotychczas zezwolenia na zagraniczne wyjazdy dla Kubańczyków, oraz pozwolił na odwiedzanie wyspy przez Kubańczyków mieszkających za granicą[1].

Od chwili przejęcia władzy starał się odzyskać utracony na arenie międzynarodowej prestiż. We wrześniu tego samego roku zorganizował w Hawanie szczyt Ruchu Państw Niezaangażowanych, na którym gościło ponad pięćdziesięciu światowych przywódców. Zapowiedział ponadto gotowość do rozmów z rządem Stanów Zjednoczonych. W grudniu 2013 roku na pogrzebie Nelsona Mandeli w Południowej Afryce podał rękę Barackowi Obamie, co zostało uznane za symbol poprawy obustronnych relacji. W grudniu 2014 roku, po negocjacjach pod auspicjami Kanady i Watykanu, Castro i Obama ogłosili normalizację stosunków dyplomatycznych (zawieszonych w styczniu 1961 roku). W lutym 2015 roku w obu stolicach uruchomiono placówki dyplomatyczne, a w marcu 2016 roku Obama złożył wizytę na wyspie. Poprawie relacji towarzyszyło niewielkie rozluźnienie ograniczeń gospodarczych i zwiększenie możliwości obustronnych wizyt[1].

19 kwietnia 2018 Castro zrezygnował ze stanowisk rządowych, a jego następcą na stanowiskach przewodniczącego Rady Państwa Kuby oraz przewodniczącego Rady Ministrów Kuby został Miguel Díaz-Canel[3].

W marcu 2012 roku Raul Castro spotkał się z papieżem Benedyktem XVI podczas jego pielgrzymki na Kubę[4]. Trzykrotnie spotkał się i rozmawiał z papieżem Franciszkiem. Po raz pierwszy w Watykanie był w maju 2015 roku[5], następnie podczas pielgrzymki papieża na Kubę we wrześniu 2015 roku[6], oraz podczas historycznej podróży papieża na Kubę w lutym 2016 roku, gdzie Franciszek spotkał się z prawosławnym patriarchą moskiewskim i całej Rusi Cyrylem I[7].

16 kwietnia 2021 r. ogłosił, że rezygnuje z funkcji pierwszego sekretarza Komunistycznej Partii Kuby[8]. 19 kwietnia 2021 r. jego następcą został wybrany Miguel Díaz-Canel[9].

Odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Raul Castro, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-06] (ang.).
  2. 1 2 3 4 Castro Ruz Raúl, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-09-16].
  3. ↑ Kuba: Koniec ery braci Castro. Kuba ma nowego prezydenta.
  4. ↑ DEON.pl, Benedykt XVI spotkał się z Raúlem Castro, „DEON.pl” [dostęp 2018-04-23] (pol.).
  5. ↑ Tomasz Dereszyński (AIP), Watykan: Raul Castro spotkał się z papieżem Franciszkiem. Podziękował mu za mediację z USA [ZDJĘCIA], „Dzienniklodzki.pl” [dostęp 2018-04-23] (pol.).
  6. ↑ AIP, Papież Franciszek na Kubie. "On przynosi nam nadzieję", „gazetalubuska.pl” [dostęp 2018-04-23] (pol.).
  7. ↑ Franciszek i Cyryl. Spotkanie, jakiego nie było, „gosc.pl”, 12 lutego 2016 [dostęp 2018-04-23].
  8. ↑ Kuba: Raul Castro rezygnuje z funkcji szefa Partii Komunistycznej Kuby - Wiadomości [online], onet.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  9. ↑ Cuba's Communist Party appoints Miguel Diaz-Canel as leader. rte.ie, 2021-04-19. [dostęp 2021-04-21]. (ang.).
  10. ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (35), Warszawa 1965, s. 480
  11. ↑ Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu: monografia historyczna, 2005, s. 158.
  12. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 19.07.2001 г. № 896 [online], Президент России [dostęp 2019-01-12] (ros.).
  13. ↑ Orders, Decorations and Medals. jeanpaulleblanc.com. [dostęp 2012-08-30]. (ang.).
  14. ↑ El último “trofeo” de los Castro: la espada de Bolivar. noticias24.com, 2008-12-14. [dostęp 2012-01-13]. (hiszp.).
  15. ↑ Рауль Кастро удостоен Ордена Золотой Звезды Вьетнама (+фото) - ACN [online], www.novosti.acn.cu [dostęp 2019-01-12].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.