Prefekt Judei, (łac. praefectus Judeae) — tytuł przysługujący rzymskiemu namiestnikowi Judei w latach 6-41.
Geneza urzędu
W 6 roku Herod Archelaos stracił godność etnarchy Judei, a cesarz rzymski Oktawian August zamiast powołać jego następcę zdecydował się zamienić jego etnarchię w rzymską prowincję. Jej pierwszym namiestnikiem (prefektem) został Koponiusz.
W 41 roku cesarz Klaudiusz odwołał ze stanowiska prefekta Marullusa i ustanowił królem Judei Heroda Agryppę I. Po śmierci tego ostatniego w 44 roku Judea powróciła bezpośrednio pod panowanie rzymskie, lecz nowy namiestnik - Kuspiusz Fadus - otrzymał tytuł prokuratora (a nie prefekta) Judei.
Kompetencje:
- Dowodził rzymskimi siłami zbrojnymi na terenie Judei - pięcioma kohortami piechoty i jednym oddziałem jazdy.
- Luźno podporządkowany legatowi Syrii.
- Wyłącznie upoważniony do karania śmiercią (Józef Flawiusz Wojna żydowska 2,8,1).
Lista prefektów Judei
- Koponiusz (6-9)
- Marek Ambiwulus (9-12)
- Anniusz Rufus (12-15)
- Waleriusz Gratus (15-26)
- Poncjusz Piłat (26-36)
- Marcellus (36-37)
- Marullus (37-41)
Bibliografia
- Joachim Gnilka, Jezus z Nazaretu. Orędzie i życie, Juliusz Zychowicz (tłum.), Józef Kudasiewicz, Kraków: „Znak”, 1997, s. 55-59, ISBN 83-7006-431-0, OCLC 749882567.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.