 Dolny Egipt | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Rzymian | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Powstanie bukolów (z greckiego Βουκόλοι – pasterze wołów) było zrywem mającym miejsce w Dolnym Egipcie w latach 167–172 n.e. P
Pasterze żyjący w regionie bagiennym położonym na południe od Aleksandrii już w latach panowania cesarza Domicjana występowali przeciwko Rzymianom. Do kolejnego zrywu doszło w okresie panowania Marka Aureliusza, a potwierdzają to zapiski kilku antycznych autorów m.in. Kasjusza Diona. Na czele powstania stanął kapłan o imieniu Izodorus.
Rebelia zaczęła się po tym, gdy kilku pasterzy w przebraniu kobiet udało się do rzymskiego centuriona, obiecując mu pieniądze. W trakcie rozmowy centurona oraz towarzyszącego mu urzędnika zabito, okrutnie bezczeszcząc zwłoki. Wkrótce do rewolty przyłączyło się wielu miejscowych Egipcjan.
Powstanie pasterzy w Egipcie nie było zapewne niczym więcej niż poważniejszym i przedłużającym się objawem anarchii w rejonie od lat cierpiącym na skutek działalności rozbójników. Niezależnie jednak od tego, jakie były źródła tego powstania, jest ono godne uwagi jako jedyny zanotowany przykład otwartego i zdecydowanego wystąpienia rdzennej ludności egipskiej w II wieku n.e. przeciw Cesarstwu rzymskiemu. Ich pochód dotarł aż do Aleksandrii, gdzie zostali rozbici przez namiestnika Syrii Awidiusza Kasjusza.
Bibliografia
- Cassius Dio, 72, 4.
- Historia Augusta, Marcus Antoninus 21, 2; Avidius Cassius 6, 7.
- Richard Alston: The Revolt of the Boukoloi: Geography, History and Myth. In: Keith Hopwood (Hrsg.): Organised Crime in the Ancient World. Duckworth, London 1999. S. 129–153.
- David Frankfurter: Religion in Roman Egypt, Assimilation and Resistance. Princeton 1998, ISBN 0-691-07054-7, S. 207–208.