Pingwin peruwiański
Spheniscus humboldti[1]
Meyen, 1834
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Nadrząd

neognatyczne

Rząd

pingwiny

Rodzina

pingwiny

Rodzaj

Spheniscus

Gatunek

pingwin peruwiański

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     tylko w sezonie lęgowym

     występuje przez cały rok

     poza sezonem lęgowym

Pingwin peruwiański[3], pingwin Humboldta (Spheniscus humboldti) – gatunek dużego ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), zamieszkujący zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej. Nie wyróżnia się podgatunków[4]. Narażony na wyginięcie.

Morfologia
Potężny, czarny dziób z różową nasadą. Głowa czarna, z wąskimi i białymi brwiami schodzącymi na boki szyi i łączącymi się poniżej gardła. Szeroki, czarny pas ciągnie się od górnej części piersi przez boki ku nogom; poza tym spód ciała biały. Wierzch ciała czarny.
Długość ciała 66–70 cm; masa ciała 4–5 kg[5].
Zasięg, środowisko
Pacyficzne wybrzeża od północnego Peru do środkowego Chile[4].
Jajo z kolekcji muzealnej
Zachowanie
Pingwiny peruwiańskie większość czasu spędzają w przybrzeżnych wodach. Żywią się głównie rybami, niekiedy też kalmarami. Poza sezonem lęgowym jednorazowo spędzają w wodzie średnio 60 godzin, zanim wrócą na ląd na odpoczynek; w sezonie lęgowym wyprawa na morskie żerowisko trwa krócej – średnio 22,4 godziny[5].
Sezon lęgowy trwa od marca do grudnia, a jego szczyt przypada na kwiecień oraz od sierpnia do września. Wiele pingwinów peruwiańskich wyprowadza dwa lęgi w roku[5]. Gnieżdżą się na szczycie klifów, w szczelinach skalnych, jaskiniach, norach wykopanych w pokładach guana bądź na plażach. W zniesieniu dwa jaja. Inkubacją, która trwa około 6 tygodni, oraz ochroną gniazda zajmują się oboje rodzice. Karmieniem piskląt również zajmują się oba ptaki z pary. Młode są w pełni opierzone po 10–12 tygodniach od wyklucia[6]. Mniej niż połowa ptaków dożywa pierwszego roku życia. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 2–3 lat. W niewoli dożywają 15–20 lat[5].
Status
IUCN uznaje pingwina peruwiańskiego za gatunek narażony (VU, Vulnerable) nieprzerwanie od 2000 roku. Liczebność populacji w 2017 roku szacowano na nie więcej niż 23 800 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za prawdopodobnie spadkowy[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Spheniscus humboldti, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 Spheniscus humboldti, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Spheniscidae Bonaparte, 1831 - pingwiny - Penguins (wersja: 2019-10-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-26].
  4. 1 2 F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Kagu, Sunbittern, tropicbirds, loons, penguins. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  5. 1 2 3 4 Nissley, H.: Spheniscus humboldti. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. 2015. [dostęp 2021-03-26]. (ang.).
  6. ↑ Rosana Paredes, Carlos Zavalaga. Nesting sites and nest types as important factors for the conservation of Humboldt penguins (Sphensicus humboldti). „Biological Conservation”. 100 (2), s. 199–205, 2001. DOI: 10.1016/S0006-3207(01)00023-4. (ang.).

Bibliografia

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.