Młodość

Pochodził z rodu markizów Castigliano, był synem Bartolomea Corsini i Elisabetty Strozzi^[3]. Był dziedzicem tytułu, ale zrzekł się majątku i wstąpił w 1685 do stanu duchownego^[4]. Był spokrewniony ze św. Andrzejem Corsinim (biskupem Fiesole), a jego stryj Neri Corsini został kardynałem w 1664^[3]. Studiował na Uniwersytecie w Pizie, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure^[3].

Zgodnie z ówczesnymi obyczajami nabył wysoką godność w Kamerze Apostolskiej^[3]. 10 kwietnia 1690 został mianowany arcybiskupem tytularnym Nicomedii, otrzymał sakrę biskupią 18 czerwca 1690 w Rzymie z rąk kardynała Flavio Chigiego, nadano mu także tytuł asystenta Tronu Papieskiego^[3]. Wysłany z misją nuncjusza do Austrii, nie został przyjęty przez cesarza Leopolda, który pozostawał w konflikcie z papieżem Aleksandrem VIII (papież odmówił wcześniej mianowania kardynałami kandydatów cesarskich)^[3].

W grudniu 1695 został skarbnikiem i generalnym poborcą Kamery Apostolskiej, a także superintendentem Zamku Świętego Anioła oraz komisarzem Państwa Kościelnego ds. Morskich^[3]. 17 maja 1706 Klemens XI mianował go kardynałem, z tytułem prezbitera S. Susannae^[3]. Pełnił misję legata w Ferrarze (1709–1712), urząd kamerlinga Kolegium Kardynalskiego (19 lutego 1710 – 26 stycznia 1711) oraz prefekta Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 22 listopada 1726)^[3]. W 1725 został podniesiony do godności kardynała biskupa Frascati^[3]. Zasiadał w kilkunastu kurialnych dykasteriach^[5]:

• Kongregacji Świętego Oficjum,
• Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
• Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników,
• Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego,
• Kongregacji ds. Obrzędów,
• Kongregacji ds. Ceremoniału,
• Świętej Konsulcie,
• Kongregacji ds. Wspomagania Rolnictwa,
• Kongregacji Dobrego Rządu,
• Fabryce Świętego Piotra,
• Kongregacji Indeksu,
• Kongregacji ds. Tybru,
• Trybunale Apostolskiej Sygnatury Łaski.

W 1721 i 1724 brał udział w konklawe, z racji pełnionych funkcji uchodził za kandydata na papieża. Został wybrany ostatecznie 12 lipca 1730 jako następca Benedykta XIII, po burzliwym, czteromiesięcznym konklawe^[2]. W oczach elektorów uchodził za papieża „przejściowego”^[2], w chwili wyboru miał już 78 lat i chorował na podagrę (wkrótce także utracił wzrok)^[4]. Mimo tego jego pontyfikat – pod imieniem Klemensa XII – trwał niemal 10 lat (dokładnie 9 lat, 6 miesięcy i 25 dni).

Pontyfikat

Koronacja nowego papieża miała miejsce 16 lipca 1730. Klemens XII w najważniejszych sprawach musiał posługiwać się swoją prawą ręką – bratankiem Neri Marią Corsinim, którego mianował kardynałem-nepotem^[2]. Papież stanął przed problemem kryzysu finansów Państwa Papieskiego, wywołanym przez zaufanego współpracownika jego poprzednika, kardynała Niccolò Coscię^[4]. Coscia został skazany na karę więzienia, a Klemens XII dla poprawy finansów ustanowił nowe podatki importowe, przywrócił loterię papieską, ustanowił w Ankonie strefę wolnego handlu^[4]. Wprowadził do obiegu banknoty. Działania papieża okazały się nieskuteczne, pod koniec pontyfikatu długi państwa były nawet większe^[4].

Nie wiodło się również Klemensowi XII w polityce zagranicznej – spotkał się z niechęcią większości monarchów europejskich^[4]. Głównie wynikało to z ignorowania papieża, m.in., gdy cesarz Karol VI poparł hiszpańskiego pretendenta do tronu Karola III jako kandydata do rządzenia księstwem Parmy i Piacenzy^[4]. Nasilające się antagonizmy doprowadziły do najazdu Hiszpanii na Państwo Kościelne, a następnie zerwania stosunków dyplomatycznych z Rzymem (wkrótce potem, śladem Hiszpanii poszedł Neapol)^[4]. Aby przywrócić dobre relacje, papież musiał pójść na daleko idące ustępstwa i nadał Karolowi III Królestwo Obojga Sycylii^[4].

W 1738 wydał konstytucję apostolską In Eminenti, w której zawarł zdecydowane potępienie masonerii^[4]. Za pontyfikatu Klemensa XII zreformowano liturgię i prawo kanoniczne Kościoła maronickiego, a także potwierdzono zakaz tzw. rytu chińskiego stosowanego przez misjonarzy jezuickich^[4]. W 1739 papież przyznał niezależność Republice San Marino^[4].

Najkorzystniej pontyfikat Klemensa wypada pod kątem kulturalnym. Papież nakazał odnowę fasady bazyliki laterańskiej oraz kaplicy poświęconej pamięci kanonizowanego Andrei Corsiniego wewnątrz tej świątyni^[2]. Wybudował słynną Fontana di Trevi oraz powiększył zbiory Biblioteki Watykańskiej^[4].

Kreował 35 kardynałów na piętnastu konsystorzach. W 1737 dokonał kanonizacji Wincentego à Paulo^[4].