Olej migdałowy (Oleum Amygdalae dulcium, Oleum amygdalarum (amararum) aethereum, Amigdalina oleum) – olej roślinny, który otrzymuje się dzięki wyciskaniu na zimno nasion drzewa migdałowego (migdałowiec pospolity, Amygdalus communis), popularnie zwanych migdałami, zawierających średnio od 40 do 55%[1] tłuszczu.

Olej tłoczy się z dwóch odmian: słodkiej (var. dulcis) i gorzkiej (var. amara) w temperaturze poniżej 30 °C. Nasiona odmiany gorzkiej zawierają około 8% toksycznego glikozydu cyjanogennego – amigdaliny i są w smaku gorzkie, natomiast nasiona odmiany słodkiej zawierają co najwyżej ślady amigdaliny[1]. Wytłoczony olej poddaje się w razie konieczności rektyfikacji w celu usunięcia trujących związków. Olej ma postać syropowatej jasnożółtej cieczy o łagodnym, słodkawym smaku i zapachu. Bardzo słabo rozpuszcza się w wodzie i w alkoholach, za to dobrze rozpuszcza się w eterze i chloroformie.

Pochodzenie: południowa Europa (Francja, Hiszpania), Kalifornia
Skład: zawiera 65–68% kwasu oleinowego, 24–26% kwasu linolowego, 6–8% kwasu palmitynowego, 1–2% kwasu stearynowego oraz witaminy i składniki mineralne
Kategoria: olej nieschnący[1]
Ważność: po otworzeniu ok. 4–6 miesięcy
Wytrzymałość na temperatury: nie ogrzewać powyżej 70 °C, temperatura zamrożenia około -18 °C[2]
Gęstość względna: 0,913–0,918
Wskaźnik odbicia: 1,470–1,473
Wskaźnik jodu: 94–103
Wskaźnik mydlenia: 190–195
Udział % w gotowym produkcie: bez ograniczeń
Zastosowanie
  • W przemyśle kosmetycznym używany do produkcji perfum, mydeł i kremów, oraz w farmaceutyce. Nadaje się do każdego rodzaju skóry, rozprowadzony nie daje efektu ciężkości, jest dobrze wchłaniany. Polecany szczególnie do pielęgnacji skóry dziecka (jest bardzo łagodny, nie drażni, uspokaja),
  • W przemyśle farmaceutycznym. Farmakopea Polska V przewiduje olej migdałowy odmiany słodkiej jako rozpuszczalnik niektórych lipofilnych substancji leczniczych, stosowanych w iniekcjach[1],
  • W przemyśle spożywczym stosowany jako dodatek do żywności, m.in. do aromatyzowania ciast i produkcji marcepanów,
  • Używany także do smarowania precyzyjnych urządzeń.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Stanisław Kohlmünzer: Farmakognozja: podręcznik dla studentów farmacji. Wyd. V unowocześnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 669. ISBN 83-200-2846-9.
  2. ↑ Farmakopea Polska VIII, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2008, s. 3491, ISBN 978-83-88157-53-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.