Obniżenie Górnej Małej Panwi
Megaregion

Pozaalpejska Europa Środkowa

Prowincja

Wyżyny Polskie

Podprowincja

Wyżyna Śląsko-Krakowska

Makroregion

Wyżyna Woźnicko-Wieluńska

Mezoregion

Obniżenie Górnej Małej Panwi

Zajmowane
jednostki
administracyjne

Polska:
– woj. śląskie
– woj. opolskie

Obniżenie Górnej Małej Panwi (341.28) – region geograficzny o krajobrazie dolinno-równinnym położony między Tarnowskimi Górami, a Lublińcem, część Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej (będącej członem Wyżyny Śląsko-Krakowskiej). Obejmuje obszar, którego osią jest górny odcinek biegu rzeki Małej Panwi[1]. Jest to kraina leśna stanowiąca trzon kompleksu Lasów Lublinieckich[2]. Wydzielony jako mezoregion z numerem 341.28 w wieloautorskiej regionalizacji fizycznogeograficznej Polski z 2018 roku[3].

Środowisko przyrodnicze

Obniżenie rozdziela dwa pasy wzniesień: Garb Tarnogórski na południu i Próg Woźnicki na północy. Na zachodzie niewyraźnie przechodzi w Równinę Opolską (poziom 224 m n.p.m.), a na wschodzie krótkim odcinkiem sąsiaduje z Kotliną Siewierza (poziom 330 m n.p.m.). Zajmuje powierzchnię 550 km² w kształcie trójkąta o długości ok. 48 km i szerokości 4–23 km. Główne ośrodki osadnicze to miasto Kalety, Strzybnica (część Tarnowskich Gór) oraz wieś Tworóg[4].

Ukształtowanie terenu ma monotonny charakter rozłożystej równiny, pociętej dolinami rzecznymi i opadającej stopniowo w kierunku zachodnim. Obniżenie powstało w wyniku denudacji w obrębie mało odpornych skał ilastych z górnego triasu[5]. W plejstocenie wypełniło się osadami akumulacji rzeczno-lodowcowej, głównie piaskami, które potem uległy zwydmieniu. Na piaskach wykształciły się gleby bielicowe i rdzawe[6].

Lasy pokrywają ok. 80% regionu, dominują bory sosnowe, choć przy ciekach występują łęgi. Chronione są torfowiska: Jeleniak Mikuliny (rezerwat) i Bagno Bruch (obszar Natura 2000). Region cechuje rozbudowany system wód powierzchniowych i płytko zalegające wody gruntowe, co wynika ze słabej przepuszczalności iłowców i mułowców w podłożu skalnym. Mała Panew ma koryto we wschodnim fragmencie uregulowane, a w zachodnim naturalnie meandruje. Jej ważniejszymi lokalnymi dopływami są Stoła i Leśnica. W Zielonej (część Kalet) znajduje się sztuczny zalew o wielkości ok. 60 ha[7].

Różnice w podziałach geograficznych

Obniżenie Małej Panwi stanowi w geografii problem regionalizacyjny. W podziale fizycznogeograficznym Polski Jerzego Kondrackiego region ten, z uwagi na równinny krajobraz, był składową mezoregionu Równiny Opolskiej i przynależał do Niziny Śląskiej jako jej wschodnia rubież[8]. Część geografów przedstawiała odmienny pogląd, traktując obszar dorzecza Małej Panwi jako człon Wyżyny Śląsko-Krakowskiej, sięgający na zachodzie okolic Ozimka. W tej koncepcji domyka się układ naprzemiennych progów i obniżeń charakterystyczny dla rzeźby tej Wyżyny na jej północnym styku z Niziną Śląską, co artykułowały Sylwia Gilewska[9] i Anna Dylikowa[10].

Przy opracowaniu wieloautorskiej regionalizacji fizycznogeograficznej Polski z 2018 roku, przyjęto w dużej mierze ten drugi punkt widzenia. W następstwie analizy numerycznej rzeźby terenu Wyżyny Śląsko-Krakowskiej, dokonanej przez Jerzego Nitę i Urszulę Mygę-Piątek[11], wyodrębniono, jako część tejże Wyżyny, tzw. Obniżenie Górnej Małej Panwi, dochodzące na zachodzie w rejon Lublińca, gdzie Wyżyna Śląsko-Krakowska umownie przechodzi w Nizinę Śląską[12].

Przypisy

  1. ↑ Nita i in. 2021 ↓, s. 374, 382–383.
  2. ↑ Zielony i Kliczkowska 2012 ↓, s. 278–279.
  3. ↑ Solon i in. 2018 ↓, mapa.
  4. ↑ Nita i in. 2021 ↓, s. 375, 382–383.
  5. ↑ Gilewska 1972 ↓, s. 233, 239.
  6. ↑ Nita i in. 2021 ↓, s. 383.
  7. ↑ Nita i in. 2021 ↓, s. 374, 383.
  8. ↑ Kondracki 2002 ↓, s. 175, 244.
  9. ↑ Gilewska 1972 ↓, s. 232–233, 239–240.
  10. ↑ Dylikowa 1973 ↓, s. 189, 192.
  11. ↑ Nita i Myga-Piątek 2017 ↓, s. 146, 151, 159–160.
  12. ↑ Nita i in. 2021 ↓, s. 374.

Bibliografia

  • Anna Dylikowa, Geografia Polski. Krainy geograficzne, Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1973.
  • Sylwia Gilewska, Wyżyny Śląsko-Małopolskie, [w:] Mieczysław Klimaszewski (red.), Geomorfologia Polski, t. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 232–339.
  • Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002.
  • Jerzy Nita, Urszula Myga-Piątek, Inne spojrzenie na regionalizację Wyżyny Śląsko-Krakowskiej, „Prace Komisji Krajobrazu Kulturowego”, 37, 2017, s. 141–164.
  • Jerzy Nita i inni, Wyżyna Woźnicko-Wieluńska (341.2), [w:] Andrzej Richling i inni red., Regionalna geografia fizyczna Polski, Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2021, s. 374–383.
  • Jerzy Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonica”, 91 (2), 2018, s. 143–170 + mapa załącznikowa (ang.).
  • Roman Zielony, Anna Kliczkowska, Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010, Warszawa: Centrum Informacyjne Lasów Państwowych, 2012.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.