Wielka Turnia i Niżnia Swistówka Małołącka
Niżnia Świstówka Małołącka

Niżnia Świstówka – cyrk lodowcowy w Dolinie Małej Łąki w polskich Tatrach Zachodnich. Znajduje się na wysokości około 1450–1580 m n.p.m. w górnym odgałęzieniu tej doliny, pomiędzy ścianą Wielkiej Turni a Mnichowymi Turniami. Jest to dość obszerna dolinka. W jej górnej części znajduje się wysoki próg skalny zwany Przechodem, który oddziela ją od położonego ponad nią drugiego cyrku lodowcowego – Wyżniej Świstówki[1].

Niżnia Świstówka jest sucha, jej dnem nie spływa żaden potok. Odwadniana jest przepływami podziemnymi. Zbudowana jest ze skał osadowych (wapieni i dolomitów), w zboczach Niżniej Świstówki znajduje się wiele jaskiń[2], w tym druga pod względem wielkości w Polsce jaskinia Śnieżna Studnia[3]. Oprócz jaskiń występują w niej inne jeszcze formy krasowe: żłobki i lejki[4]. Bardzo bogata flora roślin wapieniolubnych. Z rzadkich w Polsce gatunków roślin występują tutaj: skalnica zwisła, starzec pomarańczowy, ostrołódka karpacka, gnidosz Hacqueta[5] oraz rutewka alpejska[6].

Dawniej Niżnia Świstówka była wypasana, wchodziła w skład hali Mała Łąka[1]. Zarastająca ją pierwotnie kosodrzewina została przez pasterzy całkowicie wycięta[4]. Obecnie jest niedostępna turystycznie i wchodzi w skład obszaru ochrony ścisłej Wantule Wyżnia Mała Łąka. Jej dolnym skrajem prowadzi żółty szlak turystyczny[7]. Pozostawiona swojemu losowi Świstówka stopniowo zarasta kosodrzewiną i wierzbami[4].

Przypisy

  1. 1 2 Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
  2. ↑ Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5.
  3. ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-12-22].
  4. 1 2 3 Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
  5. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
  6. ↑ Marcin Nobis i inni, New national and regional plant records: Contribution to the flora of the Old World countries, „Acta Societatis Botanicorum Poloniae”, 92, 2023, s. 1–21 [dostęp 2023-06-08].
  7. ↑ Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1: 25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, październik 2009, ISBN 83-87873-36-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.