Wnętrze United States Holocaust Memorial Museum | |
Państwo | |
---|---|
Dystrykt | |
Miejscowość | |
Adres |
100 Raoul Wallenberg Place, |
Data założenia | |
Zakres zbiorów | |
Dyrektor | |
Położenie na mapie Dystryktu Kolumbii | |
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych | |
38°53′12,19″N 77°01′57,07″W/38,886720 -77,032520 | |
Strona internetowa |
United States Holocaust Memorial Museum – amerykańskie muzeum będące jednocześnie oficjalnym pomnikiem upamiętniającym Holocaust. Znajduje się w Waszyngtonie i jest położone w bezpośrednim sąsiedztwie National Mall. Jest poświęcone ludziom z całego świata, którzy mieli odwagę przeciwstawić się nienawiści, ludobójstwu, jak również wszystkim tym, którzy stoją na straży ludzkiej godności i działają na rzecz wzmacniania demokracji[1]. Muzeum uroczyście otwarto 22 kwietnia 1993, gdzie wśród bohaterów II wojny światowej, zaproszono Jana Karskiego, polskiego Sprawiedliwego będącego wtedy jedynym człowiekiem na świecie, który był jednocześnie więźniem i ofiarą nazistowskich tortur, świadkiem Holocaustu i dyplomatą wysłanym w czasie wojny do prezydenta USA z misją przeciwdziałania Holocaustowi[2].
W 2008 United States Holocaust Memorial Museum dysponowało budżetem 78,7 mln USD (w tym 47,3 mln USD ze źródeł federalnych oraz 31,4 mln USD pochodzących z darowizn przekazanych przez osoby prywatne) i zatrudniało ponad 500 pracowników (w tym około 400 zatrudnionych na umowę o pracę i 125 zatrudnionych w oparciu umowy zlecenia), 650 wolontariuszy; współpracowało z 91 osobami, które przeżyły Holokaust oraz posiadało 175 tys. członków wspierających. Lokalne oddziały Muzeum znajdują się w Nowym Jorku, Bostonie, Boca Raton, Chicago, Los Angeles oraz Dallas[3].
Muzeum jest uważane za drugą najbardziej popularną atrakcję turystyczną w Waszyngtonie, zaraz za National Air and Space Museum. W ciągu pierwszych 10 lat (do 2002) muzeum odwiedziło blisko 20 mln zwiedzających, w tym 5,8 mln dzieci, 2,4 mln turystów zagranicznych i 14,2 mln ludzi narodowości innej niż żydowska. W tym czasie wizyty w Muzeum złożyły również głowy państw reprezentujące 73 kraje świata, jak również ponad 2 tys. zagranicznych urzędników ze 130 państw[4].
Wśród eksponatów znajduje się ponad 8 tys. znalezisk archeologicznych i dzieł sztuki (pracy ręcznej), 20 milionów materiałów archiwalnych, ponad 7 tys. dzieł historii mówionej, 630 godzin filmów historycznych i dokumentalnych oraz jedna z największych na świecie kolekcji fotografii dotyczących II wojny światowej, Holocaustu i Żydów, ale również wielka kolekcja dokumentów historycznych na temat historii Polaków w tym kolekcja polskich fotografii i filmów Juliena Bryana[5]. Rejestr Ocalałych Meedów (Benjamin and Władka Meed Registry of Holocaust Survivors) dysponuje listą ponad 200 tys. osób ocalałych z Holokaustu oraz ich rodzin, którzy pochodzą z 49 stanów oraz 60 państw świata. Zbiory biblioteki szacowane są na 50 tys. publikacji w ponad 15 językach[4].
Remember the Children: Daniel’s Story jest wystawą dla dzieci i młodzieży[6]. Daniel jest fikcyjnym żydowskim nastolatkiem z Niemiec. Trafia do Litzmannstadt Ghetto, a podczas jego likwidacji w 1944 do obozów Auschwitz i Buchenwald. Z wystawą powiązana jest książka Carol Matas Daniel's Story[7].
Przypisy
- ↑ United States Holocaust Memorial Museum: About the Museum. ushmm.org. [dostęp 2012-02-28]. (ang.).
- ↑ Jan Karski and General Colin Powell meet during the opening ceremonies of the U.S. Holocaust Memorial Museum. - Collections Search - United States Holocaust Memorial Museum [online], collections.ushmm.org [dostęp 2019-10-01] (ang.).
- ↑ United States Holocaust Memorial Museum: Press Kits. ushmm.org. [dostęp 2012-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. (ang.).
- 1 2 Jevish Virtual Library: United States Holocaust Memorial Museum. jewishvirtuallibrary.org. [dostęp 2012-02-28]. (ang.).
- ↑ Photo Archives — United States Holocaust Memorial Museum [online], www.ushmm.org [dostęp 2019-10-01] (ang.).
- ↑ Remember the Children: Daniel’s Story — United States Holocaust Memorial Museum [online], www.ushmm.org [dostęp 2019-12-09] (ang.).
- ↑ Daniel's Story [online], kids.scholastic.com [dostęp 2019-12-09] .
Zobacz też
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona internetowa (ang.)