Municipal
Pełna nazwa

Club Social y Deportivo Municipal

Przydomek

Rojos (Czerwoni), Escarlatas (Szkarłatni)

Barwy

   
czerwone

Data założenia

17 maja 1936

Liga

Liga Nacional

Państwo

 Gwatemala

Siedziba

2a Calle 15-95, Zona 13, Gwatemala, Gwatemala

Stadion

Estadio El Trébol

Sponsor techniczny

Umbro

Właściciel

Gerardo Villa

Prezes

Gerardo Villa

Trener

Sebastián Bini

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Club Social y Deportivo Municipal – gwatemalski klub piłkarski z siedzibą w stołecznym mieście Gwatemala. Występuje w rozgrywkach Liga Nacional. Swoje domowe mecze rozgrywa na obiekcie Estadio El Trébol.

Osiągnięcia

zwycięstwo (31): 1943, 1947, 1951, 1955, 1964, 1966, 1970, 1973, 1974, 1976, 1987,, 1988, 1990, 1992, 1994, 2000 (C), 2000 (A), 2001 (R), 2002 (C), 2003 (A), 2004 (A), 2005 (C), 2005 (A), 2006 (C), 2006 (A), 2008 (C), 2009 (A), 2010 (C), 2011 (A), 2017 (C), 2019 (A)
   drugie miejsce (26): 1944, 1945, 1958, 1960, 1964, 1968, 1972, 1977, 1991, 1999, 1999 (A), 2002 (A), 2004 (C), 2008 (A), 2009 (C), 2010 (A), 2011 (C), 2012 (C), 2012 (A), 2014 (C), 2014 (A), 2015 (C), 2016 (A), 2017 (A), 2020 (A), 2022 (C)
zwycięstwo (8): 1960, 1967, 1969, 1995, 1996, 1999, 2003, 2004
   drugie miejsce (2): 1997, 2006
zwycięstwo (5): 1952, 1967, 1977, 1994, 1996
   drugie miejsce (4): 1955, 1960, 1994, 1997

Międzynarodowe

zwycięstwo (1): 1974
   drugie miejsce (1): 1995
zwycięstwo (4): 1974, 1977, 2001, 2004
   drugie miejsce (1): 1998
zwycięstwo (0): –
   drugie miejsce (1): 1974

Historia

Klub założony został 17 maja 1936 roku przez pracowników Ayuntamiento (ratusza) miasta Gwatemala i stąd nazwa klubu. Do najwyższej ligi Liga Capitalina (liga stołeczna – do momentu utworzenia ogólnonarodowej ligi gwatemalskiej mistrz tej ligi był jednocześnie mistrzem Gwatemali) Municipal awansował w 1938 roku. W swoim debiucie klub zajął drugie miejsce. Municipal aż do dziś nie spadł do niższej ligi, dzięki czemu jest klubem, który gra najdłużej w pierwszej lidze gwatemalskiej bez spadku.

Ogólnonarodową ligę Municipal wygrał w sezonie 1942/43. Z sześciu następnych mistrzostw piłkarze klubu wygrali trzy. Pozostałe wygrał ich największy wtedy rywal – klub Tipografía Nacional Gwatemala. Trenerem klubu Municipal był wtedy Manuel F. Carrera, jeden z założycieli klubu, którego imieniem nazwano stadion używany dziś jako treningowy.

Do roku 1955 najwyższym piłkarzem w historii klubu był napastnik Carlos „Pepino” Toledo, który w ogromnym stopniu przyczynił się do zdobycia przez klub czterech tytułów mistrza kraju (ostatni w sezonie 1954/55 – ostatnim przed zakończeniem kariery). Toledo był pierwszym piłkarzem znanym w całej Gwatemali, podporą reprezentacji narodowej. W swojej karierze zdobył dla Municipal 129 bramek (4 miejsce w historii klubu). Później także był związany z klubem, ale już jako trener.

W końcu lat 50. pojawił się w futbolu nowy wielki klub, Comunicaciones, który trzy razy z rzędu został mistrzem Gwatemali. Był to bardzo mizerny okres dla klubu Municipal, który aż 8 lat musiał obejść się bez tytułu. W latach sześćdziesiątych Municipal zdobył mistrzostwo w sezonach 1963/64, 1965,66 i 1969/70. W przerwach po tytuł sięgał wtedy inny klub ze stolicy – Aurora, stając się obok klubu Comunicaciones głównym rywalem klubu Municipal. Dawna potęga, klub Tipografía Nacional znikała wówczas ze sceny, na której wielkie boje toczyły ze sobą Municipal i Comunicaciones, który w latach 1956–1972 zdobył 7 spośród 14 możliwych tytułów mistrza Gwatemali. Odtąd mecze z udziałem tych klubów są największym ligowym wydarzeniem kraju.

Lata siedemdziesiąte

Począwszy od roku 1973 Municipal, prowadzony przez urugwajskiego szkoleniowca Rubéna Amorína, sięgnął po największe sukcesy w swoich dziejach. Amorín, mając pod swoją pieczą grupę takich piłkarzy jak obrońca Alberto López Oliva, pomocnicy Benjamín Monterroso i Emilio Mitrovich, oraz napastnik Julio César Anderson (który był najlepszym w historii klubu strzelcem do roku 2000, kiedy to przegonił go Juan Carlos Plata), sięgnął w roku 1974 po pierwszy sukces międzynarodowy – Copa Fraternidad, a zaraz potem, w tym samym roku po jeszcze większe osiągnięcie – Puchar Mistrzów CONCACAF (jako pierwszy klub gwatemalski). Dzięki temu Rojos otrzymali szansę gry o miano najlepszej ekipy klubowej obu Ameryk – Copa Interamericana. Przeciwnikiem był zdobywca Copa Libertadores słynny argentyński klub Independiente Buenos Aires. W pierwszym meczu na własnym na stadionie Estadio Mateo Flores goście wygrali dzięki bramce Ricardo Bochiniego. W Buenos Aires doszło do sensacji, gdyż w normalnym czasie, dzięki zdobytej w 50 minucie bramce urodzonego w Argentynie Mitrovicha, Municpial wygrał 1:0 doprowadzając do dogrywki, która nie przyniosła jednak rozstrzygnięcia i doszło do rzutów karnych. Po tym, jak Andersson trafił w poprzeczkę a strzał Monterroso obronił bramkarz rywali, Independietne wygrał karne w stosunku 4:2.

Lata osiemdziesiąte

Po wygraniu ligi w 1976 roku oraz Copa Fraternidad w 1977 roku, nastąpił najgorszy okres w historii klubu. W roku 1981 doszło do tego że Municipal grał w turnieju barażowym o utrzymanie się w lidze. Ostatecznie klub utrzymał się w pierwszej lidze, ale do drugiej ligi spadł jego dawny wielki rywal – klub Tipografía Nacional. W roku 1982 tylko lepsza różnica bramek uchroniła klub przed spadkiem.

Powrót na szczyt

Z sezonu na sezon klub spisywał się coraz lepiej, aż w roku 1987 po 11 latach posuchy klub znów został mistrzem Gwatemali. Ojcem sukcesu był argentyński trener (niegdyś znakomity piłkarz) Miguel Ángel Brindisi. W tym czasie Municipal triumfował w lidze trzy razy z rzędu (dwa razy pod wodzą Brindisiego, a trzeci raz – Waltera Ormeño). Na następny sezon trzeba było poczekać do sezonu 1991/92, kiedy to zespół sięgnął po najwyższe krajowe trofeum pod wodzą nowego trenera Rubéna Amorína.

W sezonie 1993/94 Municipal zdobył swój piąty mistrzowski tytuł w ostatnich siedmiu latach. Tym razem drużynę prowadził argentyński trener Horacio Cordero. W roku 1995 klub był blisko kolejnego zwycięstwa w Pucharze Mistrzów CONCACAF, przegrał jednak w finale z kostarykańską Saprissą San José.

Po roku 2000 zreformowano ligę dzieląc ją na dwa turnieje – Apertura i Clausura. Odtąd co roku Gwatemala miała dwóch mistrzów. Po zdobyciu czterech tytułów mistrza największy rywal klubu Municipal, klub Comunicaciones, został klubem z największą liczba tytułów mistrz Gwatemali. Jednak seria zdobytych po reformie tytułów mistrza kraju przesunęła na pozycję lidera tej klasyfikacji klub Municipal. Z ostatnich 15 mistrzostw klub Municipal wygrał 10.

Najbardziej znani piłkarze w historii klubu

Aktualny skład

Stan na 1 października 2023.

Nr Poz. Piłkarz
1 BR Gwatemala Luis Tatuaca
2 OB Gwatemala Rony Barrera
3 OB Gwatemala Randall Corado
4 OB Gwatemala Fernando Fuentes
5 PO Gwatemala Marco Domínguez
6 OB Panama Edgardo Fariña
8 PO Gwatemala Pedro Altán
9 NA Gwatemala José Carlos Martínez
10 NA Argentyna Matías Rotondi
11 PO Gwatemala Jhon Méndez
12 BR Gwatemala Kenderson Navarro
13 PO Gwatemala Alejandro Galindo
14 OB Urugwaj Darwin Torres
Nr Poz. Piłkarz
16 OB Gwatemala José Morales
17 OB Gwatemala Eduardo Soto
18 OB Gwatemala Jonathan Franco
19 OB Gwatemala Keyner Agustín
20 NA Gwatemala César Archila
21 OB Gwatemala César Calderón
23 NA Gwatemala Jefry Bantes
25 NA Kuba Yasniel Matos
26 PO Gwatemala Rudy Barrientos
29 NA Salwador Jair Asprilla
30 PO Gwatemala Andy Ruiz
32 PO Gwatemala Marlon Sequén
33 NA Urugwaj Gabriel Leyes

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.