Monaster Wniebowstąpienia Pańskiego
Манастыр Ушэсьця Гасподняга
Ilustracja
Widok klasztoru w XIX w.
Państwo

 Białoruś

Obwód

 mohylewski

Miejscowość

Barkułabowo

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny
(Egzarchat Białoruski)

Rodzaj klasztoru

monaster

Eparchia

bobrujska i bychowska

Ihumenia

Antonina (Połujanowa)

Typ monasteru

żeński

Liczba mniszek (2011)

11

Obiekty sakralne
Sobór

św. Jana Chrzciciela

Fundator

Bogdan Stetkiewicz

Data budowy

1641

Data zamknięcia

1924

Data zburzenia

po 1924

Data reaktywacji

2008

Położenie na mapie obwodu mohylewskiego
Mapa konturowa obwodu mohylewskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Barkułabowo, monaster Wniebowstąpienia Pańskiego”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po prawej znajduje się punkt z opisem „Barkułabowo, monaster Wniebowstąpienia Pańskiego”
Ziemia53°38′00″N 30°16′00″E/53,633333 30,266667

Monaster Wniebowstąpienia Pańskiego – prawosławny żeński klasztor w Barkułabowie, w obwodzie mohylewskim Białorusi, w jurysdykcji eparchii bobrujskiej i bychowskiej Egzarchatu Białoruskiego.

Historia

Barkułabowska Ikona Matki Bożej na znaczku pocztowym z 2009 (350-lecie kultu)

Monaster ufundował w 1641 Bogdan Stetkiewicz i jego żona Helena Sołomerecka. Fundatorzy nadali żeńskiemu klasztorowi ziemię (wyspę Barok na Dnieprze, pole i łąkę), młyn wodny oraz udzielili zezwolenia na połów ryb w wydzielonej części Dniepru. Stetkiewicz opiekował się wspólnotą także po przedwczesnej śmierci żony, głównej inicjatorki przedsięwzięcia[1]. W kompleksie klasztornym został wzniesiony sobór, dzwonnica oraz mury obronne z bramą wjazdową. W 1648 książę Pożarski przekazał monasterowi ikonę Matki Bożej, która stała się następnie obiektem kultu pod nazwą Barkołabowskiej Ikony Matki Bożej[1]. W I Rzeczypospolitej wspólnota podlegała monasterowi Trójcy Świętej w Słucku[2]. Od 1833 była to filia monasteru Świętego Ducha w Bujniczach[3].

Monaster funkcjonował nieprzerwanie do 1924, kiedy został zamknięty, a w kolejnych dziesięcioleciach całkowicie zniszczony. Cudotwórcza ikona od 1951 znajdowała się w cerkwi Trójcy Świętej w Bychowie[4]. W końcu XX wieku na miejscu po klasztorze wzniesiony został pamiątkowy krzyż. Decyzję o odbudowie monasteru i ponownej organizacji wspólnoty podjął Synod Egzarchatu Białoruskiego w 2008, kierując do Barkułabowa grupę ośmiu mniszek z monasteru Zaśnięcia Matki Bożej w Orszy na czele ze schiihumenią Antoniną (Połujanową). W 2010 z monasteru św. Mikołaja w Mohylewie[5] do reaktywowanej wspólnoty ponownie przeniesiono Barkułabowską Ikonę Matki Bożej[4]. W tym samym roku biskup bobrujski i bychowski Serafin poświęcił odbudowany monasterski sobór św. Jana Chrzciciela[6].

Odbudowane obiekty monasteru

Przypisy

  1. 1 2 История Свято-Вознесенского Барколабовского монастыря
  2. ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 27. ISBN 978-83-7431-127-4.
  3. ↑ D. Koczetow, M. Fiedosienko, Bujniczskij w czest' soszestwija Swiatogo Ducha na Apostołow Żenskij Monastyr' [w:] Prawosławnaja Encikłopiedija, t. VI, Moskwa 2004, ss.330–331
  4. 1 2 Женский монастырь дер. Барколабово. [dostęp 2012-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-08)].
  5. ↑ Обитель чудотворца Николая. [dostęp 2012-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)].
  6. ↑ Освящен восстановленный храм Иоанна Предтечи в Свято-Вознесенском женском монастыре в Барколабово. [dostęp 2012-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-29)].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.