Mleczajowiec piekący
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gołąbkowce

Rodzina

gołąbkowate

Rodzaj

mleczajowiec

Gatunek

mleczajowiec piekący

Nazwa systematyczna
Lactifluus bertillonii (Neuhoff ex Z. Schaef.) Verbeken
in Verbeken, Nuytinck & Buyck, Mycotaxon 118: 451 (2011)
Zasięg
Mapa zasięgu
Zasięg w Europie

Mleczajowiec piekący (Lactifluus bertillonii (Neuhoff i Z. Schaef.) Verbeken) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactifluus, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w 1979 r. Walther Neuhoff i Zdeněk Schaefer nadając mu nazwę Lactarius vellereus var. bertillonii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 2011 r. A.T. Verbeken, przenosząc go do rodzaju Lactarius[1].

Synonimy naukowe:[2].

  • Lactarius bertillonii (Neuhoff ex Z. Schaef.) Bon 1980
  • Lactarius bertillonii (Neuhoff ex Z. Schaef.) Bon, 1980 var. bertillonii
  • Lactarius bertillonii var. boudieri J. Blum 1966
  • Lactarius bertillonii var. queletii J. Blum 1976
  • Lactarius vellereus var. bertillonii Neuhoff ex Z. Schaef. 1979

Nazwę polską mleczaj piekący podał Władysław Wojewoda w 2003 r., Alina Skirgiełło w 1998 r. opisała ten gatunek pod nazwą mleczaj bertyloński[3]. W 2011 gatunek przeniesiony jednak został do rodzaju Lactifluus, obydwie nazwy polskie stały się więc niespójne z nazwą naukową. W 2021 r. Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego, uznając przeniesienie do rodzaju Lactifluus, zarekomendowała używanie nazwy „mleczajowiec piekący”[4].

Morfologia

Kapelusz

Koloru białego. Wielkość od 10 do 20 cm. Na powierzchni delikatny filc. Często pojawiają się na nim jasnopomarańczowe plamy.

Trzon

Koloru białego. Masywny, krępy, gruby. Od 30–80 mm długości. Po uciśnięciu pojawiają się pomarańczowe plamy.

Blaszki

Rzadko rozmieszczone, ale długie.

Wysyp zarodników

Biały do białawego. Zarodniki jajowate.

Występowanie

Latem i jesienią (sierpień-październik) w lasach liściastych i mieszanych. Zazwyczaj pod brzozami, lubi gleby wapienne.

Znaczenie

Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb ten nie jest trujący, lecz ze względu na bardzo palący smak jest uważany za niejadalny.

Gatunki podobne

Zewnętrznie nie można tego gatunku odróżnić od mleczajowca chrząstki (Lactifluus vellereus), którego mleczko również ma ostry smak[5]. Z tego też powodu jest przez grzybiarzy utożsamiany z nim. Rozpoznać go można tylko przez mikroskopowe szczegóły budowy anatomicznej oraz przez reakcję z KOH; jego mleczko pod wpływem KOH zmienia barwę na pomarańczową, u mleczaja chrząstki nie[6].

Przypisy

  1. 1 2 3 Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).
  3. 1 2 Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. ↑ Rekomendacja nr 2/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online] [dostęp 2021-07-16].
  5. ↑ Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. s. 402. ISBN 83-7404-513-2.
  6. ↑ Andreas Gminder: Atlas grzybów jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. 2008. ISBN 978-83-258-0588-3.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.