Michał Psellos

Μιχαήλ Ψελλός

Michał Psellos (z lewej) i jego uczeń cesarz bizantyński Michał VII Dukas
Data urodzenia	1018
Data śmierci	1078–1097
Zawód, zajęcie	polityk, pisarz, historyk i filozof

Michał Psellos (ur. 1018, zm. 1078–1097) – bizantyński polityk, pisarz, historyk i filozof. W odróżnieniu od cesarza Michała II, noszącego przydomek Psellos, nazywany Michałem Psellosem młodszym.

Życiorys

Urodził się w patrycjuszowskiej rodzinie pochodzącej z Nikomedii. Znany pod imieniem zakonnym Michał, na chrzcie otrzymał imię Konstantyn. Na początku zajmowała się nim matka Teodote, która następnie zapewniła mu opiekę najlepszych nauczycieli w Konstantynopolu. Psellos był bardzo zdolny, w wieku dziesięciu lat znał i komentował Iliadę i Odyseję Homera. Następnie Psellos uczył się w szkole septem artes liberales (siedem przedmiotów godnych wolnego człowieka): gramatykę, retorykę, dialektykę, geometrię, arytmetykę, muzykę i astronomię. Wśród kolegów szkolnych Psellosa znajdowali się: przyszły cesarz Konstantyn Dukas i przyszli patriarchowie i przyjaciele Psellosa Konstantyn Leichudes i Jan Ksifilinos. Mając szesnaście lat Psellos pracował w sądownictwie w Tracji - Macedonii. Do stolicy powrócił w 1034 roku, dowiedziawszy się o śmierci siostry. Odbył studia na uniwersytecie w Konstantynopolu na wydziale filozofii. Był tam jednym z najzdolniejszych studentów. Następnie udał się do Filadelfii w Azji Mniejszej, aby objąć tam posadę w administracji sądowniczej. Został szybko adwokatem a następnie sędzią w Filadelfii. Krótko potem przybył do stolicy na wezwanie przyjaciela ze studiów, Konstantyna Leichudesa, ministra cesarskiego. Psellos otrzymał stanowisko sekretarza cesarskiego.

Cesarz Konstantyn IX Monomach wyniósł Psellosa na stanowisko rektora stołecznego uniwersytetu, na którym Michał kierował wydziałem filozofii. Psellos wykładał zasady filozofii neoplatońskiej, sprzecznej z ortodoksyjną doktryną Kościoła, komentował pisma Arystotelesa i filozofów chrześcijańskich. Zasłynął jako wykładowca, a wśród jego studentów byli muzułmanie i łacinnicy z Europy Zachodniej. Jednocześnie dużo pisał na tematy tak odległe od siebie jak: medycyna, filologia, wojskowość, poezja, teologia, matematyka, prawo itp. Obdarzano go przydomkami „największy filozof”, „przemądry”, „najwymowniejszy”, „najmądrzejszy we wszystkim i najdostojniejszym”. Można zaryzykować stwierdzenie, że Psellos był pierwszym prawdziwym humanistą bizantyńskim. Pozostawił po sobie wielu wybitnych uczniów (m.in. filozofa Jana Italosa). W 1054 roku na krótko przed śmiercią Konstantyna X (1042-1055), Psellos i jego przyjaciele popadli w niełaskę i wstąpili z własnej woli do klasztoru na Górze Olimp w Bitynii. Wówczas Konstantyn Psellos przyjął imię Michał, pod którym jest znany. Rozczarowany żywotem mnichów Psellos powrócił w 1055 roku do stolicy na wezwanie cesarzowej Teodory (ks. VI, Teodora, p. 13). Został jej osobistym doradcą, ale nie dostał żadnego urzędu. Zadbali o to jego wrogowie polityczni, którym naraził się za panowania Konstantyna X. Psellos okazał się politykiem zmieniającym poglądy w zależności od sytuacji. Za panowania Michała VI (1056-1057) udał się wraz z Leichudesem z poselstwem do uzurpatora Izaaka Komnena, przywódcy stronnictwa wojskowego. Przeszedł na jego stronę, a Izaak (1057-1059) odwdzięczył się nadaniem mu godności na dworze. Przyjaciel Psellosa Konstantyn Leichudes został patriarchą Konstantynopola. Jednak przebiegły mnich nie był lojalny. Intrygował przeciwko cesarzowi i przystał do stronnictwa cywilnego, a następnie namówił Izaaka do abdykacji. Cesarzem przy dużym udziale Psellosa został Konstantyn X Dukas (1059-1067), kolega szkolny Psellosa. Konstantyn uczynił go wychowawcą swojego syna i następcy Michała Dukasa. Cesarz uwielbiał Psellosa. Psellos zwany był szarą eminencją. Na dworze knuto przeciwko niemu intrygi. Doprowadziło to na krótko do usunięcia Psellosa ze dworu. Po śmierci Konstantyna Psellos powrócił na dwór. Państwem rządziła teraz wdowa po Konstantynie X, Eudoksja. Faktycznie rządził jednak Psellos do czasu, gdy Eudoksja poślubiła Romana IV Diogenesa (1068-1071), który został cesarzem. Jako zwolennik rządów wojskowych był niechętny Psellosowi. Roman podjął walkę z Turkami, którą później Psellos w Kronice pomniejsza. W 1071 roku doszło do największej klęski w historii Bizancjum czyli przegranej bitwy z Turkami Seldżuckimi pod Mantzikert. Cesarz Roman dostał się do niewoli. Psellos chcący odzyskać dawne znaczenie pragnął odebrać Romanowi tron. Gdy cesarz wracał z niewoli, Psellos wyniósł na tron swojego wychowanka Michała Dukasa (1072-1078). Psellos kazał pochwycić Romana i nakazał jego oślepienie. Do ślepego ekscesarza napisał ironiczny list, w którym gratulował Romanowi utraty oczu, twierdząc, że „Bóg uznał go za godnego lepszego światła”. Psellos został znowu na krótko pierwszym ministrem (ks. VII, Roman IV, p. 29). Michał uległ namowom dworzan i wysłał Psellosa do klasztoru. Być może uważał, że lepiej będzie trzymać go z dala od siebie. Psellos nie powrócił już na dwór cesarski. Widział jednak upadek swojego ucznia Michała VII, po wstąpieniu na tron Nicefora III (1078-1081). Data śmierci Psellosa pozostaje sporna. Przeważnie wymienia się: marzec 1078, 1081 lub 1096/1097.

Twórczość

Compendium mathematicum, 1647

• Kronikarstwo: Kronika.
• Filologia: Alegorie Homerowe, Alegoria o Sfinksie, Kirke i jej czarodziejska sztuka, Komentarz do 24 komedii Meandra, Objaśnienia wyrażeń ludowych, , O gramatyce, i przydechowych, O sztuce retorycznej, O szyku części mowy, O Tantalu, O wersyfikacji, Objaśnienia zabobonów ludowych, Parafraza do Iliady, Studium o spółgłoskach bezdźwięcznych, dźwięcznych, Terminologia prawnicza, Zarys praw w wierszach jambicznych i politycznych do cesarza Michała Dukasa, Zbiór myśli retorycznych.
• Filozofia: Zwierciadło cnoty, Wszechnauka, Krótkie odpowiedzi na problemy przyrodnicze, Jedenaście rozdziałów, Sądy o duszy, Kres życia, O narodzinach duszy według Platona, O ideach platońskich, Czy jest coś oprócz nieba, Wiara w starożytnych Greków w demony, O wyroczniach chaldejskich, Krótki wykład o dogmatach chaldejskich, O wyrażaniu się, O pięciu tonach, Kategorie, Kompendium do Logiki Arystotelesa, Komentarz do Fizyki Arystotelesa.
• Matematyka: O geometrii.
• Medycyna: Kompendium medyczne w jambach Krótki przegląd całej nauki medycznej, O kąpieli, O nowych nazwach chorób.
• Poezja: Do pewnego mnicha, , Na cesarza Izaaka Komnena, Na chorągiew cesarską, Na lunatyzm, Na mnicha Sabbaitę, Na Sklerajnę, Na świerzb, Officium na Symeona Metafrastesa, Na zawalenie się kopuły Hagia Sophia, Modlitwy, Ty mi owce.
• Teologia: Tymoteusz, czyli o działaniu demonów, Stworzenie świata w ciągu sześciu dni, Komentarz do Pieśni nad Pieśniami, Żywot św. Aksentiosa, Komentarz do pism św. Grzegorza z Nazjanzu, Komentarz do pism św. Bazylego Wielkiego, Komentarz do pism św. Grzegorza z Nyssy, Komentarz do pism Jana Klimaksa, Kazania ku czci Symeona Metafrastesa, O cudach św. Michała, O św. Grzegorzu Cudotwórcy, Na sprowadzenie relikwii męczennika Stefana, Mowy na część św. Jerzego, Homilie o poście, O tytułach psalmów.
• Wojskowość: Taktyka wojenna.
• około 500 listów i kilkadziesiąt mów.

Didaskalia pantodape (Wszechnauka) to główne filozoficzne dzieło Psellosa. Składa się z 193 partii o treściach filozoficznych, teologicznych, astronomicznych i fizjologicznych, potraktowanych z punktu widzenia neoplatonizmu.

Próby pogodzenia platońskiej filozofii idei z doktryna chrześcijańską zawierają Krótkie odpowiedzi na problemy przyrodnicze. Publiczne głoszenie platonizmu i neoplatonizmu spowodował oskarżenie Psellosa o herezję pogaństwa. Pisarz został zmuszony do publicznego "wyznania wiary".

Kronika czyli historia jednego stulecia Bizancjum obejmuje w siedmiu księgach lata 976-1077. Psellos skupia się bardziej na postaciach z dworu cesarskiego niż na samych wydarzeniach, zajmowały go wewnętrzne sprawy pałacu, interesowały motywy postaci i ich emocje. Opisywał tylko wypadki najważniejsze, nie pomijał też milczeniem ważnych wydarzeń w polityce zagranicznej.

Często z jego dorobku literackiego korzystali późniejsi historycy, jak Nicefor Bryennios w swych Materiałach historycznych, pisarka bizantyjska Anna Komnena, pisząc swą słynną Aleksjadę, a najwięcej Jan Zonoaras w Skrócie historii.

Bibliografia