Lubomyr Huzar
Любомир Гузар
Kardynał prezbiter
ilustracja
Herb duchownego Deus spes nostra est
Kraj działania

Ukraina

Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1933
Lwów

Data i miejsce śmierci

31 maja 2017
Kijów

Arcybiskup większy kijowsko-halicki
Okres sprawowania

2001–2011

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Ukraiński Kościół Greckokatolicki

Inkardynacja

MSU

Prezbiterat

30 marca 1958

Nominacja biskupia

22 lutego 1996[1]

Chirotonia biskupia

2 kwietnia 1977

Kreacja kardynalska

21 lutego 2001
Jan Paweł II

Kościół tytularny

Kościół św. Zofii przy Via Boccea

Odznaczenia
Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy Order Księcia Jarosława Mądrego IV klasy Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

2 kwietnia 1977

Konsekrator

Josyf Slipyj

Współkonsekratorzy

Iwan Praszko
Isidore Borecky

Lubomyr Huzar MSU (ukr. Любомир Гузар) (ur. 26 lutego 1933 we Lwowie, zm. 31 maja 2017 w Kijowie[2]) – ukraiński biskup greckokatolicki, kardynał, studyta, arcybiskup większy kijowsko-halicki.

Życiorys

Urodził się we Lwowie. Ojciec – Jarosław Huzar (1897, Stanisławów–1963, Stany Zjednoczone), syn Lewa Huzara (pracował jako notariusz w Haliczu) i jego żony Wilhelminy, pracował m.in. w Ukraińskim banku ziemskim we Lwowie. Matka – Rostysława z Demczuków, córka ksiądza greckokatolickiego, proboszcza we wsi Kalne[3].

Część lat dziecięcych spędził na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W 1944 przed nadejściem wojsk radzieckich opuścił wraz z rodziną Ukrainę i udał się na emigrację do Austrii. W latach 1944–1949 przebywał w Salzburgu, później w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Studiował filozofię i teologię w Kolegium Świętego Bazylego w Stamford, na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie, na Fordham University w Nowym Jorku i na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie.

30 marca 1958 w katedrze w Stamford przyjął święcenia kapłańskie w obrządku bizantyjskim.

W latach 1958–1969 pracował jako wykładowca w ukraińskim Kolegium św. Bazylego w Stamford. W latach 1969–1972 był profesorem eklezjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie. W latach 1966–1969 pełnił funkcje proboszcza parafii greckokatolickiej w Kerhonkson. W 1972 wstąpił do zakonu studytów w Grottaferracie pod Rzymem. W 1974 r. został przeorem tegoż klasztoru[4].

2 kwietnia 1977 został mianowany przez arcybiskupa Josyfa Slipego sufraganem i otrzymał w Castel Gandolfo potajemnie sakrę biskupią bez wcześniejszego zatwierdzenia papieskiego. Pełnił funkcję archimandryty mnichów studytów na Europę i Amerykę.

W 1993 powrócił na Ukrainę z zadaniem zorganizowania klasztoru studytów w diecezji tarnopolskiej.

W 1995 został wybrany przez Synod Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego na egzarchę kijowsko-wyszhorodzkiego. W 1996 uzyskał potwierdzenie kanoniczności swoich święceń biskupich od papieża Jana Pawła II i 22 lutego 1996 został mianowany biskupem tytularnym Nisa di Licia.

W październiku 1996 został biskupem pomocniczym arcybiskupa większego lwowskiego, z tytułem koadiutora i nadzwyczajnymi pełnomocnictwami duszpasterskimi. Po śmierci kardynała Myrosława Lubacziwskiego 23 grudnia 2000 został mianowany administratorem apostolskim archidiecezji lwowskiej.

25 stycznia 2001 został wybrany przez Synod Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego arcybiskupem większym Lwowa i następnego dnia otrzymał zatwierdzenie swojego tytułu od papieża. W lutym 2001 otrzymał nominację kardynalską, z tytułem kardynała prezbitera S. Sofia a Via Boccea.

Był w gronie osób obecnych przy śmierci Jana Pawła II. Brał udział w konklawe w 2005 r[4].

Od sierpnia 2005 jako zwierzchnik Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego nosił tytuł arcybiskupa większego Kijowa i Halicza. W latach 2005–2010 podejmował starania o podniesienie swojej metropolii do rangi patriarchatu.

3 maja 2008 otrzymał we Lwowie honorowe obywatelstwo tego miasta[5].

10 lutego 2011 złożył rezygnację z funkcji arcybiskupa większego halicko-kijowskiego i zwierzchnika Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. Funkcję locum tenens po jego dymisji przejął do czasu zwołania Synodu Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, arcybiskup lwowski Ihor Woźniak[6][7].

26 lutego 2013 w związku z ukończeniem 80 roku życia, utracił prawo do udziału w konklawe. Zmarł 31 maja 2017 w Kijowie.

Odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Do 1996 roku Stolica Apostolska nie uznawała oficjalnie kanoniczności jego święceń biskupich, gdyż odbyły się one tajnie i bez mandatu papieskiego.
  2. ↑ Zmarł zwierzchnik grekokatolików kard. Lubomyr Huzar [online], niedziela.pl [dostęp 2017-05-31] (pol.).
  3. ↑ Korinńia, s. 11.
  4. 1 2 Grzegorz Polak, Benedykt XVI Historia wyboru, Gdańsk 2005, s. 67, ISBN 83-87342-93-9.
  5. ↑ Kard. Huzar – honorowym obywatelem Lwowa. 4 maja 2008. [dostęp 2013-04-05].
  6. ↑ Rinuncia dell’ Arcivescovo Maggiore di Kyiv-Halyč (Ucraina). catholica.va, 2011-02-10. [dostęp 2011-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-20)].
  7. ↑ Papież przyjął dymisję kardynała. wprost.pl, 2011-02-10. [dostęp 2011-02-10]. (pol.).
  8. ↑ Про нагородження Л. Гузара орденом князя Ярослава Мудрого [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2021-08-25] (ukr.).
  9. ↑ Про нагородження працівників підприємств, установ та організацій міста Львова [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2021-08-25] (ukr.).
  10. ↑ Про нагородження орденом князя Ярослава Мудрого [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2021-08-25] (ukr.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.