| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Region | |||||
| Prowincja | |||||
| Burmistrz |
Jacques Gobert | ||||
| Powierzchnia |
64,24 km² | ||||
| Populacja (2017[1]) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
064 | ||||
| Kod pocztowy |
7100 | ||||
Położenie na mapie Hainaut  | |||||
Położenie na mapie Belgii  | |||||
 50°28′N 4°11′E/50,466667 4,183333 | |||||
| Strona internetowa | |||||
.svg.png.webp){kind=small}
La Louvière – miasto w środkowej Belgii, w prowincji Hainaut, na wschód od Mons. Siedziba polskiego konsulatu honorowego.
Historia
Mityczne początki
Legenda o wilczycy opiekującej się dziećmi w La Louvière jest reminiscencją mitycznych narodzin Rzymu. Prawdziwe początki miasta sięgają XII wieku. W tym czasie zalesione i prawdopodobnie zamieszkane przez wilki terytorium obecnego miasta nosiło nazwę Menaulu, co w starofrancuskim oznacza „siedlisko wilków”. Region ten był częścią większej gminy Saint-Vaast, która z kolei należała do opactwa Aulne.
W 1284 roku nazwa terytorium została przetłumaczona na łacinę, a następnie znów na francuski jako La Louvière. W 1390 roku po raz pierwszy wydobyto tu węgiel. Opactwo odmówiło stworzenia potrzebnej infrastruktury, co opóźniło rozwój miasta aż do XVIII wieku.
Narodziny La Louvière
W XIX wieku powstanie dróg, kanałów i linii kolejowych umożliwiło eksport wydobywanego tutaj węgla. Przyciągnęło to inwestycje. La Louvière szybko przewyższyło podległe suwerenowi Saint-Vaast, zarówno pod względem liczby mieszkańców jak i rozwoju gospodarki. W ciągu pięćdziesięciu lat miasto to stało się jednym z najważniejszych miast w Walonii. La Louvière zostało uznane za samodzielne miasto w 1869 roku. Obecnie La Louvière jest piątym pod względem wielkości miastem w Walonii, po Charleroi, Liège, Namurze i Mons.
Widoki
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 Dźwig przenoszący łodzie na Kanale Centralnym | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
III, IV |
| Numer ref. | |
| Region[infobox 2] |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
1998 |
- Cztery hydrauliczne dźwigi na starym Kanale Centralnym (Canal du Centre), które łącza Mozę ze Skaldą. Te podwójne windy pochodzą z ok. 1900 roku i zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa w 1998 roku.
- Odrestaurowane centrum mieszkalne zbudowane dla górników z Bois-du-Luc w pierwszej połowie XIX wieku. Można obejrzeć jeden z takich domów, a także kilka muzeów przedstawiających historię górnictwa w regionie Centre.
- Liczne kaplice i kościoły zbudowane pomiędzy wiekiem XIII a XVI.
- W La Louvière znajduje się jedna z najlepszych kolekcji Idela Ianchelvici.
Folklor
Karnawał w La Louvière nosi nazwę Laetare, co po łacinie znaczy "cieszyć się". Trwa on trzy dni, od niedzieli do wtorku i odbywa się w połowie wielkiego postu.
Sławni mieszkańcy
- Maurice Baudoux, kanadyjski ksiądz (1902–1988)
- Pol Bury, rzeźbiarz (1922–2005)
- Jean Louvet, dramaturg (ur. 1934)
- Maurice Grevisse, gramatyk (1895–1980)
- Eden Hazard, piłkarz (ur. 1991)
- Thorgan Hazard, piłkarz (ur. 1993)
- Kylian Hazard, piłkarz (ur. 1995)
- Jean Louvet, dramaturg (ur. 1934)
- Enzo Scifo (ur. 1966)
Sport
La Louvière ma klub piłkarski Jupiler League nazwany RAA Louviéroise. Klub ten zdobył Puchar Belgii w 2003 roku.
Miasta partnerskie
.svg.png.webp){kind=small}
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona La Louvière, po francusku
- Karnawał. laetare.be. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-30)]., po francusku, flamandzku i angielsku
Przypisy
- ↑ Stan na 1 stycznia 2017 roku, Direction générale Institutions et Population: Chiffres de la population par province et par commune, à la date du premier janvier 2017. [dostęp 2017-01-01]. (fr.).