Krzewinki szpalerowe – krzewinki o łodygach płożących się po ziemi, silnie przylegając do niej. Są to rośliny karłowate, o wzroście zwykle nie przekraczającym kilku, co najwyżej kilkunastu centymetrów.
Krzewinki szpalerowe, podobnie jak rośliny poduszkowe i darniowe, są charakterystyczne dla terenów wysokogórskich, arktycznych i pustynnych, a więc dla terenów o surowych warunkach życia. Gęsto zbite przy ziemi łodyżki i liście krzewinek szpalerowych, zarówno te żywe, jak i obumarłe, wraz z gromadzącą się między nimi próchnicą i pyłem ochraniają żywe pędy i gromadzą wodę, ułatwiając przetrwanie silnych mrozów, suszy i silnego nasłonecznienia. Zwarta powierzchnia zewnętrzna w znacznym stopniu chroni roślinę przed silnymi i wysuszającymi wiatrami. Przylegając do ziemi krzewinki szpalerowe wykorzystują ciepło ziemi, gęste pędy tworzą warstwę izolującą, ograniczając utratę ciepła.
Do krzewinek szpalerowych należą m.in.: dębik ośmiopłatkowy, wierzba zielna, wierzba żyłkowana, wierzba alpejska, wierzba wykrojona.
Bibliografia
- Władysław Szafer: Tatrzański Park Narodowy. Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
- Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6.