Kojot preriowy

Kojot preriowy
	Canis latrans
	Say, 1823
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Rodzina	psowate
Rodzaj	wilk
Gatunek	kojot preriowy
Podgatunki
	C. l. cagottis C. E. H. Smith, 1839; C. l. clepticus Elliot, 1903; C. l. dickeyi Nelson, 1932; C. l. frustror Woodhouse, 1851; C. l. goldmani Merriam, 1904; C. l. hondurensis Goldman, 1936; C. l. impavidus J. A. Allen, 1903; C. l. incolatus Hall, 1934; C. l. jamesi Townsend, 1912; C. l. latrans Say, 1823; C. l. lestes Merriam, 1897; C. l. mearnsi Merriam, 1897; C. l. microdon Merriam, 1897; C. l. ochropus Eschscholtz, 1829; C. l. peninsulae Merriam, 1897; C. l. texensis Bailey, 1905; C. l. thamnos Jackson, 1949; C. l. umpquensis Jackson, 1949; C. l. vigilis Merriam, 1897;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania

Kojot preriowy^[4], kojot^[5], kujot, wilk preriowy Ameryki Północnej (Canis latrans) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem a szakalem. Ma bardziej krępą budowę, krótszą szyję i ostrzejszy pysk niż wilk europejski^[6]. Zamieszkuje obszary od Alaski do Panamy. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków kojota.

Zasięg występowania

Kojot preriowy występuje w zależności od podgatunku^[7]:

C. latrans cagottis – południowo-wschodni Meksyk
C. latrans clepticus – Meksyk (Kalifornia Dolna) i Stany Zjednoczone (Kalifornia)
C. latrans dickeyi – Salwador, zachodni Honduras, Nikaragua, Kostaryka i Panama
C. latrans frustror – Stany Zjednoczone (Missouri, Kansas, część Oklahomy i wschodni Teksas)
C. latrans goldmani – Meksyk, Belize i Gwatemala
C. latrans hondurensis – wschodni Honduras
C. latrans impavidus – zachodni Meksyk
C. latrans incolatus – Stany Zjednoczone (Alaska) i północno-zachodnia Kanada
C. latrans jamesi – Meksyk (Tiburón i Kalifornia Dolna)
C. latrans latrans – południowa Kanada i Stany Zjednoczone (Wielkie Równiny)
C. latrans lestes – południowo-zachodnia Kanada i zachodnie Stany Zjednoczone
C. latrans mearnsi – północno-zachodni Meksyk i południowo-zachodnie Stany Zjednoczone
C. latrans microdon – północno-wschodni Meksyk i południowe Stany Zjednoczone (południowy Teksas)
C. latrans ochropus – zachodnie Stany Zjednoczone
C. latrans peninsulae – Meksyk (południowa Kalifornia Dolna)
C. latrans texensis – południowe Stany Zjednoczone (zachodni Teksas i Nowy Meksyk)
C. latrans thamnos – północno-środkowa Kanada i wschodnie Stany Zjednoczone
C. latrans umpquensis – Stany Zjednoczone (północno-zachodnie wybrzeże)
C. latrans vigilis – południowo-zachodni Meksyk

Charakterystyka

Długość ciała samców i samic 74–94 cm, długość ogona samców 29–36,3 cm, samic 26–34,3 cm; masa ciała samców 7,8–15,8 kg, samic 7,7–14,5 kg^[7]. Prawie cały tułów kojotów pokryty jest szarym włosem szerstnym o długości dochodzącej do 10 cm, którego część szczytowa ma ochronny kolor czarny. Ogon jest również pokryty gęstym włosem o zabarwieniu czarnym. Skóra i futro wykorzystywane jest w futrzarstwie^[6].

Kojot w mitologii i kulturze nowej epoki

Indianie często nazywali kojota „małym wilkiem”. W niektórych wierzeniach indiańskich kojot przedstawiany był jako stworzyciel świata.

Przypisy

↑ Canis latrans, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ T. Say: Animals — Sioux and Omawhaw Indians — Winter residence at Engineer Cantonment. W: E. James: Account of an expedition from Pittsburgh to the Rocky Mountains, performed in the years 1819 and ’20: by order of the Hon. J.C. Calhoun, sec’y of war: under the command of Major Stephen H. Long. From the notes of Major Long, Mr. T. Say, and other gentlemen of the exploring party. Cz. 1. Philadelphia: H.C. Carey and I. Lea, 1823, s. 168. (ang.).
↑ R.R. Kays R.R., Canis latrans, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-30] (ang.).
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 147. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 134, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
1 2 Janusz Kuźniewicz: Skóry dzikich psowatych wykorzystywane do celów kuśnierskich. swiatrolnika.com.pl, 2015. [dostęp 2015-11-15].
1 2 C. Sillero-Zubiri: Family Canidae (Dogs). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 415. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[itis-1] Canis latrans, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[Say-2] T. Say: Animals — Sioux and Omawhaw Indians — Winter residence at Engineer Cantonment. W: E. James: Account of an expedition from Pittsburgh to the Rocky Mountains, performed in the years 1819 and ’20: by order of the Hon. J.C. Calhoun, sec’y of war: under the command of Major Stephen H. Long. From the notes of Major Long, Mr. T. Say, and other gentlemen of the exploring party. Cz. 1. Philadelphia: H.C. Carey and I. Lea, 1823, s. 168. (ang.).

[iucn-3] R.R. Kays R.R., Canis latrans, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-30] (ang.).

[Cichocki&inni-4] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 147. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Kowalski&inni-5] K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 134, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.

[sr-6] 1 2 Janusz Kuźniewicz: Skóry dzikich psowatych wykorzystywane do celów kuśnierskich. swiatrolnika.com.pl, 2015. [dostęp 2015-11-15].

[hmw1-7] 1 2 C. Sillero-Zubiri: Family Canidae (Dogs). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 415. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]