 Katakumby św. Kaliksta, krypta papieży | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny |
antyk |
| Kondygnacje |
3 |
| Rozpoczęcie budowy |
II wiek |
| Ukończenie budowy |
IV wiek |
| Właściciel | |
Położenie na mapie Rzymu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Lacjum  | |
 41°51′31,96″N 12°30′39,81″E/41,858878 12,511058 | |
| Strona internetowa | |
Katakumby Świętego Kaliksta[1] (wł. Catacombe di San Callisto) – część starożytnych rzymskich katakumb, miejsca spotkań i pochówków chrześcijan.
Z polecenia biskupa Rzymu Zefiryna (198–217) cmentarzem tym miał się opiekować diakon, również przyszły biskup Rzymu Kalikst. W odniesieniu do tych katakumb pierwszy raz poświadczono termin τò κοιμετήριον (wym. gr. koine: to koimeterion, współczesna liturgiczna to kimetirion) w znaczeniu publicznego cmentarza chrześcijańskiego.
Z czasem katakumby rozprzestrzeniły się na kilku poziomach o długości 20 kilometrów. W przybliżeniu jest tam pół miliona grobów, a teren zajmuje 35 hektarów. Wśród nich groby 9 biskupów Rzymu z III wieku, w tym uznanych za świętych i męczenników. Zachowały się płyty nagrobne niektórych z nich. Odkrywca tego miejsca, archeolog Giovanni Battista de Rossi, w 1854 roku nazwał je „małym Watykanem”.
Przypisy
- ↑ Polski egzonim wprowadzony na 123. posiedzeniu KSNG.
Bibliografia
- Vicenzo Fiocchi Nicolai, Fabrizio Bisconti, Danilo Mazzoleni: Le catacombe cristiane di Roma. Origini, sviluppo, apparati decorativi, produzione epigrafica. Regensburg: 1998. ISBN 978-3-7954-2209-7. (wł.).
- Bożena Wronikowska: Vestigia Christianorum. Świadectwa obecności chrześcijan w Rzymie przedkonstantyńskim. Lublin: Redakcja Wydawnictw Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994. ISBN 978-83-228-0382-0.