Gewehr 3 (G3)

G3
Państwo	Niemcy
Producent	Heckler und Koch GmbH
Rodzaj	karabin automatyczny
Historia
Prototypy	1959
Produkcja	1959–1997 (w Niemczech)
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 51 mm NATO
Magazynek	pudełkowy, 20 nab.
Wymiary
Długość	1025 mm
Długość lufy	450 mm
Długość linii celowniczej	572 mm
Masa
wyposażenia dodatkowego	0,753 kg (pełny magazynek stalowy) 0,625 kg (pełny magazynek aluminiowy)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	780-800 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	500-600 strz/min
Szybkostrzelność praktyczna	40 strz/min (ogniem pojedynczym) 100 strz/min (krótkimi seriami)
Siła spustu	36-41 N

G3A4 (na górze)
G3A3 (na dole)

Gewehr 3 (G3) – niemiecki karabin automatyczny, wersja karabinu automatycznego CETME Modelo B. Od 1959 roku przepisowy karabin Bundeswehry, od 1997 roku zastępowany przez karabin G36.

Historia

W 1949 roku Werner Heynen (do 1945 roku dyrektor generalny firmy Gustloff-Werke) stworzył za pieniądze rządu hiszpańskiego Centro de Estudios Tecnicos de Materiales Espaciales (CETME) (pol. Ośrodek Badań Technicznych Sprzętu Specjalnego) w Madrycie. W nowym ośrodku badawczym zatrudnienie znalazła spora grupa byłych pracowników zakładów Mauser-Werke, którzy przywieźli ze sobą dokumentację opracowanych pod koniec wojny prototypów karabinów szturmowych. W 1950 roku dołączył do nich Ludwig Vorgrimler.

Konstruktorzy zatrudnieni w CETME skonstruowali w latach 50. XX wieku kilka wzorów karabinów automatycznych wzorowanych na StG45(M). W 1956 roku rozpoczęto produkcję seryjną karabinu CETME Modelo A. W uruchomieniu produkcji pomagali pracownicy firmy Heckler und Koch. W zamian za pomoc otrzymała ona prawa do licencyjnej produkcji karabinu CETME. W 1956 roku partię 400 sztuk Modelo A zakupiła do testów Bundeswehra. Licencję na produkcję tych karabinów zakupiła też holenderska firma Nederlansche Wapen en Munitiefabrik (NWM) z Hetogenbos, która zamierzała zainteresować nim armię holenderską (ostatecznie zakupiła ona w Belgii karabiny FN FAL).

Próby CETME w Niemczech były pomyślne, ale produkcja nie została uruchomiona z powodu protestu firmy Rheinmetall AG posiadającej patent na zamek półswobodny hamowany rolkami. Prawdopodobnie Rheinmetall próbował w ten sposób wymusić na armii niemieckiej zakupy CETME modelo A w firmie NWM (blisko związanej z Rheinmetalem). Ostatecznie uznano, że zamek CETME działa na tej samej zasadzie co zamek rolkowy opatentowany przez Rheinmetall, ale jego konstrukcja jest na tyle odmienna, że nie narusza praw patentowych tej firmy.

W 1958 roku rozpoczęto produkcję zmodernizowanej wersji karabinu CETME oznaczonej jako Modelo B. Została ona przystosowana przez konstruktorów firmy Heckler und Koch do zasilania amunicją 7,62 x 51 mm NATO i w 1959 przyjęta do uzbrojenia armii niemieckiej jako G3.

W następnych latach w firmie HK powstawały kolejne wersje G3. Powstał wtedy karabinek G3K i karabin wyborowy G3ZF.

Konstrukcja karabinu G3 stała się podstawą do opracowania pistoletu maszynowego MP5, karabinów kalibru 5,56 x 45 mm HK 33 (oraz jego wersji nabój 7,62 x 39 mm HK 32) i G41, subkarabinka HK 53, a także karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm NATO HK 21, HK 21A1, HK 11A1, HK 11E, HK 21E, karabinu maszynowego kalibru 5,56 mm NATO HK 23E oraz karabinu wyborowego PSG-1.

Karabin G3 został przyjęty do uzbrojenia w 50 krajach, a produkowany był w 15. Obecnie nie jest już produkowany w macierzystych zakładach HK, ale produkcja w innych krajach (np. Turcji) trwa.

Opis

G3 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odrzut zamka półswobodnego hamowanego rolkami. G3 strzela z zamka zamkniętego. Zamek składa się z tłoka zaporowego i trzonu zamkowego pomiędzy którymi znajdują się rolki opóźniające otwarcie zamka. Mechanizm spustowy tylko do ognia ciągłego i pojedynczego. Bezpiecznik nastawny, połączony z przełącznikiem rodzaju ognia.

G3 jest bronią zasilaną przy pomocy magazynków o pojemności 20 nab.

Lufa zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia. Przewód lufy ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 305 mm. Wewnątrz komory nabojowej wykonane jest 12 rowków Revellego o długości 6 mm ułatwiających wyrzut łuski.

Kolba stała, z tworzywa sztucznego (G3A3), lub składana (G3A4 i G3KA4). Przyrządy celownicze mechaniczne (celownik bębnowy z przeziernikami, o nastawach 200, 300 i 400 m, oraz szczerbinką o nastawie 100 m).

G3 jest przystosowany do miotania granatów nasadkowych.

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 73–74. ISBN 83-86028-01-7.