Kamienica Różyckich

Państwo	Polska
Miejscowość	Rzeszów
Adres	Plac Śreniawitów 2/Al. Pod Kasztanami 18
Typ budynku	kamienica
Styl architektoniczny	secesja
Architekt	H. Stark, St. Majerski
Kondygnacje	3 + piwnica
Rozpoczęcie budowy	ok. 1909
Ukończenie budowy	1910
Pierwszy właściciel	Różyccy
Kolejni właściciele	Krausowie, władze okupacyjne, UB, Krausowie, Skarb Państwa
Położenie na mapie Rzeszowa Kamienica Różyckich
Położenie na mapie Polski Kamienica Różyckich
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Kamienica Różyckich
50°02′01″N 22°00′17″E/50,033611 22,004722

Kamienica Różyckich – kamienica znajdująca się w Rzeszowie.

Położenie

Budynek znajduje się w Śródmieściu w bezpośrednim sąsiedztwie zamku. Jest to kamienica narożna, więc spotkać się można z 2 adresami – Plac Śreniawitów 2, lub al. Pod Kasztanami 18.

Charakterystyka

Po parcelacji tych terenów działkę nabywał lekarz Leon Różycki wraz z żoną Heleną de domo Hein. Małżonkowie mieli w planach budowę domu (wówczas była to okolica z typową zabudową willową) projektu miejskiego architekta K. Hołubowicza. Z niewyjaśnionych, jednak przyczyn rezygnowali z tego zamiaru i postanowili wybudować okazałą kamienicę, projektu nieznanego wcześniej Henryka Starka. Budowa zakładała nowoczesne, jak na owe czasy zastąpienie stropu drewnianego żelbetowym. Budowa trwała do roku 1910. 18 lat później dom odkupili Krausowie. W czasie II wojny światowej niemieckie władze okupacyjne przejmowały dom i lokowały w nim gestapo. Wówczas piwnice zamienione zostały na cele. Do złej sławy budynku przyczynił się fakt, że w czasach powojennych swoją siedzibę miał tu również Urząd Bezpieczeństwa, a wielu żołnierzy AK było w nim więzionych. W 1955 roku UB przenosił się do nowej siedziby przy ulicy Dąbrowskiego. Kamienica powróciła w ręce właścicieli, ci jednak nie byli w stanie jej utrzymać i zrzekają się prawa własności na rzecz Skarbu Państwa w 1972 roku. W 2002 roku zniszczono wszystkie piece kaflowe wewnątrz, zastępując je CO. Budynek to klasyczna secesyjna kamienica narożna. Zarówno we wnętrzu, jak i na elewacji zachowało się wiele autentycznych elementów, jak np. metaloplastyka (balustrady schodów i balkonów, okucia drzwi), czy sztukaterii i fasetek. Ciekawym elementem są narożne okna o typowym dla art nouveau kształcie oddzielone kwiatowym ornamentem, projektu Stanisława Majerskiego.