Kieł (dens caninus, l.mn. kły – dentes canini) – jednokorzeniowy ząb charakterystyczny dla uzębienia heterodontycznego, służący do chwytania, przytrzymywania i rozrywania pokarmu, a także do obrony. Występuje parzyście w dolnym i górnym łuku zębowym. Kły znajdują się za siekaczami i mają zwykle kształt stożkowaty, mało zakrzywionych haków albo, jak u człowieka, całkiem prosty. Są ostre i duże, zwykle wyższe od pozostałych zębów, szczególnie silnie rozwinięte u drapieżnych i świniowatych. U przeżuwaczy nie występują kły górne a dolne upodabniają się do siekaczy. U gryzoni i zającowatych całkowicie brak kłów[1].
Ludzie posiadają dwa kły w każdej szczęce (2 kły w szczęce i 2 kły w żuchwie). Są nazywane "trójkami", liczy je się bowiem od przyśrodkowego siekacza w szczęce lub w żuchwie.
Jedną z cech pozwalających odróżnić płeć danego gatunku (dymorfizm płciowy) u kopytnych jest różnica w wielkości i kształcie kłów. U koni rozwinięte kły występują wyłącznie u samców (u samic zwykle brak, czasem szczątkowe). Dzik posiada bardzo ostre kły, zwane szablami (żuchwa) i fajkami (szczęka).
Bibliografia
- Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-13544-7.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ kły, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-04-10].
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
| Przedsionek jamy ustnej |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Zęby |
| ||||
| Przyzębie | |||||
| Jama ustna właściwa |
|
.jpg.webp)