Alfred Jules Ayer (przed 1930)

Alfred Jules Ayer (ur. 29 października 1910 w Londynie, zm. 27 czerwca 1989 tamże[1]) – brytyjski filozof analityczny i lewicowy intelektualista. Bywa określany jako empirysta dawnego stylu. Jeden z ważnych przedstawicieli angielskiej szkoły analitycznej.

Życiorys

Jego matka była Belgijką, a ojciec Szwajcarem. Ukończył studia na uniwersytecie w Oksfordzie, przez rok (1932) studiował także w Wiedniu. Następnie nauczał w Oksfordzie, od 1946 w University College London, od 1959 ponownie w Oksfordzie.

Jego filozofia nawiązuje do empiryzmu Hume'a i logiki Russella. Otwarty na neopozytywizm, który przeniósł do Wielkiej Brytanii (Language, Truth and Logic, 1936). Jego podstawowym dziełem jest Foundations of empirical knowledge. Podczas drugiej wojny światowej pracował w wywiadzie angielskim. W dziedzinie etyki sformułował pogląd nazywany emotywizmem. Pod koniec życia zajął się historią filozofii, pisząc o Russellu, pragmatyzmie, Humie i Wolterze. Uprawiał także lewicową publicystykę polityczną, nie wstąpił jednak do partii komunistycznej, gdyż nie mógł uwierzyć w prawdziwość materializmu dialektycznego. Jego pisma odznaczają się wysoka kulturą języka i elegancją.

Publikacje

Inne prace Ayera to:

  • 1956: The Problem of Knowledge, kolekcja esejów autorów neopozytywistycznych poprzedzona jego wstępem
    • przekład jako Problem Poznania (1965),
  • 1959: Logical Positivism,
  • 1972: Probablity and Evidence,
  • 1973: The Central Questions of Philosophy,
  • 1982: Philosophy in the Twentieth Century,
    • przekład jako Filozofia w XX wieku (1997),
  • 1985: Wittgenstein.

Przypisy

  1. ↑ Ayer Alfred Jules, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-12-20].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.