Orzech włoski | |||
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj |
orzech | ||
Nazwa systematyczna | |||
Juglans L. Sp. Pl. 997. 1753 | |||
Typ nomenklatoryczny | |||
Synonimy | |||
|
Orzech (Juglans L.) – rodzaj roślin z rodziny orzechowatych. Obejmuje 20[4]–21[5][6] gatunków. Większość gatunków występuje we wschodniej Azji i we wschodniej Ameryce Północnej, nieliczne rosną wzdłuż Andów w Ameryce Południowej sięgając do północnej Argentyny. Tylko jeden gatunek – orzech włoski J. regia rośnie w Azji zachodniej, rejonie Kaukazu i w południowej Europie[7]. W Polsce popularnie uprawiany, poza tym zdziczały i zadomowiony, a nawet inwazyjny jest właśnie orzech włoski, poza tym także zadomowione są już: orzech czarny J. nigra i szary J. cinerea[8][9].
Są to drzewa o drobnych kwiatach zapylanych przez wiatr, o owocach zwanych orzechami, w podręcznikach botanicznych określanych czasem pestkowcami[10] lub nibypestkowcami[4] (owocnia jest zdrewniała, a mięsistą okrywę wokół niej tworzą zrośnięte działki, podkwiatki i przysadki)[11]. Orzechy rosną w lasach górskich na suchych i skalistych stokach oraz w lasach w dolinach rzek i strumieni[7]. Ich kora, liście i owoce zawierają juglon o silnym działaniu allelopatycznym[4].
Głównym walorem użytkowym orzechów są ich jadalne owoce i drewno. Szczególnie cenione są dolne części pni, zwłaszcza te znajdujące się już pod powierzchnią gruntu – bardzo twarde, o bardzo gęstych i mocno zaznaczonych słojach. Drewno to wykorzystywane jest do wyrobu mebli, kolb broni strzeleckiej i w stolarstwie artystycznym[7][11]. Z nasion orzecha włoskiego wyrabia się olej używany jako jadalny, do barwienia i wyrobu farb[4], używany w lampach, do celów technicznych i kosmetycznych[11]. Do bejcowania różnego rodzaju drewna wykorzystuje się także wywar z liści i owoców orzechów[11].
Nazwa rodzajowa Juglans pochodzi ze skrócenia rzymskiej nazwy – Jovis glans oznaczającej „żołędzie”[11] lub „orzechy Jowisza”[7]. W starożytności orzech symbolizował płodność i obfitość[11][4].
Morfologia
- Pokrój
- Okazałe drzewa osiągające do 50 m, ale też krzewy do 3 m wysokości. Kora jest gładka do spękanej tafelkowato lub podłużnie bruzdowana. Pędy są tęgie, obłe, mniej lub bardziej pokryte gruczołowatymi włoskami, czasem też łuskami i włoskami prostymi wyrastającymi w pęczkach lub włoskami rozgałęziającymi się. Na pędach wyraźnie widoczne są okazałe blizny liściowe[6].
- Liście
- Naprzeciwległe, długości 25–100 cm, najczęściej nieparzystopierzaste. Składają się z 5–23 listków. Często wydzielają specyficzny aromat.
- Kwiaty
- Kwiaty zebrane w kwiatostany zwane kotkami.
- Owoce
- Niby-pestkowce[4] o kulistym bądź owalnym kształcie. Owocnia tworzy zdrewniałą skorupę. Mięsista okrywa otaczająca owoc powstaje ze zrośniętych razem działek, podkwiatków i przysadki[11]. Nasiono otoczone błoniastą łupiną, potocznie zwane jądrem, stanowi część jadalną owocu.
Systematyka
- Pozycja systematyczna
Rodzaj z rodziny orzechowate z rzędu bukowców. W obrębie rodziny należy do podrodziny Juglandoideae[2]. Najbliżej spokrewnionym rodzajem współczesnym jest orzesznik Carya[7].
- Wykaz gatunków[5]
- Juglans ailantifolia Carrière – orzech ajlantolistny
- Juglans australis Griseb.
- Juglans × bixbyi Rehder
- Juglans boliviana Dode
- Juglans californica S.Watson - orzech kalifornijski
- Juglans cinerea L. – orzech szary
- Juglans hindsii (Jeps.) Jeps. ex R.E.Sm.
- Juglans hirsuta W.E.Manning
- Juglans hispanica D.Rivera, Obón, De la Torre & A.Barber
- Juglans hopeiensis Hu
- Juglans jamaicensis C.DC.
- Juglans major (Torr.) A.Heller
- Juglans mandshurica Maxim. – orzech mandżurski
- Juglans microcarpa Berland.
- Juglans mollis Engelm.
- Juglans neotropica Diels
- Juglans nigra L. – orzech czarny
- Juglans pyriformis Liebm.
- Juglans regia L. – orzech włoski
- Juglans sigillata Dode
- Juglans soratensis W.E.Manning
- Juglans steyermarkii W.E.Manning
- Juglans venezuelensis W.E.Manning
Przypisy
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- 1 2 Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-07] (ang.).
- 1 2 Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-02-05].
- 1 2 3 4 5 6 David J. Mabberley , Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 480, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200 .
- 1 2 Juglans L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-05-01].
- 1 2 Alan T. Whittemore, Donald E. Stone: Juglans Linnaeus. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-05-01].
- 1 2 3 4 5 Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 1. Trees and shrubs. London: Macmillan, 2002, s. 124. ISBN 0-333-73003-8.
- ↑ B. Tokarska-Guzik, Z. Dajdok, M. Zając, A. Zając, A. Urbisz, W. Danielewicz: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, 2012. ISBN 978-83-62940-34-9.
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 102, ISBN 978-83-62975-45-7 .
- ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 606. ISBN 83-214-1305-6.
- 1 2 3 4 5 6 7 Wielka encyklopedia przyrody. Rośliny kwiatowe 1. Warszawa: Muza S.A., 1998, s. 132-136. ISBN 83-7079-778-4.
- EoL: 38394
- Flora of China: 116860
- Flora of North America: 116860
- GBIF: 3054350
- identyfikator iNaturalist: 54495
- IPNI: 30000723-2
- ITIS: 19248
- NCBI: 16718
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:30000723-2
- Tela Botanica: 86623
- identyfikator Tropicos: 40033829
- USDA PLANTS: JUGLA
- identyfikator taksonu Fossilworks: 55942