Jan Kazimierz

Jan Kazimierz Wittelsbach (ur. 7 marca 1543 Simmern/Hunsrück – zm. 16 stycznia 1592 Heidelberg) – książę Palatynatu Reńskiego.

Syn elektora Palatynatu Fryderyka III Wittelsbacha i Marii Hohenzollern. Jego dziadkami byli: książę Jan II Wittelsbach i Beatrycze Badeńska oraz margrabia Brandenburgii-Bayreuth Kazimierz Hohenzollern oraz księżniczka bawarska Zuzanna Wittelsbach.

W młodości przebywał na dworach w Paryżu i Nancy. Tak jak ojciec był kalwinistą w przeciwieństwie do brata, który był luteraninem. Po śmierci ojca na terenie Palatynatu religią panującą został właśnie luteranizm jednak na tych terenach, na których rządził Jan Kazimierz dominował kalwinizm. Właśnie na tych terenach schronienie znaleźli uciekający z Francji Hugenoci. W 1578 założył w Neustadt an der Weinstraße szkołę wyższą Casimirianum w której wykładano kalwinizm oraz na którym prace znaleźli wykładowcy z Uniwersytetu w Heidelbergu wyrzuceni przez nowego elektora. W 1583 roku umiera elektor Palatynatu Reńskiego i brat Jana Kazimierza Ludwik VI, jego następcą zostaje niepełnoletnii syn Fryderyk IV. Jan Kazimierz do czasu uzyskania przez niego pełnoletniości jest administratorem całego Palatynatu Reńskiego. Rozpoczął w 1591 roku budowę pierwszej Wielkiej Beczki na Zamku w Heidelbergu. Został pochowany w Kościele Św. Ducha.

26 listopada 1568 roku ożenił się z Elżbietą Wettyn (1552-1590), córką elektora Saksonii Augusta Wettyna i Anny Oldenburg. Małżeństwo miało szóstkę dzieci, jednak dorosłego wieku dożyła jedynie Dorota (1581–1631), która wyszła za księcia Jana Jerzego von Anhalt-Dessau.