Edukacja i praca zawodowa

Jóhanna Sigurðardóttir urodziła się w 1942 w Reykjavíku jako córka Sigurðura Egilla Ingimundarsona (1913–1978) i Karítas Guðmundsdóttir (1917–1997). W 1960 ukończyła szkołę handlową Verzlunarskóli Íslands. W latach 1962–1971 pracowała jako stewardesa w liniach lotniczych Loftleiðir. Od 1971 do 1978 była pracownikiem biurowym w firmie produkującej opakowania.

Jednocześnie była aktywną działaczką ruchu związkowego. W latach 1966–1969 przewodniczyła zarządowi islandzkiego stowarzyszenia zrzeszającego pracowników załóg lotniczych, a w 1975 stowarzyszeniu skupiającego byłe stewardesy. W latach 1976–1983 wchodziła również w skład zarządu związku pracowników handlowych.

Działalność polityczna

W 1978 została po raz pierwszy wybrana do Althingu z listy Partii Socjaldemokratycznej (Alþýðuflokkurinn) z okręgu stołecznego. Z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w kolejnych wyborach, zasiadając w islandzkim parlamencie do 2013. W 1979, w latach 1983–1984 i 2003–2007 wchodziła w skład prezydium Althingu.

Od 8 lipca 1987 do 24 czerwca 1994 zajmowała stanowisko ministra spraw społecznych w czterech kolejnych gabinetach. W 1994 wzięła udział w wyborach na przewodniczącego Partii Socjaldemokratycznej, które jednak przegrała. Po tej porażce odeszła z rządu i partii. Jej ówczesne stwierdzenie Minn tími mun koma (pol. Mój czas nadejdzie) przeszło do kanonu islandzkiego języka politycznego^[1].

Współtworzyła następnie nowe ugrupowanie pod nazwą Ruch Ludowy (Þjóðvaki), który zdobył cztery mandaty w wyborach parlamentarnych w wyborach w 1995. W maju 2000 Ruch Ludowy razem z trzema innymi partiami lewicowymi (w tym socjaldemokratami) utworzył nową partię – Sojusz.

W latach 1996–2003 była członkinią delegacji islandzkiej w Unii Międzyparlamentarnej. W latach 2003–2007 jako reprezentantka Islandii wchodziła w skład Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE. 24 maja 2007, po zawiązaniu koalicji przez Sojusz i Partię Niepodległości, objęła funkcję ministra spraw społecznych i bezpieczeństwa socjalnego w rządzie premiera Geira Haardego.

Premier Islandii

Od lewej: Jónína Leósdóttir, Danilo Türk, Jóhanna Sigurðardóttir i Barbara Miklič Türk

26 stycznia 2009 na tle kryzysu gospodarczego i poważnych protestów społecznych doszło do rozpadu koalicji rządzącej oraz upadku rządu^[2]. 27 stycznia prezydent Ólafur Ragnar Grímsson powierzył misję stworzenia nowego gabinetu Sojuszowi. Jego przewodnicząca, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, wyznaczyła Jóhannę Sigurðardóttir do objęcia stanowiska premiera^[3]. 1 lutego 2009 została mianowana na ten urząd. Gabinet pod przewodnictwem Sojuszu, w koalicji z Ruchem Zieloni-Lewica i z poparciem Partii Postępu, został powołany do czasu przedterminowych wyborów parlamentarnych zaplanowanych na 25 kwietnia 2009^[4].

Głównymi zadaniami przejściowego gabinetu miała być wymiana rady nadzorczej banku centralnego, obwinianej o nieskuteczne radzenie sobie z kryzysem gospodarczym, a także powołanie specjalnej komisji parlamentarnej, której zadaniem było przygotowanie raportu na temat możliwości przystąpienia Islandii do Unii Europejskiej^[5]. 28 marca 2009 nowa premier w czasie kongresu Sojuszu została wybrana na nową przewodniczącą partii, zdobywając 98% głosów poparcia partyjnych delegatów^[6].

25 kwietnia 2009 w Islandii odbyły się wybory parlamentarne, które wygrał Sojusz. Utrzymał on koalicję z Ruchem Zieloni-Lewica, a Jóhanna Sigurðardóttir zachowała stanowisko premiera. 10 maja 2009 nastąpiło oficjalne zaprzysiężenie jej drugiego gabinetu, którego skład w większości się nie zmienił. Głównym zadaniem rządu pozostało zrównoważenie państwowego budżetu do 2013 oraz wprowadzenie w życie planu tworzenia nowych miejsc pracy i przywrócenia konkurencyjności islandzkiej gospodarki do 2020^[7]. Premier zadeklarowała również rozpoczęcie działań rządu w sprawie przyjęcia Islandii do Unii Europejskiej, zapowiadając złożenie projektu ustawy upoważniającej rząd do rozpoczęcia i prowadzenia rozmów akcesyjnych, a po ich pomyślnej finalizacji przeprowadzenia w kraju referendum na temat akcesji^[7][8].

We wrześniu 2012 zadeklarowała, że nie będzie ubiegała się o reelekcję^[9]. 2 lutego 2013 przestała być przewodniczącą Sojuszu; na jej następcę został wybrany Árni Páll Árnason^[10]. 23 maja 2013 zakończyła sprawowanie urzędu premiera.