Udział w I wojnie światowej

Po ukończeniu Szkoły Strzelców Konnych został wcielony do armii niemieckiej. W listopadzie 1918, po wybuchu rewolucji w Niemczech, został zdemobilizowany i wrócił do Łężyc. Oprócz pracy na rodzinnym gospodarstwie organizował konspiracyjne oddziały złożone z młodych Polaków wcielonych do armii niemieckiej. Celem organizacji była walka o wyzwolenie Pomorza. Zdekonspirowany przez żandarmerię niemiecką, został oskarżony o zdradę stanu i musiał uciekać. W połowie 1919 przedarł się przez granice i przedostał na wyzwolone wschodnie tereny Polski. Wstąpił do Pomorskiego Pułku Strzelców w Toruniu. Następnie, na własną prośbę, został przeniesiony do 4 pułku Ułanów Nadwiślańskich w Poznaniu. Stamtąd dołączył do 18 pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu. W 1919 został przerzucony na front wojny polsko-bolszewickiej z przydziałem do I Brygady Ułanów Legionów Polskich, w której walczył do końca 1921. Został awansowany do stopnia podporucznika. Za odwagę i bohaterstwo otrzymał Krzyż Walecznych, Krzyż Orderu Virtuti Militari V klasy oraz Medal Niepodległości. W 1922 przeszedł do rezerwy i wrócił do Łężyc. Po przejściu do rezerwy, utrzymał kontakty z żołnierzami 18 pułku ułanów w Grudziądzu (zarówno z podwładnymi, równymi stopniem jak i zwierzchnikami). W międzyczasie awansował na stopień porucznika, zaś w 1932 został rotmistrzem rezerwy.

Działalność społeczna

W okresie międzywojennym, oprócz pracy na gospodarstwie, zaangażował się w działalność społeczną. Działał w Kółkach Rolniczych i Samorządzie Terytorialnym powiatu morskiego. Został najpierw zastępcą wójta, a później wójtem w rodzinnych Łężycach. W latach 1934–1939 pełnił stanowisko wójta gminy Rumia-Zagórze.

Starał się o nadanie praw miejskich dynamicznie rozwijającej się Rumi, organizował opiekę społeczną i rozwijał bazę oświatową. Wśród działań gminy można wymienić oddanie do użytku w styczniu 1936 domu dla ubogich, który mieścił się w budynku obecnego Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2.

Aresztowanie i śmierć

Po wybuchu II wojny światowej, 12 września 1939 został aresztowany przez Niemców wraz z innymi przedstawicielami polskiej inteligencji. Został stracony 11 listopada 1939 w Piaśnicy. Według relacji świadków niemieckich, przesłuchiwanych po wojnie przez Okręgową Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Gdańsku, rotmistrz rezerwy Hipolit Roszczynialski zachował w czasie egzekucji bohaterską postawę, budząc podziw nawet u swoich oprawców.

Hipolit Roszczynialski jest patronem Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2 w Rumi.