 | |
 SS-GruppenführerGeneralleutnant der Waffen-SS. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
d-a: 3 Dywizji Pancernej SS „Totenkopf”, I Korpusu Pancernego SS |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       | |
.svg.png.webp){kind=small}
Hermann Priess (Prieß) (ur. 24 maja 1901 w Marnitz, zm. 2 marca 1985 w Ahrensburgu) – niemiecki wojskowy, SS-Gruppenführer i Generalleutnant der Waffen-SS.
Życiorys
Pod koniec I wojny światowej w 1919 roku wstąpił na ochotnika do wojska, lecz jego pułk został rozwiązany. Wstąpił wtedy do Freikorps i wziął udział w walkach na terenie Estonii. Po powrocie do Niemiec pozostał w wojsku podpisując 12-letni kontrakt, służył do 1931 roku.
Po opuszczenia wojska wstąpił do NSDAP (nr leg. 1 472 296) i SS (nr leg. 113 258). W 1934 roku został powołany oddziałów dyspozycyjnych SS, m.in. 13 kompanią w pułku SS „Germina”, a od 12 czerwca 1939 roku został dowódcą dywizjonu w nowo utworzonym pułku artylerii SS.
Po wybuchu II wojny światowej nadal dowodził dywizjonem w pułku artylerii SS oddziałów dyspozycyjnych SS i na jego czele wziął udział w kompanii wrześniowej. Po zakończeniu walk w Polsce utworzył nowy pułk artylerii SS i został w nim szefem wydziału II sztabu tego pułku. Na tym stanowisku wziął udział w kampanii francuskiej.
Następnie został dowódcą 3 pułku artylerii SS „Totenkopf” (3 Dywizja SS „Totenkopf”) i na czele tego pułku wziął udział w ataku na ZSRR. Po śmierci dowódcy dywizji Obergruppenführer SS Theodor Eicke w dniu 26 lutego 1943 roku został dowódcą 3 Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Totenkopf” i pełnił tę funkcję do 27 kwietnia 1943 roku. Następnie ponownie dowodziła pułkiem artylerii, aby w dniu 22 października 1943 roku ponownie zostać dowódcą 3 Dywizji Pancernej SS „Totenkopf” i dowodził nią do 21 czerwca 1944 roku. Dywizja w tym czasie walczyła na froncie wschodnim.
W dniu 7 sierpnia 1944 roku został dowódcą nowo utworzonego XIII Korpusu SS, który został skierowany na front zachodni, korpusem tym dowodził do października 1944 roku. Następnie został dowódcą I Korpusu Pancernego SS i dowodził nim do końca wojny. W tym czasie korpusu wziął udział w niemieckiej ofensywie w Ardenach. Na początku 1945 roku został przerzucony na teren Węgier, gdzie wziął udział w ofensywie nad Balatonem. W maju 1945 roku dostał się do niewoli amerykańskiej.
W procesie przed amerykańskim trybunałem wojskowym w sprawie zamordowania amerykańskich jeńców wojennych przez esesmanów w Malmedy, w 1946 roku jako dowódca I Korpusu Pancernego SS, któremu podlegały oddziału uczestniczące w tym zdarzeniu, został skazany na 20 lat więzienia. Karę odbywał w więzieniu w Landsbergu, skąd został zwolniony w październiku 1954 roku.
Awanse
- SS-Untersturmführer (26.02.1935)
- SS-Obersturmführer (15.09.1935)
- SS-Hauptsturmführer (13.09.1936)
- SS-Sturmbannführer (20.04.1939)
- SS-Obersturmbannführer (01.08.1940)
- SS-Standartenführer (21.06.1941)
- SS-Oberführer (13.07.1942)
- SS-Brigadeführer und Generalmajor der Waffen-SS (15.07.1943)
- SS-Gruppenführer und Generalleutnant der Waffen-SS (20.04.1944)
Odznaczenia
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (24.04.1944)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (09.09.1943)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (28.04.1943)
- Złoty Krzyż Niemiecki (06.01.1942)
- Krzyż Żelazny I kl. (1939)
- Krzyż Żelazny II kl. (1939)
- Czarna Odznaka za Rany (1939)
Bibliografia
- Константин Залесский: Командиры элитных частей СС. 2006, s. 321-322. (ros.).