Lata 50. i 60. XX wieku

5 września 1955 roku Rada Ministrów ZSRR podjęła decyzję o powstaniu 27 ośrodków programowych i 5 rozgłośni na terenie republik związkowych^[3]. Na wzgórzach Nork w Erywaniu rozpoczęła się budowa ormiańskiej stacji telewizyjnej. Powołano komisję pod nadzorem pierwszego dyrektora ormiańskiej telewizji Nersesa Kagramanowa. Następnie komisja zatrudniała pracowników, którzy mieli rozwijać i znaleźć solidną bazę dla ormiańskiej telewizji^[3]. 29 listopada 1956, w dniu przejęcia Armenii przez Armię Czerwoną, działalność rozpoczął pierwszy kanał telewizji pod nazwą Program Pierwszy Armeńskiej Telewizji (orm. Հայկական հեռուստատեսության 1-ին ծրագիր, trb. Hajkakan herrustatestu’jan 1-in cragir). 31 grudnia 1956 roku wyemitowano program noworoczny, a 2 stycznia 1957 roku – program świąteczny dla dzieci^[3]. Oficjalne otwarcie telewizji ormiańskiej odbyło się 9 lutego 1957 roku; była to również data rozpoczęcia regularnych programów^[4]. Programy te nadawane były cztery razy w tygodniu, we wtorki, czwartki, soboty i niedziele przez 2 godziny^[4]. W niedzielę programy rozpoczęły się o godzinie 14:00 i trwały 1–2 godziny, a następnie po krótkiej przerwie ponownie od 19:00 do 21:00^[4]. Funkcjonowało tylko jedno studio o łącznej powierzchni 60 m². Pracownicy wychodzili z założenia, że telewizja to przede wszystkim medium prezentowania wartości kulturowych, przez co luty 1957 roku obfitował w programy kulturalne^[4]. 6 sierpnia 1957 roku wyemitowano pierwszy program informacyjny „Wiadomości tygodnia”, który stał się cykliczny dopiero od lutego 1958. W tym czasie powstała również redakcja wiadomości^[5].

31 grudnia 1964 roku, dzięki staraniom pracowników wydziału telekomunikacji, możliwe stało się odebranie z Moskwy świątecznego programu Telewizji Centralnej ZSRR^[6]. Odbiór programów Telewizji Centralnej stał się wówczas priorytetem, który zrealizowano poprzez budowę przekaźnikowego łącza mikrofalowego Erywań – Rustawi. Od 1965 roku w ormiańskiej telewizji nadawane były programy pilotażowe z Moskwy, Leningradu i Tbilisi^[6]. Orkiestra symfoniczna Telewizji i Radia Armenii powstała w 1966 roku i była kierowana przez Ohaana Duriana^[7]. Orkiestra dała swój pierwszy koncert 6 maja 1966 roku^[7].

Lata 70. i 80. XX wieku

Pochód pierwszomajowy z Placu Lenina z 1973 roku był transmitowany w kolorze^[8]. Początkowo kolorowe programy nadawane były tylko ze stacji mobilnej, z powodu dużych uroczystości, koncertów, wydarzeń sportowych w kraju. Począwszy od 1978 r. około 50% programów pierwszego kanału ormiańskiego było w kolorze. W latach 1971–1979 czas antenowy był bogaty w ormiańskie filmy i programy fabularne. W 1978 roku w Armenii było prawie 500 tys. telewizorów, z czego 100 tys. to telewizory kolorowe^[9]. Armenia znalazła się na drugim miejscu w całym Związku Radzieckim pod względem popularyzacji telewizji^[9]. Ogólna długość programów telewizyjnych dziennie wynosiła 19 godzin. Około 50 procent programów było w kolorze^[9].

Życie społeczno-polityczne ZSRR, a także telewizja przechodziły w połowie lat 80. ważne procesy reformacyjne^[10]. Rozgłos, słabsza cenzura i zmiany w klimacie politycznym sprawiły, że telewizja była też najbardziej niezależna i bezstronna^[10]. Priorytetem stały się programy publiczno-analityczne, wartości kulturowe zostały ponownie przemyślane^[10]. W tym okresie program informacyjny „Lraber” przeszedł nowe jakościowe zmiany^[10]. Przedstawiono najnowsze wiadomości; program stał się liderem, dzięki stosunkowo obiektywnym i bezstronnym prezentacjom^[10]. Mowa telewizyjna staje się prosta i szczera, programy telewizyjne prezentowały analizę problemów występujących w życiu społecznym i starały się znaleźć rozwiązanie tych problemów. Wzrastało zaufanie społeczne do telewizji^[10]. Po trzęsieniu ziemi w północnej Armenii, telewizja we współpracy z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych uruchomiła programy, by pomóc tysiącom ludzi szukać swoich krewnych i przyjaciół dotkniętym trzęsieniem^[11].

Zgodnie z decyzją premiera Wazgena Manukiana we wrześniu 1990 nowo mianowanym szefem Państwowego Departamentu Programów Telewizji i Radia został doktor nauk humanistycznych Henrik Howhannisian – pierwsza osoba na tym stanowisku, która nie popierała systemu komunistycznego. Rozpoczął reformację telewizji ormiańskiej, zarówno pod względem treści, jak i struktury; zmiany te miały być zgodne z obecną sytuacją na świecie^[12]. Telewizja stała się stosunkowo wolna od cenzury. W programach wyrażane były opinie, idee, które czasem nie były przyjemne dla władz, jednak żaden program nie został w tych latach zamknięty dla celów politycznych. Podejmowane są próby propagowania idei narodowej za pośrednictwem telewizji^[12].

Od upadku ZSRR

Armenia została ogłoszona wolną, niepodległą i samorządną republiką 21 września 1991 roku. Miesiąc później prezydent Lewon Ter-Petrosjan podpisał ustawę „O środkach masowego przekazu”^[13]. Po raz pierwszy w Armenii system informacyjny miał okazję rozwijać się w wolnym i sprzyjającym środowisku. W ormiańskiej telewizji dominowała wolność słowa i czysto narodowościowa propaganda^[13]. Telewizja, pod nazwą Armeńska Telewizja (orm. Հայկական հեռուստատեսություն, trb. Hajkakan herrustajnkerut’jun), kontynuowała nadawanie nowych programów poprzez rozwijanie i podkreślanie treści, które opierały się na zasadach narodowych i kształtowaniu ustroju państwowego. W kilka dni po ogłoszeniu niepodległości narodził się program informacyjny „Hajlur”, w którym dominującą ideą była wolność słowa, oraz który wytykał błędy władz^[13]. Z powodu kryzysu ekonomicznego, począwszy od 14 stycznia 1991 długość nadawania została zmniejszona o dwie trzecie^[14].

Pod koniec 1991 roku mianowany został nowy przewodniczący Komitetu Społecznego Telewizji i Radia Armenii, Samwel Geworgian^[14]. Zgodnie z uchwaloną w 1991 roku ustawą o środkach masowego przekazu, w Armenii stworzono warunki do funkcjonowania prywatnych firm telewizyjnych. W Erywaniu i różnych częściach kraju uruchomiono wiele telewizji kablowych^[14]. W 1996 roku drugi kanał telewizji ormiańskiej rozpoczął działanie jako Nork, a pod koniec 1998 został sprywatyzowany i pod skrzydłem firmy telewizyjnej Prometews zaczął działać pod nazwą Armenia 2^[15]. W 1998 roku rozpoczął się proces reformacji telewizji narodowej. Równolegle prowadzono prace nad aktualizacją techniczną i merytoryczną^[16]. 21 września 1998 roku, w Dzień Niepodległości Armenii, telewizja oficjalnie ogłosiła otwarcie nowego sezonu nadawania, organizując na Placu Teatralnym wielki koncert, który stał się tradycją^[16]. 24 lutego 1999 roku Armeńska Telewizja rozpoczęła nadawanie za pośrednictwem satelity^[17]. 19 stycznia 2000 Narodowa Telewizja Armenii została spółką publiczną i zaczęła używać logo oraz nazwę H1, od tego czasu używana jest również obecna pełna nazwa firmy^[18].

7–8 lipca na 56. Generalnym Zgromadzeniu Europejskiej Unii Nadawców w Dubrowniku, państwowa telewizja (wraz z radiem) została przyjęta do EBU pod skrótem ARMTV (później: AMPTV)^[19]. Dzięki temu, umożliwiony został udział nadawcy w Konkursie Piosenki Eurowizji oraz Konkursie Piosenki Eurowizji dla Dzieci, w którym do tej pory kraj zwyciężył dwa razy: w 2010 roku Wladimir Arzumanian z utworem „Mama”, oraz w 2021 roku Maléna z utworem „Qami Qami”^[20].