Gwiazdosz prążkowany
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gwiazdoszowce

Rodzina

gwiazdoszowate

Rodzaj

gwiazdosz

Gatunek

gwiazdosz prążkowany

Nazwa systematyczna
Geastrum striatum DC.
Fl. franç., Edn 3 (Paris) 2: 267 (1805)

Gwiazdosz prążkowany, gwiazdosz karzełkowaty (Geastrum striatum DC.) – gatunek grzybów należący do rodziny gwiazdoszowatych[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Geastrum, Geastraceae, Geastrales, Phallomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Ma co najmniej 17 synonimów. Niektóre z nich[2]:

  • Geastrum bryantii Berk. 1860
  • Geastrum schmidelii Vittad. [as 'Geaster schmideli'] 1840

Polską nazwę gwiazdosz prążkowany podała Wanda Rudnicka-Jezierska w 1991 r. (dla G. striatum). W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako promieniak prążkowany, geaster Bryanta, geaster prążkowany, gwiazdosz Bryanta. W 1933 r. synonim G. schmidelii J. Teodorowicz opisywał jako geaster karzełkowaty, Władysław Wojewoda w 2003 r. zaproponował mu nazwę gwiazdosz karzełkowaty[3].

Morfologia

Owocniki

Za młodu zamknięte, kulistawe, na szczycie nieco uwypuklone, o średnicy 1,5–4 cm. Powierzchnia pokryta resztkami podłoża grzybni. Okrywa zewnętrzna pęka do połowy na 6-10 trójkątnych ramion, które rozchylają się, a następnie podwijają, wskutek czego owocnik przyjmuje gwiazdkowaty kształt. Z odgiętymi ramionami osiąga średnicę 4–6,5 (9) cm. Okrywa wewnętrzna silnie spłaszczona, jasna, u młodych owocników pokryta gąbczastym nalotem. U podstawy wyraźna apofiza o ostrej krawędzi skierowanej ku dołowi. Szyjka wyraźna, o wysokości 0,4–0,6 cm. Szczytowy otwór (perystom) ma wysokość do 0,5 cm, początkowo jest pokryty mączystym nalotem, później grzebieniasty, z 16–20 karbami, otoczony wałeczkiem lub bez wałeczka[4].

Budowa mikroskopowa

Kolumella dobrze rozwinięta, dochodząca nawet do szczytu owocnika. Zarodniki kuliste, o rozmiarach 4,3–6 μm. Na powierzchni pokryte brodawkami (w liczbie około 13). Strzępki włośni mają grubość do 6,5 μm[4].

Występowanie i siedlisko

W. Wojewoda dla G. striatum w 2003 r. przytacza 10 stanowisk[3]. Dla synonimu G. schmidelii d0 2020 r. podano 46 stanowisk[5]. Zarówno pod nazwą G. striatum, jak i ''G. schmidelii znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający[6]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Danii, Austrii, Finlandii, Norwegii, Holandii, Litwie[3].

W Polsce G. striatum był gatunkiem ściśle chronionym, od 9 października 2014 r. nie znajduje się już na liście gatunków chronionych. Jako G. schmidelii jednak nadal jest pod ochroną ścisłą bez możliwości zastosowania wyłączeń spod ochrony uzasadnionych względami gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej[5].

Występuje od lipca do września w lasach, zaroślach, parkach. Pojedynczo lub gromadnie, chętnie rośnie w towarzystwie innych gatunków gwiazdoszy[4].

Gatunki podobne

Gwiazdosz prążkowany może być mylony z gwiazdoszem długoszyjkowym (Geastrum pectinatum), od którego różni się apofizą. U gwiazdosza prążkowanego apofiza ma ostrą krawędź skierowaną w dół. Tworzy ona u podstawy endoperydium rodzaj kołnierza[4].

Przypisy

  1. 1 2 Index Fungorum [online] [dostęp 2021-11-07].
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2021-11-07].
  3. 1 2 3 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. 1 2 3 4 Wanda Rudnicka-Jezierska, Grzyby (Mycota). Tom XXIII. Podstawczaki (Basidiomycetes): purchawkowe (Lycoperdales), tęgoskórowe (Sclerodematales), pałeczkowe (Tulostomatales), gniazdnicowe (Nidulariales), sromotnikowe (Phallales), osiakowe (Podaxales), Kraków: Instytut Botaniki PAN, 1991, ISBN 83-85444-01-7.
  5. 1 2 Anna Kujawa, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Izabela L. Kałucka (red.), Grzyby chronione Polski. Rozmieszczenie, zagrożenia, rekomendacje ochronne, Poznań: Instytut Środowiska Rolniczego i Leśnego Polskiej Akademii Nauk, 2020, ISBN 978-83-938379-8-4.
  6. ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.