Fara w Kłodzku

Kościół farny, także fara (niem. Pfarre, Pfarrei, Pfarrkirche, czyli probostwo, parafia) – dawne określenie nadawane kościołowi parafialnemu, które nawiązuje do tradycji średniowiecza. Fary budowano najczęściej w bezpośrednim sąsiedztwie rynku.

Obecnie kościołem farnym nazywa się najstarszy kościół w mieście lub główny kościół dekanatu. W miastach biskupich nazwa dla drugiego kościoła po katedrze. Określenie fara czasem odnosi się do samego terytorium parafii.

Na obszarze niemieckojęzycznym określenie „kościół farny” (niem. Stadtkirche) stosowane jest również w przypadku głównych kościołów ewangelickich, nie tylko o średniowiecznej metryce – np. śródmiejski kościół reformowany czy luterański w Wiedniu.

W etnolekcie śląskim fara oznacza budynek probostwa (podobnie jak w języku czeskim), a farorzem mianuje się proboszcza danej parafii (czeski: farář).

Przysłowia dotyczące fary:
  • Chuda fara, sam ksiądz dzwoni,
  • Chuda fara – panna stara.

Samuel Linde określa, że fara to są obywatele do jednego pasterza należący i urząd pasterza nad nimi.

Galeria

Bibliografia

  • Kopaliński W., Słownik mitów i tradycji kultury, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987, ISBN 83-06-00861-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.