Europejski Instytut Walutowy, EIW, EMI (od ang. European Monetary Institute) – poprzednik Europejskiego Banku Centralnego. Instytucja ta została powołana po podpisaniu Traktatu o Unii Europejskiej w Maastricht. EIW działał od 1 stycznia 1994 do 1 stycznia 1999, kiedy to jego obowiązki przejął Europejski System Banków Centralnych.

Członkami EIW były banki centralne państw członkowskich. Rada EIW była niezależna, nie mogła zabiegać ani nie przyjmować instrukcji żadnej z instytucji Wspólnoty lub jej organów czy rządów państw członkowskich.

W skład Rady wchodził prezes oraz prezesi krajowych banków centralnych, z których jeden był jej wiceprezesem. Prezes był wybierany spośród osób o uznanym autorytecie i doświadczeniu zawodowym w dziedzinie finansów. Mianowały go rządy państw członkowskich na szczeblu szefów państw lub rządów na zalecenie, stosownie do sytuacji, Komitetu Prezesów lub Rady EIW oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Radą.

Pierwszym prezesem EIW został Alexandre Lamfalussy; potem zastąpił go na tym stanowisku Wim Duisenberg.

Cele

Według statutu Europejski Instytut Walutowy miał się przyczynić do realizacji warunków koniecznych do przejścia do trzeciego etapu unii gospodarczej i walutowej, w szczególności przez:

Funkcje

Zgodnie z artykułem 117 Traktatu o WE, Europejski Instytut Walutowy:

  • umacnia współpracę między narodowymi bankami centralnymi
  • usprawnia koordynację polityki pieniężnej państw członkowskich, dążąc do zapewnienia stabilności cen
  • kontroluje funkcjonowanie europejskiego systemu walutowego
  • udziela konsultacji w zakresie zagadnień podlegających kompetencjom narodowych banków centralnych i wpływających na stabilność instytucji i rynków finansowych
  • przejmuje zadania Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej, który uległ rozwiązaniu
  • ułatwia posługiwanie się ecu i nadzoruje stan jego rozwoju, w tym także sprawne funkcjonowanie systemu clearingowego ECU.

W celu przygotowania trzeciego etapu wprowadzania unii gospodarczej i walutowej, Europejski Instytut Walutowy:

  • przygotowuje dokumenty i procedury konieczne do prowadzenia jednolitej polityki pieniężnej podczas trzeciego etapu
  • wspiera harmonizację, gdzie jest to konieczne, zasad i praktyk rządzących gromadzeniem, opracowywaniem i rozpowszechnianiem danych statystycznych w dziedzinach należących do jego kompetencji
  • przygotowuje zasady operacji, które będą podejmowane przez narodowe banki centralne w ramach Europejskiego Systemu Banków Centralnych
  • wspiera sprawny przebieg płatności transgranicznych
  • nadzoruje techniczne przygotowanie banknotów wspólnej waluty.

Oprócz tego Europejski Instytut Walutowy może formułować opinie lub zalecenia, które dotyczą:

  • ogólnych kierunków polityki pieniężnej i polityki kursów walut, a także związanych z nimi środków, wprowadzanych w każdym państwie członkowskim
  • kierunków działań mogących wpływać na wewnętrzną lub zewnętrzną sytuację walutową we Wspólnocie, a zwłaszcza na funkcjonowanie europejskiego systemu walutowego
  • realizacji polityki pieniężnej przez państwa członkowskie.

Bibliografia

  • Jan Borowiec: Unia ekonomiczna i monetarna. Historia, podstawy teoretyczne, polityka. Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu, Wrocław 2001, ISBN 83-7011-488-1

Linki zewnętrzne


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.